Straatrat | ✔

Hoofdstuk 67. | "Fuck, wat nu?"

∞
A L E X A N D R O

Ik gooide mijn scooter sleutel op de kast in de nog steeds gigantische gang. Daarna hang ik mijn North Face jas op en doe, zoals Arthur wil en ik hem respecteer voor dat hij dit hele huishouden doet op het koken na, mijn schoenen uit.

"Welkom terug, meneer," zegt Arthur vriendelijk als ik de woonkamer binnen loop en hij net bezig is met het dweilen van de vloer. "Leuke school dag gehad?"

"Op zich, kon erger," mompel ik. Ze hebben me direct in een andere klas geplaatst zodat ik niet meer bij die motherfucker zit waarmee ik gevochten heb en deze klas is veel chiller. Dat ene meisje dat me gister zei dat ik naar de directeur moest zit ook in die klas en vroeg daarna of ik bij haar en d'r beste vriend wilde zitten in de pauze. Ze zijn allebei totaal geen mensen waarmee ik normaal gesproken om zou gaan, maar nu kies ik ervoor dat het slimmer is om een soort van vrienden te hebben.

"Mooi zo. Ik ga zo even boven stofzuigen, maar als er iets is dan roept u maar," zegt hij, waarna hij het laatste stukje afmaakt met de dweil en daarna naar boven verdwijnt. Ik haal mijn schouders op en loop naar de koelkast om daar een flesje water uit te halen. Meteen open ik het flesje en neem een slok.

"Geen drank toch, of wel?" vraagt Nicolas' stem dan. Ik draai me om en zie hoe hij opeens aan de eettafel zit met een krant in zijn hand.

"Jezus, doe niet zo eng man," mopper ik. Daarna doe ik de koelkast deur weer dicht en ga tegenover hem op een andere stoel zitten.

"Jij zag me niet," zegt hij. "Hoe ging je examen?" Geïnteresseerd kijkt hij me aan.

"Oh wel goed. Het was lang niet zo moeilijk als die oefen vragen van het boek," antwoord ik. "Als het goed is krijg ik over een kwartier ofzo de uitslag al."

"Nice man, goed bezig," zegt hij. "Ik ben trots op je. Ga je als je de uitslag hebt naar Mia toe om het haar te vertellen of ga je naar je vrienden ofzo?"

Als ik Mia's naam hoor vallen moet ik meteen weer denken aan gisteravond. Ze dacht waarschijnlijk dat ik al sliep en daardoor niet hoorde wat ze zei, maar dat deed ik wel. En nu heb ik echt geen facking idee wat ik daarmee moet.

"Zei zei dat ze van me houdt," zeg ik dan opeens tegen hem, terwijl ik voor me uit staar naar de keuken. Waarom vertel ik dit tegen hem? Ik vertrouw hem geen eens. Wat the fuck is er mis met me?

"Mia?"

"Ja, natuurlijk. Wie anders?" brom ik terug. "Gisteravond echt net voor we gingen slapen zei ze het."

"Voor de eerste keer?" vraagt hij, waardoor ik knik. "En heb je het terug gezegd?"

"Nee, ik deed alsof ik sliep," antwoord ik eerlijk. Verbaasd kijkt hij me aan. "Ik weet het, dat klinkt echt facking dom, maar ik weet gewoon niet of ik dat terug kan zeggen. Ik denk gewoon echt niet dat ik al zo fucking ver ben in onze relatie weet je wel."

"Dat is niet erg, Alex. Ik weet zeker dat ze het begrijpt," zegt hij. Ik knik en neem een slok van het flesje water. "Denk je dat je ook van haar houdt?"

"Zoals ik al zei, ik weet het niet," herhaal ik mijn woorden van zonet. "Wanneer weet je of je van iemand houdt?"

"Goede vraag, jongen," zegt hij grinnikend. Even denkt hij na. "Ik denk het moment dat je iemand toelaat in je leven wetende dat ze je pijn kunnen doen, ze je leven kunnen verlaten, je ze kwijt kan raken, maar je ze toch dichtbij laat en je je laat leren kennen door iemand, omdat je voor die persoon het risico bereid bent te nemen, dat je dan van iemand houdt."

"Had jij dat met ma?" vraag ik dan.

Even glimlacht hij, denkende aan vroeger. "Ja, zeker had ik dat. Eerst vond ik het eng, het leven in Colombia was heel anders dan hier weet je? Maar Medina was zo anders dan andere meiden, ik wilde bij haar zijn. Haar beschermen voor alles en voor haar zorgen. Ik wilde voor haar vechten en bovendien haar gelukkig maken. Dat was het moment dat ik haar toeliet in mijn leven, toen begon ik van haar te houden. En eerlijk gezegd is dat de beste keuze die ik ooit heb gemaakt."