Straatrat | ✔

Hoofdstuk 84. | "Wat er ook gebeurd"

∞
M I A

"Hier," zegt Alex. Hij geeft me het kopje thee en gaat daarna naast me zitten op het bed. Ik neem een slokje van de thee.

"Melk en suiker, je weet het nog," mompel ik, terwijl ik probeer niet te glimlachen.

"Natuurlijk, ik weet alles nog," zegt hij dan. Even weet ik niet wat ik moet zeggen en probeer het gesprek te stoppen door weer een slokje te nemen.

Pas nu ik hier weer op zijn kamer zit, op zijn bed waar we zo vaak geknuffeld hebben samen, de plek waar ik met de seconde meer voor hem viel, weet ik hoe dom het is. Zeker met hem naast me, zijn knie raakt net de mijne niet aan, maar toch heerst er een spanning tussen ons. Een spanning die er niet meer zou moeten zijn.

"Wil je vertellen wat er is gebeurd of?" vraagt hij dan. Aarzelend kijk ik hem even aan, moet ik dit wel doen? Mijn verstand zegt keihard nee, wetende dat hij alsnog voor mijn vader heeft gewerkt ondanks alles, maar mijn hart zeg ja, wetende dat ik hetzelfde had gedaan voor mijn broer.

"Geen idee, ik weet niet eens of ik hier moet zijn na alles wat er is gebeurd," zucht ik dan. Ik vermijd het oogcontact met hem en kijk naar de grond. Ik twijfel zo erg op dit moment, het voelt gewoon alsof mijn hersenen een pudding zijn, net nu ik ze nodig heb.

"Ik snap het, maar als er iets is gebeurd ben ik er nog steeds voor je," zegt hij dan. Zijn stem klinkt zacht, maar gemeend. Het is zo irritant dat ik hem met alles wil laten wegkomen, zelfs met dit. Op deze manier denkt hij vast dat hij alles kan maken en dat is niet zo. Wat moet hij wel niet van me denken? Wat moeten andere mensen wel niet van me denken dat ik hier nu weer bij hem zit?

"Alles ging goed, Alex. Eindelijk ging alles goed en hadden we alles mee. We hadden zo'n mooie zomer kunnen hebben samen, mijn oom en tante hadden ons uitgenodigd om mee te gaan naar freaking Portugal, maar toen moest je dit doen," zeg ik dan opeens boos.

"Ik weet het, ik had gewoon gedacht dat je het een beetje zou snappen," zegt hij dan mompelend.

"Dat is het ergste nog, dat doe ik ook. Ik snap het helemaal," geef ik dan toe, terwijl ik de laatste slok thee neem en voor me uit staar. "Je had het me moeten vertellen toen je de kans kreeg, had me opgewacht ergens of zo. Het had zo anders kunnen gaan als ik meteen had geweten waarom, dat ik niet maanden met de gedachte had moeten rondlopen dat je alles weg had gegooid voor geld voor jezelf."

"Wat bedoel je? Je wist het toch die week erna al? Quinten heeft het je verteld," zegt hij dan niet begrijpend. Ik schud even mijn hoofd en zet de lege thee mok op zijn nachtkastje. "Heeft hij het niet verteld?"

"Nee," zeg ik dan. "Pas zonet."

"Jezus," beseft Alex zich dan. "Ik zweer hij beloofde dat hij het zou zeggen. Ik had hem het hele verhaal uitgelegd en hij zou het aan jou vertellen, hij had het godverdomme beloofd. Dat moet je echt geloven, Mia."

"Ik weet echt niet meer wat ik moet geloven de laatste tijd. Eerst m'n vader, dan jij en nu Quin? Waarom kunnen jullie niet gewoon een keer eerlijk tegen me zijn?" val ik dan naar hem uit.

"Het spijt me, oke? Als ik het je had verteld van je pa, het voelde gewoon niet alsof dat aan mij was. Ik wilde jullie familie niet opfokken, ik weet hoeveel je om ze geeft," zegt hij dan.

Hij is nog steeds diezelfde jongen waar ik zo verliefd op ben geworden en dus zijn mijn gevoelens voor hem zo weer terug, dat weet ik nu al. Ik voel nu al weer die kriebels in mijn buik, ondanks alles. En dat moet niet, dat weet ik.

"Hou gewoon op met zo lief zijn, oke?" reageer ik fel, waardoor hij me niet begrijpend aankijkt. "Ik wil je niet vergeven. Ik ben nog steeds verschrikkelijk boos op je en ik ben klaar met alle kansen die we onze relatie hebben gegeven. Soms werken dingen gewoon niet en het wordt tijd dat we dat gaan accepteren."