Straatrat | ✔

Hoofdstuk 29. | Één vraag

TW: dit deel bevat een verhaal over seksueel misbruik, mocht je daar niet tegen kunnen, sla het dan over.

∞
M I A

"Kom je?" vraagt Alex als zijn oom de auto heeft geparkeerd op het terrein van Schiphol. "Die bus gaat zo." Ik knik en sta snel op, open de deur en ga naar buiten. Het is nog kouder dan zonet en ik ril, alleen een dun jasje is echt niet warm genoeg. Ik loop snel naar Alex die zijn oma helpt om uit de auto te komen. Daarna gaan we met z'n vieren naar de bus, die precies weggaat wanneer wij erin zitten.

"Hier," zeg ik en ik geef hem zijn telefoon en oortjes weer terug. Ik twijfel of ik iets over die playlist moet zeggen, maar doe het niet. Dit is niet het moment. "Thanks dat ik het mocht gebruiken."

Hij doet zijn telefoon weer in zijn broekzak en zijn oortjes in zijn jaszak. "Geen probleem." Ik zit naast Alex die constant met zijn been trilt, een herkenbaar ding dat hij altijd doet. Al snel komen we aan bij het gebouw zelf en stappen we uit. Alex' oom rolt de koffer van zijn oma en Alex zelf helpt haar uit de bus te stappen.

"¿Vas a llevar tus maleta al reclamo de equipaje? (Gaat u uw koffer naar de bagage band brengen?)" vraagt zijn oom. Zijn oma knikt en loopt naar de bagage band, wij drieën blijven achter, kijkende naar hoe de oude vrouw haar best doet. Alex' oom gaat na een paar minuten toch maar helpen en na tien minuten gepruts is het klaar.

Uiteindelijk na al het geregel lopen we naar de gate waar wij niet verder mogen. Daar stoppen we met lopen en loopt Alex' oma eerst naar zijn oom toe om die een lange knuffel te geven. Ze zegt iets tegen hem, maar dat is voor mij onverstaanbaar. Daarna loopt ze naar mij en kijkt me met een grote glimlach aan. Ze slaat haar armen om me heen en ik hoor haar vriendelijke stem wat in mijn oor fluisteren.

"Sé que no puedes entenderme en español, así que intentaré hablar algunos en holandés, (Ik weet dat je me niet kan verstaan in het Spaans dus ik ga een paar woorden Nederlands proberen te spreken)" Ik heb echt geen idee wat ze zegt en ik haat mezelf daarom nog steeds. "Alexandro... uhm... no makkelieke uhm vida.. leven geheeft. Hij wel goeie kind is. Pero jij beter maakt, I zie. Er  houden van Mia, I weet. Niet weg ganen. Er nodig heeft jou."

Blij verrast kijk ik haar aan en probeer de tranen in mijn ogen tegen te houden. Nu weet ik precies wat ze bedoeld, deze keer wel.

"Jij beloven dat?" vraagt ze dan opeens hoopvol. Ze heeft zich los gemaakt uit de knuffel. De bejaarde vrouw met haar nog steeds donker zwarte haren kijkt me aan. Haar gouden oorbellen glanzen in het zonlicht dat door de grote ramen naar binnen kijkt en haar rode jurk met allemaal verschillende bloemen patronen, ziet er prachtig uit. Ik zucht, ik moet Alex' woorden volgen. Ze moet zich geen zorgen maken, dat verdiend ze niet.

"Beloofd," mompel ik daarom. Daarna loopt ze na Alex, die natuurlijk geen knuffel wil, maar een hand vindt hij wel goed. Zijn oma zegt nog wat tegen hem en loopt daarna naar achteren.

"Ik ganen missen jullie," zegt ze terwijl ze een traan uit haar oog veegt. "Beloof ik terug Holanda kom." Iedereen knikt en ik kijk even naar Alex die ook somber naar zijn oma kijkt. Daarna draait ze zich om en loopt met haar koffer achter haar aan naar de roltrap. Ze gaat erop staan en gaat omhoog. Eenmaal boven zwaait ze nog even en gaat daarna weg. Een paar minuten blijven we allemaal staan en daarna lijken we uit onze trans te ontwaken.

"Kom, we gaan weer terug," zegt zijn oom dan. Alex mompelt iets en ik loop er doelloos achter aan. De woorden van zijn oma blijven maar door mijn gedachten spoken. Dat hij geen makkelijk leven heeft gehad weet ik, maar dat hij van me houdt dat kan niet waar zijn. Zo is hij gewoon niet, hij houdt niet van mensen. Dat kan niet.