Straatrat | ✔

Hoofdstuk 17. | Veilig gevoel

∞
A L E X A N D R O

Glimlachend kijk ik naar Cedro, die een bal recht in het doel schiet en daarna juichend een rondje om het veld rent. Ik hoor hoe Miranda en Peter hem aanmoedigen, en zet nog een stap naar achteren zodat ze me echt niet kunnen zien. Ze willen niet dat ik hier ben, ik mag m'n broertje alleen zien wanneer zij er toestemming voor geven, maar fuck dat. Niemand ziet me hier.

Daarna komen alle teamgenootjes van hem bij elkaar en gaat de trainer hun een nieuw spel uitleggen. Het is niet dat ze wedstrijden spelen, ze doen gewoon wat spelletjes met elkaar dat te maken heeft met voetballen. Maar alsnog vindt Cedro het geweldig en heeft hij negen van de tien keer zijn voetbalkleding aan. Zelf boeit voetbal me echt geen fuck, maar ik kijk wel graag naar hoe mijn broertje voetbalt.

"Hey," zegt een stem dan opeens. Ik voel direct een vreemde kriebel in mijn buik en vervloek mezelf omdat elke keer te doen als ik Mia hoor of zie. Of gewoon merk dat ze er is. Of wanneer ze weer niet uit m'n gedachten kan weggaan.

Ze gaat naast me staan, maar zegt verder niks. Ik rook mijn peuk op en gooi hem daarna in de bosjes naast de tribune. Mijn ogen vliegen over dat meisje dat me nu al een week lang gemaakt en merk hoe fucking goed ze er weer uit ziet. Ze heeft haar donkerbruine haar in een knotje gedaan wat er zo sexy uitziet, godverdomme. Daarnaast draagt ze een oversized trui en een zwarte legging, damn.

"Hey," zeg ik. "Wat doe jij hier?"

"Voetbalwedstrijd van m'n broer, weet je nog?" zegt ze.

"Dat weet ik, maar ik bedoel, waarom sta je hier? En zit je niet op de tribune om je broer aan te moedigen ofzo?" leg ik uit. Ik wil niet dat ze denkt dat ik niet oplet of het me niet interesseert wanneer ze me iets verteld, want dat doet het absoluut wel. Meer dan ik zou willen.

"Oh, ja nou ja. M'n ouders zijn er ook en mijn vader is behoorlijk fanatiek," mompelt ze. "Maar ik ga zodra de wedstrijd begint wel kijken." Ik knik instemmend en daarna kijken we samen naar Cedro die een bal aan het overspelen is met een vriendje van hem.

"Ik wist niet dat hij voetbalde," zegt Mia. "Waarom heb je daar niets over verteld?"

Ik haal mijn schouders op. Ik wil gewoon niet dat ze teveel weet over Cedro, hij is nog steeds m'n grootste geheim en ik wil hem nog steeds uit m'n leven houden voor iedereen die niet Mia of Ibrahim is. Fuck wanneer is zij iemand geworden die ik vertrouw met dit soort shit? Hiervoor praatte ik nooit met iemand over Cedro en nu sta ik hier met Mia voor de tweede keer in twee dagen te kijken naar mijn broertje.

"Ik wil gewoon niet teveel over hem praten, oke?" antwoord ik daarom eerlijk. Ik hoop dat ze zich nu niet beledigd voelt, want dat is niet de bedoeling. Toch maakt het me niet heel veel uit wat ze ervan vindt, Cedro komt altijd op de eerste plaats voor mij.

"Dat is prima, geen probleem," glimlacht ze. Ik ben blij dat ze het begrijpt en me me met zo'n glimlach aankijkt. Godver, waarom heeft ze toch zo'n effect op me? Wat is dit steeds?

"Wat heb jij eigenlijk vanmiddag gedaan?" vraag ik. Verbaasd kijkt ze me aan, ze had waarschijnlijk niet verwacht dat ik interesse in haar zou tonen.

"Ik heb met mijn vrienden afgesproken en ze verteld over wat er die avond op dat feest is gebeurd, ook over jou," verteld ze me dan. Ik zie weer een bepaalde angst op haar gezicht. "Ik hoop dat je dat niet erg vindt."

"Nee, natuurlijk niet," zeg ik meteen. Ik heb letterlijk geen recht om haar te weerhouden van het vertellen van het ergste trauma aan haar vrienden, zo fucked up ben ik dan ook weer niet in mijn hoofd. "Hij heeft je niet meer lastig gevallen toch?"