Straatrat | ✔

Hoofdstuk 30. | Vreemde goede bui

∞
M I A

"Kijk eens wie er besloot thuis te komen om half één 's nachts terwijl er duidelijk elf uur was afgesproken," hoor ik een stem zeggen wanneer ik heel voorzichtig de voordeur sluit. Ik vervloek mezelf zachtjes en doe daarna mijn jas en schoenen uit. Als ik de deur van de keuken open, sta ik oog in oog met mijn vader.

"Sorry, papa. Ik was helemaal de tijd vergeten en mijn telefoon was leeg en.." stamel ik, maar mijn vader kapt me af.

"Dat is onzin, Mia. Je was zonet nog online op WhatsApp," zegt hij. Shit, waarom moest ik nou weer dat berichtje naar Samuel sturen in die paar minuten dat ik naar de deur liep. "Waarom lieg je tegen me? Was is er met je de laatste tijd? Vroeger was je zo'n lief en braaf meisje dat nooit een les miste en altijd op tijd thuis was en nu, nu haal je slechte cijfers, je komt te laat, je liegt tegen me, je brengt bijna de hele dag op je kamer door en je spijbelt ook nog eens!"

Ik schrik me dood door zijn plotselinge woede aanval, dat doet mijn vader anders nooit. Hij is wel eens boos natuurlijk wel, maar echt zo uitvallen naar een van ons, doet hij nooit.

Ik kan zo snel niet een reden bedenken voor mijn afwezige gedrag, natuurlijk kan ik hem de waarheid niet vertellen, over Alex mag hij niks te weten komen. Nooit. Dat kan alleen maar slecht aflopen, mijn ouders vinden me nog steeds veel te jong voor relaties, laat staan met een jongen die waarschijnlijk geen eens respect gaat tonen tegen hun en die geen stabiele thuissituatie heeft.

"Je gaat niks zeggen?" roept mijn vader kwaad. "Wie ben jij? Want jij bent zeker niet mijn dochter met dit soort gedrag! Weet je wel dat je broer zonet weer een voetbal wedstrijd heeft gewonnen zonder dat jij kwam kijken?! Je doet nooit meer wat met ons, je denkt alleen maar aan je zelf! Waarom ben je niet meer zoals Quinten!?"

De woorden die mijn vader uitspreekt voelen als dolken in mijn hart. Mijn hele leven heb ik ontkent dat mijn ouders meer van Quinten houden en trotser op hem zijn, hoe vaak mensen me dat ook vertelden. Ik wilde niet geloven dat mijn bloedeigen ouders trotser zijn op mijn tweelingbroer, maar nu staat mijn vader hier voor me, vertellende dat het wel zo is. Alsof deze dag nog niet vermoeiend genoeg was.

"Ik.." stamel ik, niet wetende wat ik moet zeggen, maar mijn vader neemt het woord al snel van me over.

"En nu ga je praten ook! Waar was je? En smoesjes zoals Valerie of Samuel trap ik niet in, want daar heb ik je broer langs gestuurd na z'n wedstrijd en daar was je niet!"

"Het spijt me papa, ik was gewoon met wat andere vrienden," lieg ik, maar mijn vader lacht schamper.

"Welke andere vrienden? Je hebt verder nog nooit iemand mee naar huis genomen dan Valerie of Samuel," zegt hij. Ik heb mijn vader nog nooit zo gezien, hij lacht me oprecht uit omdat ik weinig vrienden heb. "Geef me eens een naam."

"Nou uhmm.." Door de adrenaline die door mijn lichaam giert, kan ik letterlijk geen naam verzinnen.

"Zie je? Je liegt ook nog tegen me! Wat is er met je gebeurd, Mia?" sist hij kwaad. Weer heb ik geen reactie en kan ik geen antwoord vinden op zijn vraag, de waarheid is geen optie en een geloofwaardige smoes heb ik niet. "Je blijft thuis, de hele vakantie voor mijn part, tot je me een goede verklaring gaat geven voor je verdomde gedrag! En nu naar je kamer!"

Voor hij nog verder kan schreeuwen, loop ik de trap op naar boven. Als ik langs de kamer van mijn broer loop, zegt hij mijn naam. Ik kijk op en zie hem achter zijn PlayStation zitten, die hij naar boven heeft verplaatst zodat hij beter met zijn vrienden kan gamen zonder dat wij hem kunnen storen.