Straatrat | ✔

Hoofdstuk 48. | Telefoon aan de muur

∞
A L E X A N D R O

"Goed, dus je begrijpt alles? Geen vragen verder?" vraagt Bianca, zoals de vrouw zich net voorgesteld heeft. Ik schud mijn hoofd. "Oke, dan zal ik je je kamer laten zien en de rest van het gebouw." Ze staat op en loopt voor me uit.

Ik heb gisteravond nog wat met Mia gepraat en daarna ben ik teruggegaan naar Manuels huis. Ik heb hem en mijn moeder zoveel mogelijk genegeerd. Manuel is al weken woedend op me, omdat hij waarschijnlijk het land uitgezet gaat worden. Natuurlijk vind ik het wel kut, maar het is echt niet mijn probleem. Hij had het zelf maar beter moeten fixen. Daar heb ik geslapen, heb vroeg mijn spullen gepakt en ben richting het politiebureau gegaan. Volgens mij waren ze daar allemaal fucking verbaasd dat ik überhaupt kwam opdagen, maar liever twee weken zitten dan elke dag die je niet komt, een doezoe boete.

Vervolgens hebben ze me in een busje naar de jeugdgevangenis gebracht en moest ik eerst een heel gesprek voeren met Bianca. Het gebouw is van buiten echt een gevangenis, maar dat zal ook wel de bedoeling zijn. Van binnen lijkt het lang zo erg niet.

"Kom je mee?" vraagt Bianca. Ik knik en loop achter haar aan. "Allereerst zal ik je je kamer laten zien. Als je door deze gangen loopt, zie je de deuren van de kamers van alle jongens. Er zitten hier alleen jongens, met jou erbij nu negen. Je zult ze later wel ontmoeten."

"Oke," antwoord ik simpel. Ze loopt door naar het einde van de gang en blijft dan staan voor een gele deur, de hele gang heeft verschillende gele en grijze deuren trouwens. Ze doet een pasje voor de deur en maakt de deur open. Daar zie je een ijzeren wc met een wasbak, een kast en een simpel bed. Er staat een klein prullenbakje, er hangt een spiegel en er zijn ook nog ramen, waardoor je wat bomen kan zien. De muren zijn wit en de vloer doet me denken aan de gymzaal van m'n oude school. Verder hangen er nog donkerrode gordijnen en is er een witte radiator. Ik ga eerlijk zijn, het is minder erg dan ik had gedacht.

"Dit is je kamer. Je wordt hier vanaf half tien 's avonds ingesloten en dan kan je er niet meer uit tot half acht, wanneer de deuren weer open gaan en je wordt verwacht voor het gezamenlijke ontbijt," legt Bianca me uit. Kijk, ja het is vroeg. Maar ik zit liever in deze kamer dan dat ik bij die andere jongens zit. "En dan zal ik je nu ook de gemeenschappelijke woonkamer laten zien, als je even meeloopt." Ik knik en loop achter haar aan, ze opent een rode deur voor me met haar pasje. Het wordt me wel duidelijk dat je voor elke deur hier een pasje nodig hebt en dat je niet zomaar ergens naar toe kan gaan.

We lopen door de witte gangen, met dezelfde gymzaal vloer als in mijn kamer, tot ze weer een deur voor me opent en we een kamer inlopen waar een grote tafel staat met allemaal groene en grijze stoelen eraan. Verder staat er ook een grote kast, met boeken en andere dingen erin. Aan de andere kant is ook gewoon een tv, met wat kasten en banken erbij, alsof het een facking hotel is. Eerlijk, deze ruimte is al beter dan het appartement waarin ik ben opgegroeid. Verderop is ook nog een deel van de kamer, waar een keuken is met een pingpong tafel en een pooltafel.

"Dit is de ruimte waar we gezamenlijk eten, en als je niet naar onderwijs of therapie bent, mag je hier natuurlijk ook je vrije tijd doorbrengen. De andere jongens zijn op dit moment naar onderwijs, dus die zal je later ontmoeten," verteld Bianca me. Er is me al wel verteld dat ik hier ook gewoon naar school moet, maar dat de lessen anders zijn dan op een normale school. Ze zijn veel meer gericht erop om te zorgen dat iemand die hier naar binnen gaat, en er later weer uit komt, weer dingen kan doen in de maatschappij. Zo moeten we hier facking leren koken en shit. Ook hebben ze gezegd dat je sowieso dagelijks naar therapie moet, puur om te praten met een persoon over waarom je hier zit, wat je hebt gedaan, hoe het thuis is en dat soort shit. Fucked up dus.

"Dan zal ik je nu even de ruimtes laten zien waar je dan je onderwijs gaat volgen, dus als je even mee kan lopen," gaat Bianca verder, als ze me even alles in de woonkamer heeft laten zien. We lopen door de gangen en komen dan bij een grote keuken, waar na elke twee grijze aanrechtblokken, een fornuis is. "In elke map hier zitten verschillende recepten voor gerechten die we je leren maken. Omdat je hier maar twee weken zult verblijven, zal je niet heel veel leren maken, maar we kunnen je altijd wat recepten meegeven, wanneer je weer naar huis gaat."