រឿង : 🔥គំនុំផ្ដើមស្នេហ៍🔥 ( Completed )

Part38:អូនខ្លាចបងចាប់រំ*មែនទេ?

រាងតូចក្រោយលើកកន្សែងចងជាប់និងចង្កេះហើយ នាយក្រាស់នៅតែសម្លឹងមកកាន់ដើមទ្រូងរបស់ខ្លួនដូចក្មេងឃ្លានបៅបែប
នោះទៀត នាយតូចក៏យកដៃតូចៗរុញខ្លួននាយអោយចេញពីបន្ទប់ទឹកសិនជាសវាងដែលនាយធ្វើអីផ្ដេសផ្ដាស់មកលើខ្លួនគេ ជីមីនរុញនាយអោយចេញពីបន្ទប់ទឹក តែចៃដន្យសូហ្គានាយមិនទាន់ព្រមទើបបណ្ដោយអោយនាយដើរជាន់ជាមួយនិងជាយកន្សែងរបស់ខ្លួនឯងធ្វើអោយកន្សែងរបូតចុះមកនៅលើការ៉ូដូចទៅនិងជីមីនអំបាញ់មិញដែរ
«អ៎ាយយ!!ស៊ូ កន្សែងបង...លើកវាទៅ»ជីមីន
«បងថាមិនបាច់លើកវាទេយើងងូតទឹកទាំងពីអ្នកតែម្ដងទៅ»សូហ្គាធ្វើទឹកមុខច្រឡឺមដាក់នាយតូច ហើយក៏ដើរដេញដំណើរនាយតូចម្ដងមួយជំហ៊ានម្ដងមួយជំហ៊ាន រហូតដល់ជីមីនរុញ
នាយចេញពីបន្ទប់ទឹកយ៉ាងលឿនហើយ
ក៏ប្រញាប់ទាញទ្វាបិទចាក់គន្លិះរួចរាល់ ទាំងហត់គឃូស
«បិះទៅហើយយើង»នាយតូចវាយថ្ងាស់ខ្លួនមួយផាច់ ហើយក៏ទៅងូតទឹកសម្អាតខ្លួន

ភ្លៀងនៅល្ងាចនេះគឺមិនព្រមរាំងសោះនៅតែបង្អុរគ្រាប់ភ្លៀងមកឈូៗដូចជាគេចាក់ទឹក ខ្យល់និងសម្លេងផ្នេកបន្ទោក៏នៅតែមានខ្លាំងៗ ដដែល បើភ្លៀងផ្គោរខ្លាំងបែបនេះតើជីមីននិងត្រឡប់ទៅផ្ទះយ៉ាងដូចម្ដេចទៅ?
ក្រាក~~~
ជីមីនដើរចេញពីបន្ទប់ទឹកមកដោយមានត្រឹមកន្សែងត្រឹមចង្កេះ នាយតូចដើរដំណើរមួយៗយកដៃតូចៗទៅអោបដើមទ្រូងខ្លួនជិត ព្រោះអំបាញ់មិញនិងសូហ្គាហាក់ដូចជាសម្លឹងមកកាន់រាងកាយទទេស្អាតរបស់ខ្លួនខ្លាំងណាស់ វាធ្វើអោយខ្លួនមានអារម្មណ៍ថាអៀនៗ
«ហ្ហឹស...សម្លៀកបំពាក់របស់អូនបងទុកនៅលើគ្រែគេង អូនពាក់វាសិនទៅវាអាចនិងរលុងបន្តិចបងទៅងូតទឹកសិនហើយ»ក្រោយឃើញរាងតូចដើរមកបិពាំងខ្លួនមើលតែស្រីក្រមុំបែប
នោះសូហ្គាក៏អត់និងសើចមិនបាន រួចនាយក៏ប្ដូសណ្ឋានការវិញខំចឹងជីមីនធ្វើអីមិនកើតទេនៅអៀននិងខ្លួននៅនិងហើយ
«អ្ហឹម»រាងតូចងក់ក្បាលក្រោយឃើញសូហ្គាដើរចូលទៅក្នុងបន្ទប់ទឹកបាត់ហើយទើបខ្លួនរត់យ៉ាងលឿនសំដៅទៅកន្លែងគ្រែគេងដែលនាយទុកខោអាវអោយខ្លួនពាក់នោះ នាយតូចរហ័ស
យកវាមកស្លៀក អាវសឺរមីពណ៌សរស្ដើងវែងត្រឹមភ្លៅរាងតូច ចំនែកឯខោវិញគឺខោជើងធំខ្លីត្រឹមក្បាលជង្គង់ ខោនេះបើជាសូហ្គាស្លៀកគឺត្រឹមភ្លៅនាយនោះទេតែពេលជីមីនស្លៀកវាក៏វែងហួសតែម្ដងទៅ
«អូហូ៎....មេឃភ្លៀងខ្លាំងដល់ថ្នាក់នេះពេលណាបានត្រឡប់ទៅផ្ទះទៅ...»ជីមីនសិតសក់រួចរាល់ក៏ដើរទៅជិតបង្អួចកញ្ចក់ផាត់វាំងននចេញ
បន្តិចសម្លឹងមើលទៅខាងក្រៅ ព្រះអើយមើល
មិនយល់គឺឃើញតែទឹកភ្លៀង និងអ័ព្វដែលសរក្បុសមើលស្អីមិនយល់នោះទេ ហើយភ្លៀងនេះដូចជាកំពុងតែខឹងនិងអ្នកណាម្នាក់ហើយ
មើលទៅ នាយតូចសម្លឹងមើលទៅកាន់ទឹកភ្លៀងយូៗក៏បានលើកដៃទៅអោបខ្លួនឯងដោយ
សារតែវារងារពេក
«អូន ចង់ត្រឡប់ទៅផ្ទះមែនទេ ហឹម»សូហ្គាងូតទឹកហើយពីស្មើរណាមិនដឹងទេ នាយក៏ដើរ
មកស្ងាត់ៗលូកដៃទៅអោបក្រសោបរាងកាយតូចជាប់ទម្លាក់ចង្ការលើស្មានាយតូច
«អ៊ុស ស៊ូគឺអូនខ្លាចលោកប៉ាបារម្ភណាមួយអូនក៏ចេញមកយូហើយ»ជីមីនរៀងភ្ញាក់ព្រោះនាយមកស្ងាត់ៗណាមួយនាយមិនដែលមកលោបអោបខ្លួនបែបនេះពីមុនមកទេ
«កុំបារម្ភអី មេឃរាំងចាំបងជូនអូនទៅ ខ្សឺតត៎!!...ក្រអូបណាស់...សង្សារបស់បងហេតុអីក៏ខ្លួនប្រាណក្រអូបគ្រប់ពេលបែបនេះ...
ជុបប៎....ខ្សឺតត៎»នាយក្រាស់អោនទៅថើបផងឈ្មុះឈ្មុលមុខទៅរកកញ្ចឹងករនាយតូចម្ដងជាពីរដងថើបៗគ្រប់កន្លែងថ្ពាល់ មុខ ច្រមុះ មាត់ ករ ស្មា ឡើងធ្វើអោយរាងតូចរឹងខ្លួនអៀន
នាយយ៉ាងធ្វើអ្វីមិនត្រូវទៅហើយ
«ស៊ូ...បានហើយកុំលេងអីអូនរសើបណាស់...ហឹស»ជីមីនរើងាក់មុខមកប្រសព្វនិងនាយក្រាស់យកដៃរុញទ្រូងមាំចេញតិចៗ ថើបៗធ្វើមើលតែគេជាផ្កាសាធារណះចឹង
«បងស្រលាញ់អូន»សូហ្គា
«អ្ហឹម»ជីមីនគ្រាន់តែគ្រហឹមព្រោះគេដឹងពីចិត្តនាយហើយព្រោះក្នុងមួយថ្ងៃពាក្យថាស្រលាញ់នាយនិយាយមកសឹងតែរាប់ភ្លេច វាលើស
ពី5ដងឬលើស10ដងក៏ថាបានដែរ
«អូនមិនរំភើបអីទេឬ...»សូហ្គា
«បងនិយាយពាក្យនេះចង់10ដងក្នុងមួយថ្ងៃហើយអូនលេងមានអារម្មណ៍អីហើយណា»ជីមីន
«បើចឹង ...បងសុំអូនមួយបានទេ?»សូហ្គា
«សុំអីទៅ?»ជីមីន
«គឺ....ពួកយើងជាសង្សានិងគ្នាហើយ...បងចង់សុំ...អ៉ើ...សុំ...»សូហ្គាហាក់រដាក់រដុបនៅពេលចង់និយាយនៅរឿងមួយនោះ
«សុំអីទៅបងនិយាយមក»ជីមីន
«បងចង់សុំនៅជាមួយអូន អោយដូចជាប្ដីប្រពន្ធតើបានទេ?បងដឹងថាបងមិនគួនិយាយពាក្យនេះ តែបងពិតជាទ្រាំមិនបានពិតមែន បងត្រូវសម្លឹងមើលឃើញអូនទៅរាក់ទាក់ជាមួយប្រុសផ្សេងនៅនិងមុខបង ទាំងដែលបងគ្មានសិទ្ធអ្វីអាចហាមឃាត់អូនបាន បងពិតជាពិបាកនិងថប់ក្នុងទ្រូងណាស់ដឹងទេ...បងចង់...»សូហ្គានិយាយពីទុកលំបាក់របស់ខ្លួនប្រាប់ទៅជីមីន ថាខ្លួនពិតជាពិបាកណាស់ដែលរាល់ថ្ងៃនេះគេពិតជាច្រណែន ប្រច័ណ្ធ ហួងហែងរាងតូចជាខ្លាំង តែធ្វើអ្វីមិនបានព្រោះរាល់ថ្ងៃមានឈ្មោះត្រឹមជាសង្សា តែបើជាប្ដីប្រពន្ធខ្លួនប្រាកដជាមានសិទ្ធធំជាងនេះមិនខានឡើយ តែនិយាយដល់ចំនុចចុងក្រោយនាយប្រុងនិយាយបន្តក៏ត្រូវជីមីននិយាយកាត់មុនព្រោះនាយតូចដូចជាល្មមយល់ពីចិត្តរបស់សូហ្គាហើយថាចង់បានអីពីខ្លួននោះ
«អូនក៏ស្រលាញ់បង...ហើយក៏ស្រលាញ់ខ្លាំងទៀតផង...ទោះយើងត្រឹមជាសង្សាតែបងមានសិទ្ធគ្រប់យ៉ាងចំពោះខ្លួនអូន ដូច្នេះហើយបងកុំខ្លាចអី បងអាចធ្វើអ្វីក៏បានលើអូន»ជីមីនចាប់ដៃនាយក្រាស់ថ្នមៗនិយាយលួងលោមនាយក្រាស់ ពាក្យមួយប្រយោគអំបាញ់មិញសូហ្គាលឺហើយនាយក៏មានទឹកមាត់លេបបន្តិចហើយ គេសប្បាយចិត្តជាខ្លាំងដែលជីមីន
យល់ព្រមជាមួយនិងខ្លួន
«ហ្ហឹស...បងសប្បាយចិត្តណាស់»សូហ្គា
«មើលទៅភ្លៀងដូចជាមិនរាំងនោះទេ យប់នេះ»ជីមីនក៏និយាយបង្វែររឿងវិញ
«យប់នេះអូនគេងជាមួយបងទៅ ព្រឹកបងនិងជូនអូនត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ និងជម្រាបលោកប៉ារបស់អូនតាមក្រោយក៏បាន»សូហ្គា
«មិនល្អទេដឹង...»ជីមីន
«ឬអូនខ្លាចបងចាប់រំលោភមែនទេ?»សូហ្គាលេងនិយាយត្រង់ៗ ជីមីនបើកភ្នែកភ្ញាក់ផ្អើលជាមួយនិងពាក្យរបស់នាយជាខ្លាំង
«ឈប់និយាយជាមួយបងហើយ»ជីមីនរុញនាយចេញបន្តិចជាមួយនិងដៃវាយទ្រូងនាយមួយផាច់ ហើយក៏ដើរទៅរកគ្រែចំនែកឯសូហ្គាវិញនាយក៏ញញឹមបែបលាក់កំណួច
ក្នុងចិត្តហើយក៏ដើរទៅផ្ទះបាយបាត់ទៅ
5នាទីក្រោយមកសូហ្គានាយក៏ដើរត្រឡប់មកវិញដោយមានទឹកដោះគោពីកែវមកជាមួយដែរ
«មីននី ទឹកដោះគោក្ដៅៗជួយកាត់បន្ថយភាពរងារ បងធ្វើដោយផ្ទាល់ដៃញាំទៅទាន់ក្ដៅៗណា»សូហ្គាហុចមួយកែវទៅអោយ
សូហ្គាហើយខ្លួនក៏មានមួយកែវដូចគ្នាដែរ
«អរគុណ»ជីមីនទទួលយកទឹកដោះគោយកមកដោយញញឹមហើយក៏យកមកញាំអស់ពាក់កណ្ដាលទើបទុកវានៅលើតុសិន
«ឆ្ងាញ់ណាស់ បងមិចក៏ដឹងថាអូនមិនចូលចិត្តញាំផ្អែម»ជីមីន
«រឿងអ្វីក៏ដោយអោយតែជារឿងរបស់អូនបងក៏ត្រូវតែដឹងមិនចឹងឬ»សូហ្គា
«...»ជីមីនក៏បានញាំម្ដងទៀតហើយលើកនេះទឹកដោះគោមួយកែវក៏បានអស់ នាយ
តូចចាប់ផ្ដើមញញឹមមិនសម ពេលដែលញាំអស់រលីងបែបនោះ វាមានអារម្មណ៍ដូចជាក្ដៅៗយ៉ាងមិចមិនដឹងនោះទេ
«អ្ហឹស...សូហ្គាបងញាំទឹកដោះគោមានក្ដៅខ្លួនដែរទេ?ហ្ហឺ»រាងតូចចាប់ផ្ដើមក្ដៅអន្ទះអន្ទែងនេះញាំទឹកដោះគោនៅមិនទាន់បាន5នាទីល្អផង ហេតុអីក៏វាបញ្ចេញឥទ្ធិពលលឿនដល់ថ្នាក់នេះ
«អត់ទេ បងធម្មតា...អូនកើតអីមែនទេមីននី»សូហ្គាឈ្ងោកមុខទៅរកជីមីនដែលអង្គុយចំកោងខ្លួននៅលើពូក នាយតូចព្រិចខ្ញាំភ្នែកបីបួនសារគ្រវីក្បាលផងអីផង ហេតុអីក៏វាមានអារម្មណ៍ដូចជាស្រវាំង ត្របក់ភ្នែកក៏ដូចជាធ្ងន់ខ្លាំងណាស់ គេដូចជាបើកមិនរួចឡើយ មួយ
សន្ទុះក្រោយមកអ្វីៗក៏ចាប់ផ្ដើមងងឹតសូន្យសុងលេងឃើញពន្លឺអ្វីទាំងអស់ ព្រោះពេលនេះជីមីនបានគេងសន្លប់បាត់មាត់ឈឹងបាត់ទៅហើយដែលសូហ្គាក៏បានមកជួយគ្រារាងល្អិតជាប់ នាយក៏បានលើកគ្រារាងតូចដាក់អោយគេង
នៅលើពូកអោយបានត្រឹមត្រូវ នាយដក់ដង្ហើមមួយឃឹសបញ្ចេញនៅអារម្មណ៍តានតឹងចោល
«ហ្ហឺ!!...ហេតុអ្វីក៏យើងធ្វើមិនបានចឹង?»
សូហ្គាចោលភ្នែកសម្លឹងទៅកាន់អ្នកដែលគេងលង់លក់នៅលើពូកទាំងខឹងខ្លួនឯងគ្រាន់តែរឿងកំប៉ិកក៉ប៉ុកបន្តិចសោះក៏នាយធ្វើមិនបានដែរ នាយមិនសមជាមនុស្សប្រុសពេញលក្ខណះ
សោះហើយ រឿងគឺវាអីញ្ចេះទេពេលដែលសូហ្គាទៅឆុងទឹកដោះគោអោយខ្លួននិងជីមីន
នោះ នាយបានលួចដាក់ថ្នាំសម្រើបក្នុងកែវទឹកដោះគោរបស់ជីមីនមួយគ្រាប់ ប៉ុន្តែនាយមិនដាច់ចិត្តធ្វើរឿងនិងទៅលើជីមីនដោយបែប
និងទើបនាយដាក់ថ្នាំគេងលក់ចូលទៅជាមួយកែវតែមួយដែរ នេះហើយទើបជីមីនមានអាការះក្ដៅៗក៏គេងលក់បាត់នោះ