"Yetişkin okurlar için uygundur, bunu bilerek okuyunuz. Kitaba başlayacak olan sevgili okurlarım, lütfen psikolojik manada bir hikaye okuyacağınızı ve yaş belirttiğimi unutmayınız."
§
"Sen benim sağ yanımsın," dedi gözlerimin içine ilk kez sadece ke...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
2. Bölüm "O'ndan Sonra."
§
Sevgili Mihrimah; geçmişte bir şeyler olur ve gölgesi bu güne düşer.
Kucağımda ki Helin'e daha sıkı sarılarak arabanın kapısını yavaşça kapattığımda çantamın kulpları omzumdan kaydı. Helin'in başını dikkatlice omzuma yaslayarak hızlı adımlarla eve yöneldiğimde sessiz gecenin sesini bölen tek şey ayakkabılarımın sesiydi. Bu sese alışmak uzun bir süre beni zorlasa da hala sinir bozucuydu.
Ritmik sesler istemsiz bir etki bırakıyordu üzerimde.
Eve girdiğimde kucağımda ki bebeğime dikkat ederek kolumda asılı duran çantanın kayarak yere düşmesine izin verdim. Yerler ahşap olduğu için topuklu ayakkabıların yüksek ses çıkarttığını bilerek ayakkabılarımı merdivenlerin önünde çıkarttım. Eve girdiğimde aynınlanan lambalar önümde ki karanlığı aydınlatırken yavaş ve sessiz adımlarla merdivenleri tırmandım.
Kollarım arasında ki Helin'i yavaşça yatağına yatırdığımda onu uyandırmamaya dikkat ederek kıyafetlerini değiştirdim. Sabah bağladığım saçlarını tutan tokaları biraz gevşeterek başının ağrımamasını sağladım. Üzerini örterek yastıklarını yanına bıraktım ve elinde sıkıca tuttuğu tavşanını kolunun altına koydum. Hafifçe homurdanarak çatık kaşlarıyla tavşanına sarıldığında gülümseyerek izledim bu halini. Saçlarını okşayarak ayağa kalktığımda gece lambasını açarak odadan çıktım. Yılınık bıraktığım kapıyla koridora çıktığımda saçlarımı yaptığım sıkı topuz başımı ağrıtsa da bunu umursamadım.
Merdivenleri inerek yerde bıraktığım çantamın kulplarını tuttuğumda açık kalan fermuardan çalan telefonumu gördüm. Sıkıntıyla soluyarak yere eğildiğimde kurcaladığım çantamdan telefonumu çıkartarak yorgunca merdivenlerin kenarına oturdum. Kapanan arama ekranı yeniden açıldığında Aliyar'ın adını içimden sessizce okudum birkaç kere.
Başımda ki ağrı her geçen saniye katlanırken üçüncü kez açılan arama ekranıyla sıkıntılı bir soluk vererek açtım telefonu. Çünkü ben ona cevap verene kadar o bana ulaşmayı denemekten yılmayacaktı.
Asla yılmamıştı.
Parmaklarım şakaklarımda daireler çizerken geçmesi için uğraştığım ağrı inadına katlanıyor gibiydi. Herşey inadına inadına kötüye gidiyor gibiydi. "Mah?" diyen Aliyar'ın sakin sesinden bile hissedebilmiştim içine sığmayan duyguları.
Ben değildim.
Aradığı kişi ben değildim, yıllarca aradığı kız kardeşi ben değildim. Alparslan için kendime bile itiraf edemediğim hislerimi en çaresiz anımda gözlerimde görmesine rağmen yaptığı şeyden sonra ben değildim. "Efendim Aliyar?" dediğimde uzun süreli sessizliğimi bozduğum için derin bir nefes alır gibi oldu.
