Can't Let You Go

eighteen:

"M-magkano po? Magkano ang kailangan para sa operasyon ni mama?" I desperately asked, kahit na natatakot akong marinig ang presyo dahil hindi ko sigurado kung saan kami kukuha noon.

"You will need at least 2 million for the operation itself, you will also need to find at least 18 bags of blood for the operation to push through. Wala pa doon ang gastos n'yo sa ospital at ang mga gamot na kakailangan. And to be honest, miss Vizconde, even the operation cannot insure your mother's safety, because the operation itself is risky. 50-50 chances ang maibibigay ko sa inyo. Nasa sa inyo kung gugustuhin n'yo bang ituloy iyon."

It felt like he is speaking in a language I never knew existed. Hindi ko s'ya maintindihan. Walang pumapasok sa isip ko. 2 million? Diyos ko, saan ako kukuha noon? Walang trabaho si kuya at wala rin akong trabaho, at kahit magtrabaho pa ako hindi pa rin yun sasapat para makaipon ako para sa pampaopera ni mama.

Tulala akong lumabas sa opisina ng doktor. Hindi ko pa rin lubos maisip na nangyayari ito sa akin nang mag-ring ang telepono ko at lumabas doon ang pangalan ni Carlo.

I felt relieved when I saw his name at dali-dali ko yung sinagot, "Car-Carlo..." Nanginginig ang boses ko, pero hinayaan ko lang iyon. Carlo is here. My comfort zone is here.

"J-Jer, are you okay?" Natataranta n'yang tanong.

"Y-yes, I'm fine." I said in between sobs.

"Where are you?" He asked hurriedly with so much concern in his voice.

Agad kong sinabi sa kanya kug nasaan ako. I need him. He is my rock. He is the only person who can bring me back to light.

Wala sa sarili akong bumalik sa waiting area. I am trembling hindi ko alam kung ano bang dapat kong gawin. Agad na napatayo si Madj pagkakita sa akin at nag-aalala n'ya akong ginabayan paupo.

"Anong sabi ng doktor?"

"Mama needs to undergo an operation as soon as possible." Nanghihina kong sagot. She did not speak alam nyang may kasunod pa ang sasabihin ko, "The operation itself will cost 2 million and the chances are 50-50." Nag-unahan na namang tumulo ang mga luha kong kanina pa hindi humihinto, "Hindi ko na alam ang gagawin, Madj." I sobbed.

Tears fell from my eyes at wala s'yang ibang nagawa kung hindi ang yakapin ako.

I was crying so hard that my vision blurred, but through those tears I can still easily recognize Carlo. Palinga-linga s'ya sa buong ospital habang mabilis na humahakbang. Natigilan s'ya nang makita ako at mabilis n'ya akong tinungo.

"Are you okay? What happened?" Nag-aalala n'yang tanong habang pinupunasan ang mga luha sa pisngi ko.

"Inatake si mama and she needs to undergo an operation as soon as possible." Nakayuko at umiiyak kong sabi bago ako nag-angat ng tingin sa kanya, "Hindi ko na alam ang gagawin Carlo... The chances of her survival is low... at hindi ko alam kung saang kamay ng Diyos ko kukuhanin ang pera para sa operasyon n'ya."

"Shh... It's okay. Everything's gonna be okay. Gagawan natin ng paraan." Pang-aalo n'ya sa akin habang mahigpit akong niyayakap.

Tulala lang ako buong araw habang nasa mga bisig ako ni Carlo. He did not leave me. He and Madj stayed with me hanggang sa maging maayos na ang pakiramdam ko. I need to calm down, walang mangyayari sa akin kung iiyak lang ako. I need to be strong, para kay mama at para kay kuya. Kaya ko 'to, kailangan kong kayanin.

"My brother lost his job for no apparent reason. Basta na lang s'ya tinanggal sa trabaho ng walang dahilan. My brother loves his job so much, it is his life. He've been doing that for almost half of his life at hindi ko lubos maisip kung anong naramdaman n'ya nang bigla na lang s'yang tanggalin sa trabaho. He was doing so well, as far as we know, for promotion na nga s'ya e. Kaya isipin n'yo na lang kung gaano nagulat at nasaktan si mama nang ibalita sa kanya ni kuya na tinanggal s'ya sa trabaho. She was crying so hard when we spoke earlier, bago s'ya atakihin..." Basag ko sa katahimikan nilang dalawa.

Walang nagsalita bagkus ay patuloy lang na hinimas ni Carlo ang braso ko. Habang hawak naman ng mahigpit ni Madj ang kamay ko.

"We'll do everything, okay? We'll go back to US para doon mapagamot si tita, mas mataas ang chance n'ya doon. We'll give her the best doctor, she will survive, okay?" Carlo said soothingly.

I nodded. Ayoko ng magsalita, my throat is way too sore dahil sa walng humpay kong pag-iyak kanina. I'm just thankful na nandito sila Madj at Carlo sa tabi ko, especially Carlo. I don't know what I'll do without him.