Can't Let You Go

forty-five:

I feel worried. It's been weeks pero hanggang ngayon wala pa rin akong balita kay Carlo. I've been trying to contact him but to no avail. I cannot reach him--baka-off ang phone n'ya at hindi s'ya sumasagot sa mga messages ko. It's weird, really weird. This is the first time na nangyari 'to. This is the first time na tumagal na hindi kami nakakapag-usap.

I'm worried. This has never happened before--ngayon lang--at alam ko, nararamdaman ko, na may mali.

It's my off today from work at may kailangang asikasuhin si Tristan. He said it's something very important, and somehow I felt relieved dahil magkakaroon ako ng oras na puntahan si Carlo. Hindi naman sa hindi ako pinapayagan ni Tristan na makipagkita sa kanya, hindi ko lang talaga alam kung paano ko sasabihin sa kanya. Alam ko kasi na oras na sinabi ko na gusto ko'ng makita si Carlo ay masasaktan s'ya, and a part of me--a big part of me doesn't like that.

I decided to just sneak out. Sandali lang naman ako aalis at sisiguruhin ko na nakauwi na ako bago pa makauwi si Tristan.

He won't know. He shouldn't know.

Tristan entered the room--he looks devilishly handsome in his black coat and red tie, his hair brushed up, and his scent lingers in every corner of the room. He's irresistible, no doubt about that, and I suddenly felt guilty for what I am planning to do when he leaves.

I am still on the bed, sitting down while reading my favorite book, when he went closer to me. He leaned down on me and gave me a very adoring look before he kissed my lips and say goodbye. Instinctively, ay sinundan ko ang labi n'yang saglit na dumampi sa akin, I saw him smiling when I opened my eyes and I felt my cheeks burn in embarrassment. He softly chuckled tapos ay ginawaran ulit ako ng marahan na halik sa pisngi.

"I'll be going. I'll see you later, love." He said with a voice full of promise.

I nodded meekly tapos ay narinig ko ang mahina n'yang mura, "Damn! I'll miss you so much. I don't even want to go anymore." His voice full of longing and irritation.

Hindi ako nakapagsalita hanggang sa tumalikod s'ya sa akin at umalis na parang naiinis dahil kailangan n'ya pa'ng umalis.

I stayed still on the bed kahit nung nakaalis na s'ya hanggang sa wala na akong nagawa kung hindi aminin sa sarili ko na, "Damn! I'm falling hard over and over again."

Nang narinig ko ang tunog ng paalis na sasakyan ay agad akong naligo at nagbihis para sa pagpunta kay Carlo. Simpleng pants at shirt lang ang sinuot ko, dahil pagdating kay Carlo hindi ko kahit kailan kinailangan na pumorma ng kung ano. I wear anything I am comfortable when I am with him.

Palabas na ako ng bahay nang makasalubong ko ang driver na iniwan ni Tristan para sa akin at agad akong napamura sa isip ko. Hindi ko pwedeng gamitin ang driver at kotse na iniwan n'ya, Tristan will definitely know where I will go.

"Ma'am saan po kayo pupunta?" Simpleng tanong ng driver.

Hindi ako nagdalawang-isip at diretso ko s'yang sinagot, "Sa grocery. May gusto po kasi akong kainin."

Tumango-tango ang driver, "Samahan ko na po kayo ma'am."

Mabilis akong umilig sa sinabi n'ya, "No! I mean, 'wag na. Malapit lang naman 'yung grocery tsaka gusto kong maglakad, kuya."

Napailing s'ya sa sinabi, "Pasensya na ma'am, kabilin-bilinan kasi ni sir na 'wag ka daw pong papalabasin mag-isa."

Agad na uminit ang ulo ko sa sinabi n'ya, naisip ko na tawagan si Tristan para pasabihan s'ya pero malalaman n'ya ang pag-alis ko kaya pinigilan ko ang sarili ko.

"Para rin naman po sa kaligtasan mo, ma'am. Hindi po biro ang maging asawa ng Galliego, marami po'ng maaring mangyari."

I counted to ten until I calmed down. I know what he is talking about. Tristan is very cruel in the business at alam ko na kahit walang nagtatangka na kumatalo sa kanya ay marami ang lihim na galit sa kanya.