BEN SENDE KALDIM

19. Ateş

"Yanılacaksınız anne! Ben ölmeyeceğim. Madem bu savaşa beni attınız, ben kimin yanında olursam bu savaşı o kazanacak. Ben ölmeyeceğim. Bu savaşın kazananını da, kaybedenini de ben belirleyeceğim."

Sinirle küreyi duvara fırlattım. Duvarda parçalara ayrılan küre, tıpkı duygularım gibi tuzla buz oldu. İçimden kopan çığlıkla önüme ne gelirse devirdim. Kandırılmak bu muydu? Ben tek kişi olmayıp da yalnız olanlardandım. Devirdiğim eşyaları tekmeleyerek odadan çıktım. Koşarak merdivenlerden indim.

Merdivenleri üçer beşer inerek bodruma geldim. Burada gizli bir bölme vardı. Bende bu bölmeyi kaçırıldıktan sonra öğrenmiştim. Daha sonra kendime gizli bir alan yarattım. Uzun koridoru hızla geçtim. Sonundaki odanın kapısını anahtarla açtım. Uzun zamandır girmediğim için oda fazlasıyla tozluydu. Bu odada bir çok kitap vardı. Geçmiş ve geleceğe dair. Bu kitapları kendi çabalarımla bulmuştum. Herkesten, bilhassa Oktay'dan saklamak için buraya koymuştum. Benim geleceğim ne ise Oktay bunu biliyordu ve itina ile benden saklıyordu.

Ona olan güvenim, her geçen gün öğrendiklerimle azalıyordu. Ama benim hayatta kalabilmek için bunu bulmam gerek. Kimse geleceğini bilemez. Bence bilmemeli de zaten. Ama benim geleceğimi bilenler, geleceğime yön veriyorlar.

Odadaki tozu umursamadan raflardaki kitapları kucaklayıp yere koydum. Kitapların yanına yere bağdaş kurarak oturdum. Kitaplardan birini ezbere biliyordum. Bu kitaplarımın arasına karışan kitaptı. Onu yan tarafıma ayırıp diğerlerine geçtim. Elime temiz bir kağıtla kalem aldım.

****

İki saattir buradaydım. Ve tam 5 sayfa bilgi yazmıştım. Her okuduğum kelimede kafam daha da karışıyordu. Gücüm ve geleceğim hakkında o kadar şey okudum ki beynim çorbaya döndü.

Ateş ve su. Yan yana duramayacak iki elementin gücüne sahiptim. Geçmişte ikisinden birine sahip çok varlık var. Ama ikisine birden sahip olan bir varlık yok. Ateşe sahip olanlar ateşi kontrol altına alabiliyorlar ve ateşi vücutlarında yaratabiliyorlar. İstedikleri zaman bir ateş topuna dönüşebiliyorlar. Suya sahip olanlar da öyle.

Şimdi ben ikisine de sahibim. İkisini de ayrı ayrı kontrol etmenin bir yolunu bulmalıyım. Ateşi kullanırsam suyu devre dışı bırakmalıyım. Aksi halde ateş iken su devreye girer ve ben....... ölürüm. Lanet olsun! Bunun bir yolu olmalı!

Benim gibi olan birini bulmalıyım. Bana yardım edebilecek birini. Ama kimi? Çaresizlikle parmaklarımı saçlarımdan geçirdim. Çaresizdim. Ne yapacağım ben?

Birde gelecek ile ilgili edindiğim bilgiler vardı. Diğer kitapta benim adım bir bölüme kadar vardı. Ama sonra hiç geçmiyordu. Bir romanın içindeydim sanki. Ama hangi karakter benim çözemiyorum. Bir filmin ortasında rolünü bilmeyen oyuncu gibiyim. Yardım edecek kimsem yok. Çaresizim. Ben bu romanda kimim? Sanki tüm hayatım birine yazılmış gibi. Bir kişiye bağlanmış gibi. Bir kehanetin ortasındayım ve o kişiye mahkummuşum gibi.

Beynimden geçirdiklerimi tekrar düşündüm. Beynimde dönen kelimeyle yerimde dikeldim. 'Kehanet' Evet ben bir kehanete mahkumdum. Oktay bunu bildiği için kaçırıyordu beni. Babam bunu bildiği için göndermişti beni. Ben onların istemediği kişiye aşık olacaktım. Lanet olsun! Beni büyük bir oyunun içine bırakmışlardı.

Sanki bir labirentin içindeyim. Merkezde Oktay var. Çıkıştı ise kim olduğunu bilmesem de beni her şeyden kurtaracak başka biri. Ya merkeze geçip Oktay'la birlikte bu labirente mahkum olacaktım ya da çıkışı bulmaya çalışıp, bir bilinmeze yürüyüp, tanımadığım bir adamla bu labirenti terk edecektim.

Aldığım notları özenle bir dosyaya yerleştirip dolaba kilitledim. İndirdiğim kitapları da raflarına geri yerleştirdim. Elimdekileri yerleştireyim derken en üste olan kitap yere düştü. Yere saçılan sayfalara kaşlarımı çatarak baktım. Ben bu kitabı imcelemedim. Eğilip sayfaları yerden topladım. En üste koyduğum resme kuşkuyla daha yakından baktım. Kara kalemle çizilmiş bir erkek profiliydi. Ve bana çok tanıdık geliyordu. Kitabı rafa kaldırıp resme daha dikkatli baktım. Ben ya bu kişiyi tanıyordum ya da birine benzetiyordum.