Drianne's POV
Nandito kami ngayon sa cafeteria. Hindi parin mawala sa isip ko ung panaginip ko kanina. Hayst. Ano bang meron dun?
"Guys, CR lang ako." Sabi ko sa kanila at nagpunta na muna ng CR. Medyo sumasakit ung puson ko. Mukhang magkakaron pa ata ako tsk.
After kong mag-CR ay lumabas na ako. Tinignan ko saglit ung relo ko buti nalang at hindi pa time, sakto la---
Nagulat ako ng biglang may humaltak sakin sa isang tabi. Sisigaw sana ako kaso tinakpan niya ang bibig ko.
Pilit kong hinahaltak ang kamay ko mula sa kanya. At pwersahan ko ring tinatanggal ang kamay niya sa bibig ko.
Nanlaki ang mata ko ng makita kong umilaw ang mga ito. Shem! Not now!
"Aray!" Napasigaw siya sa sakit at humarap ako sa kaniya.
"What the? Mr. Florante?! Are you out of your mind?!" Gigil kong sigaw sa kanya. Tinignan naman niya ako habang nakakunot ang noo niya.
"Sino kaba talaga?!" I stare at his eyes. And shock was written on all over his face.
"Just fucking tell me if you're some sort of an immortal! I don't want my students to be in danger!" Sigaw niya sakin. Napangisi ako.
"Do you want to hear a story Mr.?" Galit niya akong tinignan.
"I don't care about your stupid st----" Hindi ko siya pinansin at nagsalita lang habang nakatingin ng diretso sa mga mata niya.
"There was once a princess named Alena. She was blessed with a super power of Copying Magic. But that power is a curse for her. That power makes her life miserable, that power makes the people think that she's a big disgusting rat.." magsasalita pa sana siya ng ituloy ko ang kwento ko. "...Everybody hates her, everybody wants her out. But didn't they think of her feelings? Didn't they think what she felt when they said those words to her?!. She was a princess. A beautiful princess with a kind heart. But what do people think about her? That she was a witch! That she was a pest! That she was an evil girl who deserves to die." Sabi ko at lumapit sa kanya.
"Once upon a time, she was a lovely.. kind.. and a pretty princess. But she realize that, she is a princess only inside of her room. She is a princess only to her family. But on the outside? She was a destroyer." Sabi ko at ngumiti sa kaniya.
"Kung alam mo lang kung gaano kahirap ang dinadanas ng isang tao sa pagsasalita ng masasakit na salita sa kanila, kung alam mo lang kung gaano mo nasasaktan ang ibang tao gamit yang bibig mo. Kung alam mo lang kung anong nararamdaman ko ngayon sa bawat salitang binibitawan mo, baka ikaw mismo. Ikaw mismo, mapilitan ka nalang na umalis sa mundong ito." Tatalikuran ko na sana siya. But before I turn my back to him. I said something.
"Magdahan-dahan ka sa pananalita mo Mr. Florante. You already said that you don't want your students to be in danger. Then so, protect them. But how? How can you protect them if yourself is the only reason that can put them into danger? Remember, I am your student too. Please have some respect." Sabi ko at iniwan siyang nakatayo lang doon.
Agad akong umakyat sa rooftop at doon binuhos ang luhang nagbabadya sa mga mata ko kanina pa.
Why? Why do I have to hurt like this?
Why do I have this kind of power?
I wiped my tears away and stare at the sky.
I was just like the girl in my story. I was a princess, but only.. only if I am inside my room.
"Miss? Are you okay?" I stop sobbing when I hear someone talk to me.
"A-Ahm yes." Sabi ko at hinarap ang taong yun.
"Want some?" Sabi niya at inalok ako ng isang bag na marshmallows. I laughed.
"Really? Marshmallows?" Tumango siya. Napailing nalang ako at kumuha nalang. I was expecting some handkerchief but, nevermind.
"Gusto mo ba malaman bakit marshmallows ang inalok ko sayo at hindi panyo?" Natawa naman ako at tumango.
"Alam mo kasi, feeling ko kapag kumakain ako ng marshmallows.. nawawala lahat ng problema ko. Gumagaan ang pakiramdam ko sa bawat pag-nguya ko ng marshmallows.. It seems like, it is my stress reliever. Kaya I want you to eat it. Baka sakaling mawala rin kung anong lungkot man ang nandyan sa puso mo." Napangiti ako.
"Thank you. By the way, this tastes good. Saan mo nabili 'to?" Ngumiti siya.
"I made them." Napatango ako.
"By the way, why are you here..alone?" Napangiti ako. Magsasalita pa sana ako ng biglang may sumigaw sa likod.
"LUCAS!" Na-estatwa ako sa kinatatayuan ko. It's him. I remember his voice.
"Paktay si p-president." Humarap siya at kumamot sa batok niya.
"Y-Yes? Heheheh." Humarap nalang din ako without any expression on my face.
Tinignan niya ako at biglang nawala ang kunot sa mga noo niya.
"Go to the conference room. We have a meeting there. Do your part as a Vice President. Don't act like a kid. You're big enough. Go!" Tumango nalang siya.
"Yes pres." Tumingin muna siya sakin at tumango bilang paalam. Nginitian ko naman siya. Naiinis ako sa pakikitungo ni Timothy sa kaniya. Why is he like that? He doesn't deserve his position.
Aalis na rin sana ako ng biglang namali ang tapak ko at na-out of balance ako.
Pumikit nalang ako at hinintay na mag-landing sa lupa ang likod ko. Pero, nakaramdam ako ng mga bisig na sumalo sakin.
"Open your eyes." Minulat ko ang mga mata ko at nakita ko siya.
My heart beats faster.
"Don't be so stupid. Look where you're going, Clumsy." Inis akong tumingin sa kaniya at dire-diretso na naglakad papunta sa hagdan.
"By the way, Stay away from him. Stay away from Lucas." Hindi ko nalang siya pinansin at bumaba na.
Tss. Stupid bastard.
****
Chapter 5! Edited!😊
