My Boss, My Boyfriend [PART 1]

• 2 •

Vandaag is mijn eerste werkdag als assistent van Nathan Koster. Ik werp nog snel een laatste blik in de spiegel en bekijk snel mijn outfit. Ik draag een zwarte broek en een zwart bloesje, want ik heb eerlijk gezegd echt geen idee wat ik anders dragen. Het ziet er redelijk goed uit, misschien iets te zwart. Maar goed, ik zal het wel overleven. Mijn lichtbruine haar hangt over mijn schouders en ik heb een beetje mascara op mijn wimpers gesmeerd.

Vol zenuwen loop ik door de schuifdeuren van het hoge, glazen gebouw. Binnen staat een meisje, ik denk dat ze net iets ouder is dan ik, in een wit bloesje en een zwarte rok. Ook draagt ze een rood sjaaltje om haar nek. Zal dat de dresscode zijn? Nathan heeft me er niets over gezegd, dus dat zal ik vandaag dan wel horen.

"Goedemorgen, kan ik je helpen?" Vraagt het blonde meisje netjes.

"Ja graag. Ik ben hier voor Nathan Koster. Ik ben zijn nieuwe assistent." Zeg ik zachtjes. Het meisje kan haar lach niet meer inhouden bij mijn woorden. Een irritant hoge toon komt uit haar mond. "Jij bent zijn nieuwe assistent? Volgende grap alsjeblieft."

Onzeker knik ik en vraag haar of er wat mis is. Ze zegt dat Nathan vaak een veel betere smaak voor meisjes heeft en hele andere types aanneemt in zijn bedrijf. Ik begin lichtelijk boos te worden en heb de neiging om er iets van te zeggen, maar aangezien het mijn eerste dag is, houd ik verstandig mijn mond.

"Mila," klinkt een bekende stem door de ruimte waardoor het meisje meteen stil valt, "je kan met mij meelopen."

Daar, naast de receptie, staat Nathan in zijn zwarte pak mij op te wachten. Het pak omsluit zijn lichaam perfect, misschien zit het wel iets te strak om zijn bovenarmen heen, maar het staat hem goed. Hij heeft overduidelijk veel gesport de afgelopen jaren.

"Mila?" Vraagt hij nogmaals. Ik schrik op uit mijn gedachten en besef me dat ik aan het staren was. "Uh... ja, ik kom."

"Bedankt dat je mevrouw de Bruijn hebt opgevangen voor me, Emily." Zegt hij met een dankbaar knikje richting het blonde meisje dat blijkbaar Emily heet. "Geen probleem, meneer Koster." Stamelt ze verbaasd. Nathan lacht kort en dan wisselen ze een bepaalde blik uit. Ik kan niet eens beschrijven hoe ongemakkelijk ik me op dit moment voel. Er speelt overduidelijk meer tussen die twee.

In stilte volg ik Nathan naar de lift. Ik voel de ogen van Emily in mijn rug branden als we bij haar vandaan lopen. Ik voel me nu al zo ongemakkelijk en ik moet hier nog een aantal uur doorbrengen vandaag, en natuurlijk de rest van de maand.

Nadat het belletje van de lift klinkt, stappen Nathan en ik erin. Hij drukt op het knopje van de verdieping waar we moeten zijn en kijkt me in stilte aan. Zonder iets te zeggen glijden zijn ogen over mijn lichaam en hij heeft een grijns op zijn lippen. Ik vraag me af waar hij over nadenkt...

Zijn ogen op mijn lichaam voelen zo goed, maar het is zo fout. Vanaf vandaag is hij mijn baas.