My Boss, My Boyfriend [PART 1]

• 157 •

"Neem mij niet kwalijk," zegt Nathan tegen het paar, "maar ik denk dat iemand met mij wil spreken." Donna zegt dat ze het niet erg vindt dat we even verder gaan, aangezien iedereen hier voor Nathan is. Het is ten slotte een feest voor Nathan's verjaardag.

Hand in hand lopen we naar de jongeman die zodra Nathan's aandacht getrokken had. "Dylan Jonker, wat een verrassing dat ik jou hier zie." Zegt Nate terwijl we een lange, stevig gebouwde man tegemoet lopen. Zijn donkere haar is perfect in model gebracht en het stoppelbaardje op zijn gezicht goed verzorgd. Hij leek nog best jong, hij zal wel ongeveer dertig jaar zijn. Misschien jonger, maar absoluut niet ouder. Hij is extreem knap en erg goed gekleed. Daarnaast lijkt het erop dat Nathan hem met open armen verwelkomt, ze geven elkaar namelijk een korte omhelzing.

Wie is die mysterieuze vreemdeling?

"Je ziet er goed uit, Nate," merkt de jongeman op, "je ziet er geen dag ouder dan dertig uit."

Nathan begint te lachen en zegt dan dat de jongeman altijd al grappig is geweest. De jongeman lacht en daarna richt hij zijn ogen op mij. "En wie is die beeldschone jongedame?" Vraagt hij aan Nathan. Nate schrikt er zelf van op dat hij mij was vergeten en stelt mij dan voor als zijn vriendin. Daarna stelt hij Dylan Jonker aan mij voor als een oude vriend van hem.

"Damn, ik voel me vereerd om de vrouw te mogen ontmoeten die Nathan Koster wist te temmen." Zegt hij met een grijns. Nathan lacht en zegt dat hij door mij een eerlijkere man is geworden. "Dat heb je dan wel weer goed voor elkaar, Koster. Alhoewel jij altijd wel de mooie meisjes voor je wist te winnen." merkt hij op waardoor ik me een beetje ongemakkelijk voel.

"Mila is anders, geloof me." Zegt hij terwijl hij mijn hand vastpakt en er geruststellend in knijpt. De ogen van Dylan glijden over mijn lichaam en hij zegt: "Dat kan ik zien, ja."

"Haal je maar niets in je hoofd, asshole." Zegt Nathan al hij ook ziet wat er gebeurd. De jongeman deinst naar achter en steekt zijn handen onschuldig in de lucht. "Ik? Ik zou niet durven." Zegt hij erbij. Beide beginnen te lachen.

Ik heb Nathan nog nooit zo gezien in hij bijzijn van iemand. Hij maakt grapjes en hij is zo... relaxed. Zijn formele, bazige houding is verdwenen en is vervangen voor zijn veel gewonere, speelse zelf.

"Dus hoe gaat het leven nu? Naast dat je een succesvol zakenman bent?" Vraagt Dylan hem. Nathan vertelt dat hij niet mag klagen en vraagt dan wat Dylan nu doet in het dagelijks leven.

"Ik ben begonnen als accountant."

"Oh echt? Mila is ook een accountant." Merkt Nathan net iets te snel op. De jongeman vraagt me daarom verrast waar ik heb gestudeerd. Natuurlijk werk ik wel als accountant voor hem, maar ik heb er niet voor gestudeerd. "Ik ben opgeleid door het bedrijf zelf."

"Oh dat heb ik ook gehad, ik had geen zin in een opleiding van vier jaar." Zegt hij me. Lachend zeg ik hem dat ik me daar helemaal in kan vinden.

"Het is zonde dat je haar al hebt ingepakt, Nathan. Mila en ik hebben een hoop gemeen." Zegt Dylan tegen mijn vriend. Nathan kijkt hem bedenkelijk aan en ik doe er nog een schepje bovenop door te zeggen dat Nathan er zelf niets van bakt. Dylan voegt er nog aan toe dat Nathan zich maar beter niet met de cijfertjes kan bemoeien en dat hij het maar beter kan houden bij het praten met mensen, waardoor ik hard begin te lachen. Hij heeft helemaal gelijk aangezien hij de vorige keer allemaal cijfertjes verkeerd heeft ingevuld waardoor ik alles opnieuw kon doen.

Nathan draait zich naar me om en kijk me aan met een strenge blik. Oeps, hij is boos op me. Ik moet de situatie weer wat verlichten voordat het nog erger wordt. "Maar ik moet wel toegeven dat hij een hele goede baas is."

"Dat is geen raar seks grapje, toch?" Vraagt Dylan terwijl hij in de lach schiet. Ik realiseer me hoe dat geklonken moet hebben en mijn wangen worden er rood van. "Nee, ik, uhmm... Meneer Koster was," stamel ik ongemakkelijk, om één of andere reden kom ik gewoon niet uit mijn woorden, "Ik werk voor hem."

"Echt," schrik hij op, "damn Nathey, daar zag ik je niet voor aan." Nathan draait zich nu, met zijn armen over elkaar, om naar Dylan en vraagt: "Waarvoor niet?"

"Iemand die onprofessioneel is."

"Ik ben niet onprofessioneel." Zegt Nate's wiens humor compleet is omgeslagen. Dylan schrikt er zelf ook van en zegt dat hij maar een grapje maakte. "Wees niet zo gespannen," voegt hij er nog aan toe waarna hij zich naar mij keert, "Is hij altijd zo, Mila?"

"Je hebt het over Meneer Serieus." Zeg ik knikkend en lachend zijn kant op. Weer lachen Dylan en ik, maar Nate niet. Dylan zegt snel dat hij een drankje gaat halen, waarschijnlijk om zich uit deze benauwde situatie te redden en vraagt of wij ook wat willen. Ik sla het aanbod af, maar Nathan vraagt om een Whisky Neat. Dylan loopt weg waardoor ik samen met Nathan achterblijf.

"Waar the fuck denk je dat je mee bezig bent?"