My Boss, My Boyfriend [PART 1]

• 114 •

Ik klop meerdere keren op zijn deur totdat hij open doet. Ik ben door de regen heen gerent, ruim twee en half kilometer, om hem te zien. Hij lijkt geschokt te zijn dat ik er sta, maar hij zegt niets. Hij staat dar maar met zijn blote torso en zwarte trainingsbroek.

"Ik weet niet waarom ik hier ben." Zeg ik om de stilte te verbreken. "Dat vroeg ik ook niet."

"Ik zal een manier vinden om het goed te maken." Zeg ik hem terwijl ik de regendruppels van mijn lange, natte haar af zie vallen.

"Baby wat is er met ons gebeurd?" Vraagt hij me. Hij noemt me nog steeds 'baby', gelukkiger kon hij me niet maken op dit moment.

"We kunnen nu niet samen zijn, maar ik fix dit. Als we echt 'meant to be' zijn, vindt het universum een manier om ons weer samen te brengen." Vertel ik hem.

"Dat is bullshit Mila en dat weet je. Je zou er iets aan doen, zo ben jij. Je bent niet iemand die toekijkt terwijl het universum er iets aan doet. Jij zou de controle nemen." Zegt hij me bijna wanhopig.

"Fuck you, Koster." Zeg ik terwijl ik wegloop en de deur achter me dichtgooi.

Fuck, wat doe ik. Weer klop ik op de deur.

"Wat?" Vraagt hij me.

"Ik leef in het fucking moment." Zeg ik hem. Daarna sla ik mijn arm om zijn nek en trek hem naar me toe om mijn lippen op die van hem te drukken. Als onze lippen elkaar aanraken begint er een vuurtje op te lichten in mijn buik. Eindelijk voel ik me weer compleet.

"Laat me alsjeblieft nooit los, Nate." Zeg ik tussen het zoenen door.

"Ik heb je zo gemist, Mila." Zucht hij tussen het gedans van onze tongen door. Hij tilt met zijn ene hand mijn bovenbeen op, waardoor ik mijn beide benen om zijn middel sla om nog dichterbij hem te zijn. Ik weet dat hij dat wilt, dat doet hij heel vaak namelijk.

Ik ben zo overweldigd door zijn geur, smaak en omdat ik hem kan voelen, het is zo verslavend. Warme tranen vallen op mijn wangen als ik eraan denk hoe erg ik hem gemist heb en hoeveel pijn het doet om hem kwijt te zijn.

"Ik hou zo veel van je, Nathan Koster."

Doordat ik eindelijk weer zo dichtbij Nathan ben, voel ik mijn gebroken hart weer bij elkaar komen en al mijn angsten verdwijnen.

"Ik wil je," hijgt hij terwijl hij me in mijn onderlip bijt, "nu."

Toen Nathan me smeekte wist ik zeker dat dit alles was wat ik nodig had. Mijn lichaam stond in vuur en vlam, verlangend naar hem, vol lust en liefde.

Ik knik en hij draagt me de trap op naar zijn kamer. Bovenaan de trap zet hij me neer en lopen we, nog altijd zoenend, door de gang. Ik duwt me tegen een deur aan en mompelt dat ik hem open moet doen.

Nate en ik strompelde zijn slaapkamer in en hij sloeg hem met veel kracht achter zich dicht. Hij scheurt mijn hemdje zonder moeite van mijn lichaam en gooit het op de vloer.

Plotseling stopt hij met zoenen en laat zijn hoofd zakken in... verslagenheid?

"Wat is er?" Vraag ik hem terwijl ik alleen in mijn ondergoed voor hem sta.

"Alles, Mila. Ik heb nog nooi-," begint hij te stamelen, "toen je wegging voe-"

Ik kijk op naar Nathan en ik probeer zijn gezicht te bestuderen. Ik heb hem nog nooit zo gezien. Hij weet niet wat hij moet zeggen en hij lijkt zo verloren...

Plots kijkt hij me aan en zijn ogen worden weer donker. Hij keek zo intens naar me dat mijn hart twee keer zo snel begint te kloppen. Ik had deze blik vaker gezien, hij is woedend.

"Je maakt me gek." Zegt hij me, daarna drukt hij zijn lippen weer op die van mij. Hij zoende me zonder enige waarschuwing en neemt er bezit over. Grommend vraagt hij me waarom ik hem dit aan doe. "Zeg me dat je van mij ben," gromt hij daarna, "zeg het me."

"Ik ben van jou," hijgt ik tussen het zoenen door, "ik ben helemaal van jou."

Zodra ik dat had gezegd, werd onze zoen intenser. Hij legde me op het bed en neemt bezit van mijn hele lichaam, meerdere keren zelfs.

Vergeleken met de andere nachten die we al hebben gehad, was het deze keer anders. Hij maakte al zijn emoties duidelijk, zonder het hardop te zeggen en ik voelde ze allemaal: de pijn die ik had veroorzaakt, de passie tussen ons, zijn wanhoop, alles... Misschien zelfs liefde.

Toen we klaar waren, lagen we beide uit te hijgen op bed. Terwijl hij nog op adem aan het komen is, drukt hij een lange kus op mijn voorhoofd en hij doet zijn ogen dicht. Een druppeltje water viel op mijn voorhoofd. Ik weet niet of het zweet was dat van zijn voorhoofd afdruppelde of dat het een traan was, maar het voelde goed. Snel trekt hij me in een knuffel, hij begraaft zijn gezicht in mijn haar en blaast zijn warme adem uit.

"Verlaat me nooit meer, Mila de Bruijn. Dat kan ik niet aan."

Mijn zicht wordt wazig door de tranen als mijn lichaam reageert op zijn aanrakingen.

"Het spijt me Nate," zeg ik hem terwijl ik iets dichter tegen hem aan ga liggen, "en ik verlaat je nooit meer. Dat beloof ik."

Ik voel zijn lichaam relaxen. Ik besef me nu pas hoe gespannen hij al die tijd was. Niet veel later voel ik hem in een rustgevende slaap vallen en ik bekijk zijn perfecte gezicht. Hoe kan ik zo veel geluk hebben?

Ik hoop dat hij me kan vergeven...