My Boss, My Boyfriend [PART 1]

• 130 •

"Goedemorgen baby," hoor ik zodra ik mijn ogen open, "een hele goedemorgen zelfs."

Ik ga rechtop zitten en geniet van het uitzicht. Nate staat in enkel een handdoek voor mijn neus. "Goedemorgen," zeg ik met een glimlach, "hoe laat ga je naar Donna?"

Hij vertelt me dat hij over vijf minuutjes weggaat en dat ik ervoor moet zorgen dat ik aangekleed ben als hij weer terug komt. "Draag iets warms." Zegt hij met een knipoogje.

"Ik hou niet van verrassingen, Nate."

"Dat is dan jammer, want je krijgt er één." Zegt hij terwijl hij een zwart shirt over zijn hoofd trekt. Hij maakt zijn riem vast en geeft me daarna een kus op mijn wang. "Zorg dat je klaarstaat!" Zegt hij nog voordat hij me alleen achterlaat in onze slaapkamer.

Ik stap een paar minuten later onder de douche en vole het warme water over mijn huid rollen.

Ik denk weer aan gisteravond en de manier waarop Nate keek toen ik hem naar de woonkamer was gevolgd. Hij leek zo bang en zo gekwetst. Ik zou willen dat ik hem alles kan geven wat hij nodig heeft, maar ik ben Donna niet. Ik ben geen therapeut...

Toch ben ik vastberaden hem alles te geven wat hij nodig heeft, echt alles. Nathan Koster gaat mijn dood worden...

Ik draai de kraan uit en loop naar de doos met kleding. Ik ben benieuwd wat Nate gepland heeft... Hij zei me dat ik me warm aan moest kleden. Ik trek dus een warme trui aan.

Ik zou graag Nate willen appen om hem te vragen waar hij blijft, maar ik weet dat ik dat niet moet doen. Maar net als ik er over nadenk, hoor ik de voordeur openen.

Zo vrolijk als een puppy draai ik me om naar de deur en loop op Nate af om hem te zoenen. "Iemand is blij om me te zien." Merkt hij op tijdens het zoenen.

"Enorm zelfs," zeg ik hem met een glimlach, "hoe is het gegaan?"

"Goed hoor." Zegt hij nog iets wat ongemakkelijk. "Mooi," zeg ik snel zodat hij er niet langer over hoeft te praten, "dus wat voor verrassing heb je voor mij in mijn petto?"

Hij zegt dat hij zich gaat omkleden en dat het me dan gaat vertellen. Ik neem plaats op de witte sofa en wacht op Nate. Ik speel een spelletje op mijn telefoon, maar na tien minuten besluit ik om bij Nate te gaan kijken omdat het toch erg lang duurt.

Als ik in onze slaapkamer aankom, zie ik dat Nate een kleine koffer aan het inpakken is. "Wat ben je aan het doen?"

"Ik ben een koffer aan het inpakken." Zegt hij alsof het de normaalste zaak van de wereld is.

"Dat kan ik ook wel zien, Koster. Kan je me uitleggen waarvoor?"

Hij grinnikt zachtjes en zegt dat we na deze stressvolle week wel wat ontspanning kunnen gebruiken. Dat klinkt me als muziek in de oren en dus loop ik enthousiast naar hem toe. "Waar gaan we naartoe?"

"Maastricht." Zegt hij met een grijns van oor tot oor. Ik laat hem duidelijk merken hoe blij dat me maakt en help hem met de laatste spulletjes inpakken.

Natuurlijk was Nate al goed voorbereid en had hij de koffer bijna helemaal al ingepakt. We lopen naar de auto en stappen in. Nate rijdt vandaag zelf in zijn mercedes, het verbaasd me enigszins dat hij zijn chauffeur niet heeft gevraagd.

"Ik keek er al een tijdje naar uit om wat alleen-tijd met je door te brengen." Zegt Nate terwijl zijn ogen op de weg gefixeerd zijn. Lachend en grijnzend als een gek, zeg ik hem dat hij soms zo schattig kan zijn.

Ik zie dat hij met zijn ogen rolt, maar als snel wijst hij richting een pleintje met een kerk. Er staan een paar tentjes van restaurants op het plein en er lopen genoeg mensen om een stadion mee te vullen, zo druk is het.

Nate parkeert zijn auto vlak voor het hotel en opent het portier voor me. Het hotel ziet er erg schattig uit, precies zoals ik het me had voorgesteld toen Nate zei dat we in Maastricht zouden gaan slapen.

We stappen binnen en achter de balie staat een kleine jongedame met rossig haar. "Ik heb gereserveerd onder Koster." Zegt Nate tegen het meisje dat met het papierwerk aan het rommelen is.

"Jij bent Nathan Koster? Ik had u niet zo jong geschat," zegt ze tegen Nate waardoor ik me vanuit ongemakkelijkheid omdraai, "u slaapt in kamer 506, op de bovenste verdieping. Heeft u twee kamers nodig?"

Geïrriteerd draai ik me naar het meisje om. Hoe durft ze?

"Ik denk niet dat mijn vriendin en ik geen aparte kamer nodig hebben," zegt hij haar, "alhoewel we misschien wel een extra bed nodig hebben, mochten we het andere bed per ongeluk breken vannacht."

Het meisje staat ons perplex aan te kijken terwijl Nate met een strakke blik wacht totdat zij hem de sleutel overhandigd. Ze weet niet hoe snel ze de sleutel van het hangertje af moet pakken en aan ons moet geven.

Eenmaal in de lift schieten Nate en ik in de lach. Ik kan niet geloven dat hij dat zojuist heeft gedaan.