My Boss, My Boyfriend [PART 1]

• 48 •

Er zijn een aantal weken voorbij gegaan sinds Italië en er is niets veel tussen meneer Koster en mij gebeurd. We zijn gewoon collega's op dit moment. Juist, ik werk nog steeds voor Nathan.

Mijn werk gaat ook erg goed en Nathan was ervan onder de indruk. Ik heb zelfs opslag gekregen en hij bood me een contract aan voor twee jaar. Wow, twee jaar werken voor een baas waar je van houdt...

Stop. Hou ik van hem? Denk ik dit nou echt? Stop met nadenken Mila. Stop. Begin er niet over, zelfs niet in je gedachten.

Lauren heeft me zojuist gewaarschuwd dat meneer Koster een afspraak heeft met een aantal belangrijke klanten. Het is de bedoeling dat ik daar ver van uit de buurt blijf, want. Het zijn geen lieverdjes. Ik besluit nog even wat te eten voordat ik me de komende drie uur in mijn kantoor opsluit.

Beneden in de personeelskantine staat Nathan bij de waterdispenser. Hij begroet me en vraagt of Lauren me heeft geïnformeerd over zijn vergadering. "Ik pas op voor gesloten deuren." Zeg ik hem met een grap.

Hij moet lachen en drinkt een slokje water. "Die regel ga je nooit meer vergeten," zegt hij met een lachje, "fijne dag mevrouw de Bruijn."

"U ook."

In de kantine neem ik plaats aan een lege tafel. Ik weet dat er heel veel gezellig mensen om mij heen zijn, maar vandaag heb ik de rust en stilte even nodig. Ik ben heel de ochtend al geconcentreerd bezig met het invullen van een aantal facturen en ik wil die concentratie zo veel mogelijk vast houden.

Ik eet dan ook snel mijn boterhammetje op en haast mij weer naar boven. Vlak voor Nathan's kantoor staat Nate met een man in pak te praten. De man draagt het meest duur uitziende pak dat ik ooit in mijn leven heb gezien. Het detailwerk leek wel van goud gemaakt te zijn. Dit moet één van die belangrijke klanten zijn, want ik ken hem niet.

Terwijl ik langs ze loop, naar mijn kantoor toe, begroet Nate me met een simpele knik van zijn hoofd en door mijn achternaam te zeggen. Daardoor voelde ik me genoodzaakt te stoppen met lopen en heb ik me per ongeluk vermengd met hun gesprek.

"Sorry, ik was onderweg naar mijn kantoor." Excuseer ik me. Ik weet dat ik dat niet hoef te doen, maar door het bijzijn van die man word ik zenuwachtig.

"Dus mevrouw de Bruijn, meneer Koster ik begrijp niet hoe u het voor elkaar krijgt om uw handen van uw personeel af te houden." Zegt de man kijkend naar mijn lichaam. Ik schrik van zijn opmerking en deins iets achteruit.

Nate zegt dan ook tegen de man dat we hier alleen zeer professionele relaties accepteren. Haha, volgende grap alsjeblieft.

Ik kijk op naar Nathan en hij ziet er niet erg ontspannen uit sinds de man zo'n opmerking over mij heeft gemaakt. Hij weet van onderwerp te veranderen door er een niet te groot ding van te maken.

"Ik ga naar mijn kantoor, mocht u mij nog nodig hebben." Vertel ik Nate. De man pakt mijn hand vast en bedankt me. Ik weet eerlijk gezegd niet waar hij me voor bedankt, maar ik vind het prima. Hij zegt ook zijn naam: meneer Rodrigues. Hij ziet er niet alleen belangrijk uit, maar zo klinkt hij ook.

Ik loop snel verder, zonder Nate nog een keer aan te kijken. Die Rodrigues gaf me de rillingen. Wat een engerd.