My Boss, My Boyfriend [PART 1]

• 8 •

Op mijn tweede dag als persoonlijk assistent van Nathan Koster gebeurd er iets vreemds. Terwijl ik bezig ben met het niet afgemaakte werk van gister, hoor ik geschreeuw vanuit Nathan's kantoor komen. Het is overduidelijk dat het Nathan's stem is die door het hele gebouw heen klinkt. "Hoe durf je tegen mij in te gaan? Verdwijn uit mijn fucking bedrijf!" Klinkt er nogmaals.

Ik sta op van mijn stoel en probeer te kijken wat er bij Nathan in het kantoor gebeurd, maar de deur is dicht. Ik hoor gebonk en het geschreeuw is er nog steeds, het klinkt als een gevecht. Maar plots is het doodstil en vliegen de deuren van zijn kantoor open. Dat is het moment dat ik hem, met een bebloed overhemd en gebalde vuisten zag staan, maar hij deed alsof het één doodnormale zaak was.

Zijn ogen waren donker en toonde bijna geen emotie. Hij leek op een roofdier dat net zijn prooi heeft neergehaald.

Ondanks dat wou ik op hem afrennen en hem vragen of hij zich bezeerd had. Ik wou hem alle pijn afnemen, maar dat was ook het moment waarop ik me realiseerde dat het bloed op zijn knokkels niet van hem was. Ik schrik en deins angstig naar achter, waardoor hij me ziet.

Ik zag hoe zijn duistere ogen zich nu op mij gefocust hadden. Mijn hart leek op dat moment stil te staan. Ik wou het gebouw uitrennen en nooit meer terug komen, maar mijn benen laten dat niet gebeuren. Ik voelde mijn hart in mijn keel kloppen en verslik me bijna in mijn eigen slijm. Maar dan loopt hij zijn kantoor weer in.

Maar... wat? Hij zag me. Ik weet zeker dat hij me zag. Misschien moet ik het gewoon vergeten. Ik heb dit baantje echt nodig deze maand. Ik hoef dit maar een maandje te doen en dan ben ik klaar. Ik moet gewoon weer achter mijn computer gaan zitten en het vergeten, dat kan ik wel. Toch?

What the fuck zeg ik? Hoe kan ik nou vergeten wat ik zojuist heb gezien? Nathan zat onder het bloed. Zou die andere gast nog leven?

Ik neem weer plaats achter mijn computer en begin tegen mijzelf te praten: "Oké, het is een normale dag, een hele normale dag. Heel normaal." Ik open het programma waar ik net ook mee bezig was en vervolg mijn werk weer. Ik weet niet hoe ik het deed, maar het lukte me om mijn gedachten weer bij mijn werk te houden.