My Boss, My Boyfriend [PART 1]

• 54 •

Ik heb gedoucht en loop de slaapkamer weer in waar Nathan op mij staat te wachten. "Wat wil je nu doen? Moet ik je naar huis brengen?" Vraagt hij me. Ik kijk hem even scheef aan en vraag hem of hij me er nu al uit schopt.

"Nee, ik zou jou er nooit uit schoppen," zegt hij blozend, "ik wist gewoon niet wat we anders moesten doen."

Ik loop naar hem toe en vraag hem waarom we niet eens beginnen met een ontbijtje. Hij knikt en zegt hij daar wel zin in heeft. "Kom laten we naar de keuken gaan." Zeg ik hem terwijl ik voor hem uit loop.

"Wacht?!," hoor ik hem roepen vanuit de slaapkamer, "we gaan zelf ontbijt maken?"

Ik moet lachen en zeg hem dat dag is waar een keuken voor gemaakt is. Hij is ondertussen achter me aan gekomen en pakt me bij mijn middel vast.

Samen lopen we naar de keuken waar ik begin met het maken van Pannenkoeken. Het is toevallig het enige wat hij in huis heeft, echt balen. "Ik maak alleen pannenkoeken voor mezelf." Zeg ik om hem te plagen.

"Maar waarom?," vraagt hij met een pruillip, "ik wil ook graag pannenkoeken."

"Omdat je me niet helpt." Grap ik terug terwijl ik een ei kapot sla tegen een kommetje aan. "Oké, leer me dan maar om pannenkoeken te maken." Stelt hij voor.

"Je weet niet hoe je pannenkoeken moet maken?" Vraag ik hem verbaasd. Hoe oud is deze jongen? 24?

"Als ik wist hoe ik pannenkoeken moest maken, zou ik het dan aan jou vragen?" Zegt hij een beetje geïrriteerd. Ik begin te lachen en noem hem een idioot.

"Dat is niet lief." Zegt hij met zijn armen over elkaar heen. Ik kijk hem lachend aan en zeg dan: "Ik ben ook niet lief, meneer Koster."

Hij rolt met zijn ogen en pakt dan de kom met beslag. Hij begint de pannenkoeken op mijn instructies te bakken terwijl ik het aanrecht weer schoonmaak.

"Mila, ik heb een klein probleempje." Hoor ik na een tijdje. Ik draai me om en weet meteen hoe laat het is. De geur van verbrande pannenkoeken betreedt mijn neus.

"Heb je ooit wel eens gekookt?" Vraag ik terwijl ik de warme pan van het vuur pak. Hij zegt dat hij niet denkt dat dat ooit is voorgekomen.

"Maar hoe eet jij dan?" Vraag ik hem. Ik ben oprecht benieuwd hoe hij dan nog leeft. "Ben je een robot?" Vraag ik hem terwijl ik hem in zijn zij prik. Het zou wel verklaren waarom hij soms zo emotieloos reageert.

"Ik heb mijn eigen huishoudster, mevrouw Darcy. Zij kookt ook voor mij."

"En toen je nog thuis woonde?"

"Katheri-," begint hij, maar hij stopt met praten en begint opnieuw met zijn zin, "ik bedoel mijn moeder en vader hadden ook een huishoudster."

Ik vraag me af waarom hij zijn moeder bij haar voornaam wou noemen. Ik weet dat zijn moeder Katherina is, want hij is de broer van Julia. "Waarom boem je je ouders niet mam en pap?" Vraag ik hem na een poosje nadenken.

"Nee," zegt hij een beetje twijfelend, "je weet dat ik geadopteerd ben toch?"

Shit, natuurlijk. Chloë heeft het me vertelt.

"Ja, natuurlijk weet ik dat." Lieg ik tegen hem. Hij begint te lachen en zegt dat hij door heeft dat ik aan het liegen ben. "Maak je er geen zorgen om," zegt hij lachend, "dus waar blijven die pannenkoeken?"

"Jij hebt ze laten aanbranden," zeg ik hem lachend, "je bent hopeloos."

Ik draai me weer om en pak een plakje tomaat dat op de aanrecht ligt. Ik draai me om en gooi het in Nate's gezicht. "What the fuck?" Zegt hij terwijl hij de tomaat van zijn gezicht pakt.

Ik begin keihard te lachen doordat de tomaat op zijn gezicht bleef plakken. Hij tikt me plotseling op en zet me op het aanrecht neer. Hij begint me te kietelen en ik schreeuw het uit van het lachen. Ook Nate lacht nu, maar meer omdat hij van mij aan het winnen is.

Het kietelen gaat al snel over in een zoen. "Hier kan ik wel aan wennen." Zeg ik tussen het zoenen door.

Plots stopt hij met zoenen en vraagt wat ik heb gegeten. Shit, hij gaat nu merken dat ik van het beslag heb geproefd. Hij kijkt mij beledigd aan en zei dat hij de lepel wou aflikken. Hij loopt weg en zegt dat hij niet meer met mij gaat praten.

"Grote baby!" Roep ik terwijl ik achter hem aan ren.

Ik kan niet geloven wat er op dit moment gebeurd. Ik ben achter mijn baas aan aan het rennen... Nathan Koster. De man die meedogenloos is en geen gevoel toont. En ik ren achter hem aan in zijn appartement, omdat hij geïrriteerd werd omdat ik het laatste beetje beslag heb opgegeten.

"Ik denk dat het nu wel tijd is om naar huis te gaan," zeg ik als ik niet eens in de buurt van winnen kom, "ik moet Lauren ook nog steeds bellen sinds gisteravond."

"Ik breng je wel." Zegt hij. Hij loopt naar me toe en drukt zijn lippen kort op die van mij.

Nathan reed me naar huis. Het voelde geweldig om naar hem te kunnen kijken nu hij meer dan alleen mijn baas is. Ik leg mijn hand op zijn bovenbeen als hij het stuur weer vastpakt. Ik voelde zijn spieren onder mijn hand zich aanspannen door mijn aanraking en ik zie de glimlach op zijn lippen groeien.

Ik voel me op mijn gemak. Veilig.

Is dit hoe liefde voelt?