My Boss, My Boyfriend [PART 1]

• 183 •

Zodra ik die woorden hoor, sta ik op. Ik trek zo snel mogelijk fatsoenlijke kleding aan en laat alles staan waar ik mee bezig was. Het regent buiten en ik haast me naar de metro, maar door de tranen in mijn ogen is het moeilijk te zien waar ik heen ga. Ik hoefde maar vier haltes mee te rijden en dan zou ik precies naast het ziekenhuis uit kunnen stappen. Ik ren naar de afdeling toe die Nathan me vertelt had en eenmaal daar spreek ik de eerste beste verpleegkundige aan die ik zie en vraag haar waar de familie Koster is. Zij wijst me de weg naar de wachtkamer aan het einde van de gang en met een snelle vaart, loop ik er op af.

Als ik aankom, zie ik Julia, Nathan en Ray met zijn drietjes bij een waterdispenser staan. Julia huilt zo hard, ik kon haar aan het begin van de gang al horen. De tranen rollen over haar wangen en lijken niet te kunnen stoppen. Ik sla meteen mijn armen om haar heen als ik haar zie, maar zie het verdriet op Nathan's gezicht staan. Ik troost haar nog heel even en ga daarna naar mijn vriend toe. Ik heb mijn armen om zijn middel geslagen en zeg hem dat ik er voor hem ben. Ray vertelt me dat Katherine al langere tijd kanker heeft, maar dat ze niet wou dat wij het zouden weten tot het moment dat er echt geen andere optie is. En dat moment is nu... Katherine ligt doodziek in een ziekenhuisbed en het gaat niet lang meer duren...

"Je bent doorweekt," merkt Ray op, "zal ik droge kleding voor je vragen?"

Ik wijs zijn aanbod af en zeg dat ik vanzelf wel weer opdroog. Ik wil niet dat hij de kostbare tijd met zijn vrouw verspilt aan het zoeken van droge kleding voor mij.

Nathan zegt dat hij bij zijn moeder wil kijken en vraagt of Julia met hem mee gaat. Julia zegt niet te durven en dat ze bang is voor wat ze gaat zien. Ze breekt weer in tranen uit en haar vader slaat zijn armen om haar heen. "Het is oké," zegt hij haar, "ze zal het begrijpen." Het blijkt dat zij allebei nog niet bij hun moeder zijn geweest sinds ze dit verschrikkelijke nieuws hebben gehoord. "Mila, ga jij mee?" Vraagt hij me met een gekwetste en angstige blik.

"Weet je zeker dat je wil dat ik meega?" Vraag ik hem voor de zekerheid. Ik kan het begrijpen als hij een momentje alleen met zijn moeder wil hebben. "Ik kan dit niet zonder jou."

"Natuurlijk ga ik met je mee." Zeg ik hem met een kleine glimlach. Hij bedankt me en schenkt me een dankbare glimlach. Samen lopen we naar de kamer waar zijn moeder ligt. De gang van het ziekenhuis lijkt zo lang terwijl we erheen lopen. Nathan wil de deurklink van de kamer waar zijn moeder ligt, vastpakken, maar bevriest dan... Alsof hij twijfelt of hij wel naar binnen durft te gaan.

"Hey, het is oké," zeg ik hem, "je moet afscheid van haar nemen."

Ik pak zijn hand vast en knijp er zachtjes in om hem te laten weten dat ik er ben, dat doet hij ook altijd bij mij en het helpt me enorm. Dan knikt hij en opent hij de deur.

Ze ligt alleen op de kamer. Het is een erg witte kamer met twee grote ramen, een bed, een nachtkastje en allerlei apparaten om haar in de gaten te kunnen houden. Haar tengere lichaam lijkt nog kleiner in het ziekenhuisbed. Haar lichaam is bedenkt met allerlei verschillende soorten slangetjes die haar nog in leven houden.

"Moeder?"

"Nathan? Ben jij dat?" Vraagt ze met duidelijk veel moeite.

"Ja, ik ben het. Mila is er ook." Zegt Nate terwijl hij naar haar toe loopt. Ik volg hem zachtjes en hoe dichterbij we komen, hoe beter ik haar kan zien. De huid om haar ogen is donker en vermoeid, haar huid is bleek... Bijna doorzichtig.

"Het spijt me dat ik je van je werk afhoudt, lieverd." Zegt ze Nate.

Katherine... Zelfs op het randje van de dood vindt ze het vervelend als mensen iets voor haar doen. Nathan gaat naast haar zitten en zegt dat ze niet zo gek moet doen en dat hij er alles voor over heeft om op dit moment bij haar te zijn. "Moeder, waarom heb je ons niets gezegd? Ik had je kunnen helpen."

"Oh Nathan, mijn jongen," zegt ze hem met een glimlach, "het is stadium vier alvleesklierkanker, lieverd. Er is niets aan te doen."

"Ik had de beste doktoren voor je kunnen zoeken. Ik had iets kunnen doen." Zegt hij terwijl zijn stem breekt terwijl hij wanhopig naar zijn moeder kijkt. Ik bleef zo veel mogelijk achterin de kamer en gaf hem de ruimte om met haar te spreken. Maar om Nathan zo veel pijn te zien hebben, is hartverscheurend.

"Je geld zou verspild worden, Nathan. Ik had de beste dokters van Nederland, daar heeft je vader voor gezorgd."

"Het is niet eerlijk, moeder," zegt hij waardoor ze instemmend knikt, "ik ben zo dom. Hoe kan ik dit niet hebben gezien?"

"Ik denk omdat dat ik het goed verborgen heb gehouden." Zegt ze lachend om haar eigen sarcastische opmerking. Haar lach gaat over in een hoestbui die er pijnlijk uitziet. Haar gezicht vertrekt erbij en Nathan schiet meteen omhoog. Als ze weer op adem is gekomen, vraag Nate of het gaat. Ze knikt enkel.

"Je moet rusten," commandeert hij haar, "zelfs op je sterfbed kan je niet stoppen met lachen."

Ze glimlacht om de grap die Nate zojuist maakte en zelfs ik kan vanaf hier een sparkel in har ogen zien. "Je bent een lieve jongen, Nathan," zegt ze terwijl ze met vol lof naar hem kijkt, "je bent het beste cadeau wat ik ooit heb gekregen."

Nathan weet niet meer wat hij moet zeggen en zijn moeder zegt dat het oké is. Dan vraagt ze naar mij...

"Nathan, lieverd, mag ik een momentje met Mila alleen?" Vraagt ze hem tot mijn verbazing. Nathan loopt naar me toe, kust me op mijn voorhoofd en verlaat dan de kamer.

Daar sta ik dan...

Alleen in een kamer met de stervende moeder van mijn vriend en beste vriendin...