My Boss, My Boyfriend [PART 1]

• 59 •

De volgende ochtend staat Liam, zoals afgesproken, om half één voor mijn deur. Hij feliciteert me en zegt me dat ik er mooi uit zie. Ik draag niet iets heel bijzonders, gewoon een simpel, groen jurkje met een klein beetje inkijk.

We reden tien minuutjes rond in Liam's auto en hij reed het restaurant, waarvan ik dacht dat we heen zouden gaan, voorbij. Toen ik hem vroeg waar we heen gingen, zei hij enkel dat het een verrassing is.

We stoppen bij een met een hek omringd stukje gras. Ik stap nog altijd nietsvermoedend de auto uit en dan klinkt er plots: "verrassing".

Julia, Lauren en nog een aantal van mijn vrienden en collega's zijn er. Ik zoek naar mijn middelbareschool vriendinnen, maar die zijn nergens te bekennen. Niet heel vreemd, want ik heb het er nooit met Liam over hen gehad. Hij weet dat ze bestaan, maar hij weet ook hoe ik over ze denk.

Ik hou van ze, maar soms behandelen ze me echt als een hoop stront.

Julia en Lauren daarentegen hebben me nog nooit slecht behandeld. Ik bedank Liam voor het regelen, maar hij zegt dat hij dit niet alleen heeft georganiseerd. "Nathan heeft me erbij geholpen. Hij heeft de locatie uitgekozen en het één en ander geregeld, omdat je zo hard hebt gewerkt."

"Heeft hij dat gezegd?" Vraag ik onzeker. Liam knikt en ergens voel ik me nu pas echt gewaardeerd. Ik doe inderdaad mijn uiterste best en voor iemand met totaal geen economische achtergrond, ben ik al aardig ver gekomen.

"Gefeliciteerd Mila," roepen Lauren en Julia in koor, "we houden van je."

"Ik hou ook van jullie." Zeg ik ze als ik ze in een knuffel trek.

In mijn ooghoek zie ik Nathan uit de groep met mensen lopen. Hij gebaard me dat ik hem moet volgen. "Vinden jullie het eeg als ik even met de anderen gasten praat?" Vraag ik ze.

"Nee, natuurlijk niet," antwoorden ze in koor, "als je terug komt, gaan we met zijn allen shotten."

"Dan zal het zeker wete niet al te lang duren." Zeg ik ze met een glimlach.

Wanneer ik naaf Nathan loop, trekt alle lucht uit mijn longen. Hij draagt een zwarte smoking. Hij ziet er werkelijk waar fantastisch uit. "Wow..." Zeg ik kijkend naar hem.

Hij lacht even en vraagt of ik het naar mijn zin heb. "Ja, bedankt dat je Liam hebt geholpen bij het organiseren." Zeg ik hem. Ik ben hem oprecht heel erg dankbaar. Ik haat het om in het middelpunt te staan, maar de groep is niet te groot en het zijn eigenlijk alleen mensen die ik ken.

"Graag gedaan," zegt hij met een glimlach, "alles voor mijn favoriete meid."

Oh. Mijn. God. Favoriet?
Als ik nu niet bloos, weet ik het ook niet meer hoor.

"Ik heb een cadeautje voor je," zegt hij om het onderwerp te veranderen, "ik pak het even."

Hij tovert uit de zak van zijn smoking een zwarte, langwerpig doosje met een zwart lint er omheen. Iets wat ongemakkelijk open ik het doosje, hij ziet er duur uit.

In het doosje zit een zilveren ketting, met daaraan een diamantje. Het kettinkje ziet er verschrikkelijk duur uit. Ik was ergens een beetje boos dat hij zo veel geld aan mij had uitgegeven, maar hoe kon ik boos blijven? Dit kettinkje was anders dan alle andere kettinkjes die ik bezit.

Voorzichtig pak ik hem uit het doosje en met een open mond bestudeer im hem. Ik zie dat er iets aan de binnenkant gegraveerd staat. Als ik hem dichterbij houdt, staat er: 'regels zijn er om te breken'.

Een traan begint over mijn wang te rollen en Nathan vraagt meteen wat er aan de hand is en of ik de ketting niet mooi vind. Ik kan de woorden niet eens vinden om hem te vertellen om hem te zeggen hoe mooi de ketting is en hoe dankbaar ik hem ervoor ben.

"Ik kan niet geloven dat je dit voor mij hebt gedaan," zeg ik tussen mijn tranen door, "hij is prachtig."

"Dus je bent niet verdrietig?" Vraagt hij me. Ik schud lachen mijn hoofd en zeg hem dat het het mooiste cadeautje is dat ik ooit heb gekregen. "Je weet niet half hoe opgelucht ik ben," zegt hij als hij lijkt te beseffen dat ik echt niet verdrietig ben, "ik dacht dat je hem niet mooi vond."

Ik bijt op mijn lip en zeg hem dat ik hem absoluut niet haat. "Ik doe zelfs enorm mijn best om je nu niet mee die bosjes in te trekken." Zeg ik hem fluisterend en wiebelend met mijn wenkbrauwen.

Hij lijkt er over na te denken, maar we worden gestoord door de moeder van Nathan en Julia.

Ik draai me geschrokken om en vraag Nathan in lichte paniek if ze het over ons weet. Hij lacht en schudt zijn hoofd. "Ik denk dat ze je gewoon een fijne verjaardag wilt wensen," zegt hij nog altijd lachend, "laten we erheen gaan."

En zoals bijna altijd heeft Nate gelijk. Katherine wou me alleen een fijne verjaardag geven. Maar niet alleen dat, Katherine heeft wat in gedachten.

"Mila, Julia en ik hebben besloten dat je volgende week mee gaat naar ons vakantiehuis in Zeeland, we gaan met de hele familie."

Nate en ik kijken elkaar geschrokken aan en proberen er onder uit te komen door te zeggen dat we moeten werken, maar Katherine heeft duidelijk de broek aan in het gezin. "Nathan, je zorgt er maar voor dat jij en Mila vrij zijn. Ik wik niets over week horen."

"Goed, maar dan ga ik nu alvast wat werk doen voor volgende week." Zegt hij waardoor hij automatisch een akkoord op haar idee geeft. Aan zijn blik is te zien dat dat een smoesje is om aan dit gesprek te ontsnappen.

"Heb je hulp nodig?" Vraag ik hem daarom. Hij zegt dat hij mij echt niet van mijn eigen feestje weg wilt jagen, maar dat hij mijn hulp goed kan gebruiken. Ik besluit met hem mee te gaan, we moeten toch nog praten.