My Boss, My Boyfriend [PART 1]

• 102 •

De volgende ochtend wordt ik wakker met spierpijn in mijn nek. Het was misschien niet erg handig om op de bank in slaap te vallen, maar goed. Ik heb zo geen zin in werk...

Ik trek een zwarte skinny jeans aan met daarop een blauwe blouse. Mijn haar laat ik los over mijn schouders hangen en ik smeer wat mascara op mijn wimpers. Ik werp een snelle blik in de spiegel en constateer dat ik er vandaag goed genoeg uit zie om naar werk te gaan. Het moet maar...

Op mijn fiets, die overigens bijna uit elkaar valt, ben ik weer naar werk gegaan. Ik had gelukkig de wind in de rug, want ik kwam erachter dat ik best in tijdsnood was. Ik heb dan ook snel mijn fiets in de fietsenstalling gegooid en ben naar binnen gehaast.

En dan moet zij er ook nog eens staan...

"Oh goedemorgen Emily." Zeg ik met de meest neppe glimlach die ik op dit moment kan opzetten. Ik wou gewoon langs haar lopen, maar ze moest een opmerking maken. "Je hebt een kleurtje, ben je ergens heen geweest? Je vond de quality tijd met meneer Koster vast erg leuk."

Ik kan ervoor kiezen om haar ermee weg te laten komen en haar opmerking te negeren, maar ik ben vandaag echt niet in the mood voor the attitude van deze bitch.

"Ik ben zojuist het kleine beetje respect dat ik nog voor je had verloren. Het moet vast heel kut zijn om zo wanhopig te zijn," zeg ik haar, "nog een fijne dag, schat."

Ik laat Emily met de meest verwarde en geschokte blik op haar gezicht achter. Ik stap de lift in en nog geen twintig seconden later sta ik op de verdieping waar ik werk.

"Mila, eindelijk!"

Ik zie Lauren's maar al te bekende gezicht aan het einde van de gang. Ze rent op me af, en slaat haar armen om me heen zodra ze hard tegen mij aan knalt. Ze zegt me dat ze me heeft gemist en dat het werk enorm saai is zonder mij. "Ik heb jou ook gemist, Lau."

"Heb je genoten van je weekje weg? Hebben jij en meneer Koster nog leuke dingen gedaan?" Vraagt ze me terwijl ze haar wenkbrauwen ophaalt.

Waar moet ik beginnen...

"Misschien..." zeg ik met een grijns op mijn gezicht.

"Oh my god spill the tea girl, dit is het spannendste wat ik deze hele week gehoord heb."

Ik kijk snel om me heen en zeg Lauren dat ze de opslagruimte in moet. Ik geef haar een zetje in de goede richting en zodra we in het kleine hokje zijn, draai ik de deur op slot.

"Oké, dus we hebben misschien seks gehad," zeg ik met een grijns zodra we alleen zijn, "en we hebben het ook officieel gemaakt."

"Rot op!," roept ze verbaasd, "dus je bent nu zijn vriendin?"

"Zachtjes," zeg ik haar lachend, "niet heel het kantoor hoeft het te horen."

"Ja sorry, maar ik ben zo blij voor je. Jij en meneer Koster," zegt ze enthousiast terwijl ze me bij mijn handen pakt en een paar keer op en neer begint te springen, "was het moeilijk om stiekem rond te sluipen terwijl je onder hetzelfde dak sliep als Juul en Liam?"

"Het was vermoeiend en Juul kwam binnen toen Nate en ik... je weet wel."

"Oh mijn god!," roept ze oprecht verbaasd, "al deze juicy gossip wordt mijn dood. Wat zei ze?"

"Eerst dacht ik dat ze ons zou vermoorden en onze lichamen in de zee zou dumpen, maar ze was eigenlijk best wel chill toen ze was gekalmeerd."

Lauren zegt nogmaals hoe blij ze voor ons is, maar dat we wel een plan moeten gaan bedenken om het aan Liam te vertellen.

"Ik denk oprecht dat hij ons wel gaat vermoorden." Geef ik toe. Ik meen het. En de manier waarop hij het gaat doen, gaat pijnlijk zijn.

"Ik heb nog wel een mooie zwarte jurk die ik nog nooit gedragen heb. Hij zal je vet goed staan op je begrafenis." Zegt Lauren met een grijns. We schieten beide in de lach, maar dan geeft Lauren me het advies dat ik me nu nog geen zorgen om Liam moet maken. Ook zegt ze dat ik gewoon van de tijd met mijn vriendje moet genieten.

Mijn vriendje.
Wow.

"Ik moet denk echt aan het werk voordat mijn vriendje me ontslaat." Zeg ik lachend.

"Groot gelijk heb je." Zegt Lauren weer lachend.