My Boss, My Boyfriend [PART 1]

• 67 •

"Hoe hebben jij en Liam elkaar ontmoet?" Vraag ik als volgende vraag. Hij zegt dat dat op dezelfde manier is geweest als Julia en ik: via school.

"En hoe zit het eigenlijk met je jeugd? Hoe ben je bij je familie terecht gekomen?"

Hij zegt het een moeilijk onderwerp te vinden, maar beantwoordt mijn vraag toch nog. Hij vertelt dat zijn biologische moeder vermoord is. Ik zie de pijn in zijn ogen nu hij over haar praat en ik zou die pijn zo graag bij hem wegnemen.

"Ik ben door de Kosters geadopteerd toen ik zeven was, zij zijn echt geweldige ouders. Ze gaven me een zo normaal mogelijke jeugd en ik sta daardoor echt bij hun in het krijt."

Ik probeer te laten bezinken wat er net gezegd is, maar Nate zegt al dat hij klaar is voor de volgende vraag. Ik kan het begrijpen, want dit onderwerp lijkt me een heel lastig onderwerp, daar heeft hij misschien meer tijd voor nodig.

"Oké," zeg ik een beetje twijfelend als ik denk aan mijn volgende vraag, "Hoe zit het met Dante?"

"Wat is er met hem?" Vraagt hij meteen met een omgeslagen stemming.

Ik bied mijn excuses aan en zeg hem dat hij er niet over hoeft te praten als hij dat niet wil.

"Hij is één van de aandeelhouders van mijn bedrijf," vertelt hij, "ik ben als tiener in erg veel shit terecht gekomen. Ik kwam daardoor in aanmerking met een aantal slechte mensen, maar het was helemaal mijn eigen schuld. Ik stal namelijk van Dante en daar kwam hij achter. Ik had de keus om met hem te werken of om naar de gevangenis te gaan, misschien zelfs om ook vermoord te worden en dus koos ik voor de eerste optie."

Wow.

"Waarom zou hij je vermoorden?" Vraag ik bijna stotterend. "Dante is een erg slechte man, Mila. Hij heeft me geholpen mijn bedrijf op te bouwen, maar hij gebruikt mijn bedrijf om geld wit te wassen. Maar omdat ik een soort van schuld bij hem heb, moet ik het wel laten gebeuren. Ik haat hem echt heel erg."

"Kan je niet in grote problemen komen als de politie erachter komt?"

Hij schudt zijn hoofd en zegt dat Dante dat nu niet meer doet. Nu gebruikt hij zijn bedrijf voornamelijk om een groot deel van de inkomen in beslag te nemen. Helaas moet ik dat laten gebeuren..."

Ergens voel ik me opgelucht. Ik dacht even dat Nate ook een crimineel is, maar hij heeft gewoon een verkeerde beslissing gemaakt in zijn tienerjaren waardoor hij met criminelen moet samenwerken.

Hij lijkt er heel eeg mee te zitten en ik kan aan hem zien dat hij er enorm moe door is. Ik zou willen dat er een manier is waardoor hij niet meer met Dante om hoeft te gaan. De enige manier die ik kan bedenken is niet leuk, want dan moet hij weer iemand pijn doen...

"Doe je vaak mensen pijn?" Vraag ik hem. Ik wil niet laten blijken dat ik medelijden voor hem voel, maar ik denk dat hij dat wel kan merken aan de manier waarop ik tegen hem praat.

"Wat bedoel je?" Vraagt hij een beetje geschrokken. Hij deinst ook achteruit. Ik vertel hem dat ik hem die ene keer uit zijn kantoor zag komen met een bebloed overhemd en kapotte knokkels."

"Dat heeft allemaal met Dante te maken," geeft hij als excuus, "die man was één van Dante's schoothondjes. Ik weet waar hij allemaal mee te maken heeft en normaal probeer ik daar niet over na te denken, maar die ene keer raakte ik de controle kwijt."

"Leeft hij nog?" Vraag ik bang voor het antwoord. Aan Nathan's gezicht te zien schrikt hij erg van die vraag en hij zegt meteen dat de man nog leeft. Hij zegt dat hij geen monster is en dat hij geen mensen vermoord.

En het klinkt misschien naïef, maar ik geloof hem. Ik geloof elk fucking woord dat hij mij zojuist heeft vertelt.

"Ik kan het begrijpen als je niets meer met me te maken wil hebben." Zegt Nathan na een poosje stilte. Ik vertel hem dat ik hem geloof en dat ik Nate nu zelfs een beetje leuker vind nu ik dit weet.

"Is het dan nu mijn beurt om vragen te stellen?"