My Boss, My Boyfriend [PART 1]

• 60 •

"Hoe gaan we dit doen?" Vraag ik terwijl ik de deur van zijn appartement achter mij sluit.

"We gaan gewoon door waar we mee bezig zijn," zegt hij alsof het de normaalste zaak van de wereld is, "ik kan toch niet bij je uit de buurt blijven, dat weten we allebei denk wel."

"Daar heb je gelijk in," zeg ik terwijl ik mijn schoenen uit trap, "hoe gaan we dat doen dan?"

"We zullen gewoon stiekem uit het huis moeten glippen om samen te kunnen zijn," stelt hij voor, "en wanneer we met de anderen zijn, moeten we ons gewoon professioneel gedragen. Maar ik denk dat we dat wel kunnen, dat hebben we vandaag ook gedaan."

"Dat is waar." Zeg ik terugdenkend aan hoe moeilijk het was om hem niet te zoenen. Nate complimenteert me plots op mijn uiterlijk en ik zeg hem dat hij er ook enorm knap uit ziet.

"Als we in Zeeland zijn, neem ik je mee uit eten." Zegt hij me met een kleine grijns. Ik voel de vlinders in mijn onderbuik wild in het rond vliegen. Ik dacht dat hij was vergeten dat hij me mee uit eten zou nemen, maar blijkbaar dus niet. "Dat lijkt me erg leuk."

"Ik denk dat ik maar eens naar huis moet gaan," zeg ik hem tot mijn teleurstelling, "ik moet mijn tas gaan inpakken."

Hij zegt dat hij dat begrijpt en dat hij me naar huis gaat brengen, maar eerst wilt hij me nog een cadeautje geven. Hij drukt zijn lippen op die van mij en plaatst zijn handen op mijn lichaam. Telkens als ik met Nathan Koster zoen, voel ik me zo blij. Mijn tenen beginnen ervan te krullen. Hij ruikt heerlijk naar aftershave, mint en naar... hem. Ik wik hem gewoon voor eeuwig kunnen zoenen.

"Laten we gaan." Zegt hij bijtend op zijn lippen net na onze zoen. Ik kijk hem vanonder mijn wimpers aan en knik langzaam.

Als ik me omdraai, voel ik een harde tik op mijn billen. Hij heeft me zojuist... Wacht, wat?

"Sloeg je nou op mijn kont?" Vraag ik hem iets wat geschrokken. Hij grinnikt binnensmonds en zegt dat dat een klein voorproefje is op wat eraan zit te komen.

Die ene zin laat mijn knieën knikken.

"Heb je het warm?" Vraagt hij terwijl hij mijn schoenen aangeeft.

"Laten we maar gaan voordat ik iets doe wat ik niet zou moeten doen." Zeg ik hem.

Hij grinnikt weer en zegt dat hij dat niet erg zou vinden. Ik rol met mijn ogen trek mijn schoenen snel aan.

"Laten we gaan, Koster."

Hij brengt me naar huis en eenmaal daar ga ik mijn tas inpakken. Katherine heeft me een whatsappje gestuurd dat we morgen om 10.00 vertrekken.

Als dat klaar is, trek ik mijn pyjama aan en wil ik in mijn bed gaan liggen. Het heeft een stuk langer geduurd dan ik verwacht had, want het is nu al 02:00 uur. Maar dan word ik plots gebeld... Nathan Koster.

"Hey." Zeg ik zachtjes, maar van binnen ben ik heel blij nog even van hem te horen voordat ik ga slapen.

"Hey," zegt hij terug, "wat ben je aan het doen?"

"Ik heb net mijn pyjama aangetrokken en ik sta op het punt om mijn Netflix serie uit te kijken." Zeg ik hem.

"Dan laat ik je maar weer met rust." Hoor ik hem zeggen. Hij klinkt iets wat teleurgesteld door mijn antwoord. "Ik zei niet dat ik geen gezelschap nodig had." Zeg ik met een enorme glimlach op mijn gezicht. Als hij me nou zou zien lachen, zou hij meteen wegrennen.

"Mooi," hoor ik hem zeggen terwijl ik een soort autodeur dicht hoor slaan, "want ik sta al voor je deur."

"Echt?" Vraag ik hem terwijl ik naar het raam ren om naar buiten te kijken.

"Heb ik ooit tegen je gelogen?," vraagt hij me een beetje bijdehand, "dus ga je me nog binnen laten of zal ik maar weer naar huis gaan?"