My Boss, My Boyfriend [PART 1]

• 175 •

Eenmaal uit het bad kan ik het niet laten. Ik moet en zal hem vragen wat er precies aan de hand is, aangezien hij er enorm gestrest bijloopt. "Nate, gaat het wel? Je lijkt zo gespannen." Zeg ik zodra we ons allebei hebben afgedroogd.

"Het was gewoon stressvol op werk. Een hoop telefoontjes en het gewoonlijke gedoe." Zegt hij alsof er niets aan de hand is. Ik zie aan zijn gezicht dat hij meniet de waarheid vertelt. Ik wil hem er graag mee confronteren, maar ik weet dat hij soms liegt om mij alle details te besparen. Ik vind het vreselijk dat hij helemaal alleen hier doorheen moet, maar ik zie aan hem dat hij het niet met mij wil delen. "Oke," zeg ik dus maar, "zolang het maar goed met je gaat."

"Nu dat ik met jou ben wel." Zegt hij vlak voordat hij me zoent. Ik begin als een gek te glimlachen en als ik mijn telefoon in mijn ooghoek zie liggen, bedenk ik me dat ik Nathan nog moet vertellen over het etentje met mijn vader.

"Mijn biologische vader heeft me vanmiddag gebeld," begin ik, "hij wil graag een keer uiteten met mij en zijn nieuwe vrouw. Ik dacht dat het wel fijn zou zijn als jij er ook bij bent."

"Een etentje met je biologische vader," zegt hij bedenkelijk, "dat kan best interessant zijn."

"Dus je gaat mee?"

"Natuurlijk, baby." Zegt hij me tot mijn grote vreugde. Ik spring hem in de armen, kus hem op zijn roze lippen en pak dan mijn telefoon om een datum met mijn biologische vader af te spreken.

Ik bel hem op en hij is enorm enthousiast dat Nathan met me mee gaat en dat hij de komende week tijd heeft om in Rotterdam af te spreken. We spreken af om in contact te blijven over het kiezen van een datum aangezien ik Nathan's planning niet uit mijn hoofd weet en hij die van zijn vrouw niet. We hangen weer op en ik bedank Nathan voor het feit dat hij er voor me is.

Hij gaat er niet verder op in en vraagt of we naar bed kunnen gaan. Ondertussen trekt hij een boxer aan. Ik heb het gevoel dat hij iets verzwijgt of dat hij ergens spijt van heeft, maar ik zeg er niet van.

"Ja, laat me even mijn pyjama aantrekken." Zeg ik hem. Ik draai me om, laat mijn handdoek vallen en trek een shirt van Nathan aan om in te slapen.

Als ik me weer omdraai, begint hij te lachen en zegt me dat ik 'zo vreemd' ben. Ik rol met mijn ogen en geef hem een zetje richting het bed.

"Hou op hoor." Zeg ik hem plagend. Hij lacht en laat zichzelf in het bed vallen. Hij slaat het dekbed open en klopt op het matras, vragend of ik naast hem kom liggen.

Ik kruip dicht tegen hem aan en leg mijn hoofd tegen zijn borst aan. Ik hoor zijn hart zachtjes kloppen en sluit mijn ogen. Hij drukt een kusje op mijn hoofd en daarna voel ik de spieren in zijn lichaam ontspannen.

"Slaaplekker."

"Welterusten."