SIGRID’S POV :
“Papasok ka na ba, Apo?” Tanong ni Lola Maurita habang abala ako sa pag-aayos ng bag ko.
“Opo, Lola.”
“Ang aga mo naman yata ngayon?” kunot noo niyang tanong.
“Hindi po kasi ako masusundo ni Alanis, Lola. Hindi kasi siya papasok kasi may sakit siya.” Sabi ko.
“Ganoon ba? Sandali at kukuha ako ng pamasahe at pangkain mo sa eskwelahan mamaya.” aniya ni Lola saka nagmamadaling lumabas ng silid ko.
Kinakabahan din ako kasi ngayon na sasabihin ni Sir Andres ang resulta ng quiz namin kahapon. Matatalino ang mga kaklase ko lalo na ang 7BB na palaban din kaya alam kong ako ang bukod tanging babagsak sa quiz na ‘yun. Baka maapektuhan ang scholarship ko.
“Oh heto, Apo.” Inabot sa’kin ni Lola ang 150 pesos. “Pagpasensiyahan mo muna ‘yan dahil — ”
“Lola, sobra na po ‘yan.” Putol ko kay Lola. “Sa Heuron ako nag-aaral pero alam ko pa rin naman po kung saan ilulugar ang sarili ko.” sabi ko. “Hindi tayo mayaman, Lola, kaya ‘wag niyo po akong bigyan ng ganiyan kalaking baon.”
Nangunot ang noo ko nang pakatitigan ako ng mariin ni Lola hanggang sa pumatak na ang kaniyang luha.
“Lola, bakit po? May nasabi ba akong hindi— ”
Nagulat ako nang bigla niya akong yakapin ng sobrang higpit.
“Lola? Bakit ka umiiyak?”
“Namimiss ko na kasi ang Tatay mo, Apo.” aniya. “Iniisip ko din kung paano ka na kapag wala na kami ng Lolo Gaudencio mo. Sino na ang mag-aalaga sa’yo.”
Kinilabutan ako sa sinabi ni Lola. “L-lola..” gumaralgal na ang boses ko at naiyak na rin. “Hindi pa naman kayo mawawala ni Lolo ‘di ba?”
“Oo naman, Apo. Gusto ka pa nga naming makitang magmartsa para kunin ang diploma mo.” aniya. “Sandali, may ibibigay nga pala ako sa’yo, Apo.” kumawala si Lola sa pagkakayakap niya sa’kin at may kinuha sa bulsa niya. “Heto,” isang Gold necklace na may pendant na hugis puso na napapalibutan ng maliliit na white diamonds. “Suotin mo ito, Apo. Sa nanay mo yata ito dahil nakita ko ito kahapon sa mga gamit niyang nakatambak sa kubo.”
