Chapter 30: အေမွာင္ခန္းေလးထဲတြင္ ပိတ္ထားျခင္း
အစက, အေမလု ျပန္လာၿပီးရင္...
အရာအားလုံးက
ေျပာင္းျပန္လွန္ခံရသလို သူ႕ကိုယ္ပိုင္ဘဝေလးက
လုံးဝေျပာင္းလဲသြားမွာလို႔ သူ ေတြးမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ တကယ့္ လက္ေတြ႕မွာေတာ့, သူ႕ေန႕ရက္ေတြက အရင္ကထက္
ပိုေကာင္းလာတာပဲ! လုခ်န္ဟဲက သူ႕ကို ဘယ္ေတာ့မွ အေဝးကို မပို႔ဘူးဆိုတာ သူ သိတယ္ေလ!
ဒါေၾကာင့္ အေမလု
သူ႕ကို ကစားဖို႔အတြက္ ေခၚသြားတဲ့ ေန႕ေတြမွာဆိုရင္,
ေက်ာက္နင္း လိုက္သြားလိုက္တယ္....။ လုခ်န္ဟဲ အိမ္ျပန္လာခါနီးၿပီဆိုရင္, သူ႕ဘာသာ ျပန္ေျပးသြားတယ္။ တကယ့္ကို, သူ ဒီၿခံဝန္းထဲမွာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေျပးလႊားေနပါေစ...,
သူ လမ္း မေပ်ာက္ဘူးေလ...။
အေရးႀကီးတဲ့အရာက အေမလု သူ႕အေပၚကို ခုခံနိုင္စြမ္းက Zeroပဲ။ သူက ဟိုးအရင္ထဲက တစ္ခုခုကို
စိတ္အားထက္ထက္သန္သန္ ၾကည့္တတ္ေနရင္...
အသားေခ်ာင္းေတြ ...cheese ေခ်ာင္း ေတြ...
ကိတ္ေသးေသးေလးေတြ...အေမလုက
ကန့္သတ္ထားတဲ့ဟာမွန္သမွ်ကို
ခ်ေကြၽးတယ္!
ေပ်ာ္႐ြင္တဲ့ေန႕ရက္ေတြရဲ႕ အဖိုးအခကေတာ့, သူ လုခ်န္ဟဲနဲ႕အတူတူ မနက္ခင္းတိုင္းမွာ လိုက္ေျပးရင္ေတာင္,
သူ႕ခႏၶာကိုယ္အေလးခ်ိန္က မတရားျမင့္ေနတုန္းပဲ!
လုခ်န္ဟဲရဲ႕စိတ္အႏွောင့္အယွက္ျဖစ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာအမူအရာကို ျမင္လိုက္ေတာ့, ေက်ာက္နင္း ခႏၶာကိုယ္ေလးကို အနည္းငယ္ ေ႐ြ႕လ်ားလိုက္တယ္။ သူ႕ျမင္ကြင္းအေရွ႕တည့္တည့္ကို ၾကည့္ၿပီး
အေဝးကို ေျပးရမယ္လို႔ေတာင္ ခံစားေနရတယ္။
သို႔ေပမဲ့လည္း, လုခ်န္ဟဲက လုံးဝ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သူ႕ကို ထြက္ေျပးခြင့္မေပးခဲ့ဘူး။ သူက
သူ႕လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ဖမ္းဆုပ္ထားၿပီး , မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ဖို႔ ဖိအားေပးေနတယ္...။
"တစ္ပတ္ေလာက္ေလးနဲ႕, မင္း ပိုၿပီးေတာင္ ဝလာတယ္ေပါ့ေလ...
အခု မင္း ဝိတ္ ဘယ္ေလာက္ရွိလဲဆိုတာ သိခ်င္လား?!"
ေက်ာက္နင္း မေက်မနပ္ ေျပာလိုက္တယ္...။
"ဝုတ္!"
ငါ ေန႕တိုင္း ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ပါတယ္ဆိုေနမွ!
