Chapter 36 (part 1):
အဆူခံလိုက်ရတဲ့လုနျဉ်ချီ၊ (ဒါပေမဲ့
လက်တွေ့ဘဝက ထင်ထားတာနဲ့မတူကွဲပြားနေတယ်။)
လုနျဉ်ချီက ကြီးမားတဲ့မိုးမျှော်တိုက်ရဲ့အရှေ့မှာ
ရပ်ရင်း....အနည်းငယ်ကြောက်ရွံ့တုန်လှုပ်နေတယ်။ ဒါပေမဲ့
သူ့ဘေးမှာရှိတဲ့ကောင်လေးနဲ့ကောင်မလေးကတော့ စိတ်လှုပ်ရှားပြီးစကားပြောနေကြတယ်...။
ဒါဟာ လုကုမ္ပဏီရဲ့ဌာနချုပ်မဟုတ်ပေမဲ့လဲ ဒီမိုးမျှော်တိုက်ကြီးကိုတော့ လုမိသားစုပိုင်တာဖြစ်တယ်...။ အထပ်ပေါင်း
ငါးဆယ်ကျော်လောက်ရှိတဲ
ဒီအဆောက်အအုံအမြင့်ကြီးဟာ....
လုချန်ဟဲဆိုတဲ့လူ တစ်ဦးတည်းပိုင်တဲ့ဟာဖြစ်တယ်...။တစ်ခါတုန်း...အိမ်မှာကျောင်းဆရာကပြောဖူးတာက သူလည်း ဒီကိုတစ်ခါမှမရောက်ဖူးဘူးတဲ့....။ မနေ့ကကျောင်းသားသမဂ္ဂအစည်းအဝေးအတွက်
သူတို့အကူအညီတောင်းမဲ့နေရာက
ဒီနေရာလို့ဘယ်သူက ထင်မိမှာလဲ...။
ကောင်မလေးတစ်ယောက်က လုနျဉ်ချီရဲ့လည်ပင်းကိုဖက်လိုက်ပြီး မိုးမျှော်တိုက်ကနေကြည့်ဖို့ခေါ်လာတယ်...။
သူမမှာက ရင့်ကျက်ပြီး လှပသန့်ရှင်းကာ သပ်သပ်ရပ်ရပ်ဝတ်စားထားတယ်။
သူမသက်ပြင်းချပြီး...
"ငါ ဘွဲ့ရပြီး...
ဒီမှာအလုပ်လုပ်မယ်ဆိုရင် အောင်အောင်မြင်မြင်နဲ့
ငွေကြေးအထောက်အပံ့ကောင်းတွေရမှာပဲဟယ်"
ဘေးမှာ ရပ်နေတဲ့မျက်မှန်နဲ့ရုပ်ချောပြီး
လူကြိုက်များတဲ့ကောင်လေးက စကားပြောရင်းရယ်တယ်...။
"ငွေကြေးအထောက်အပံ့ရဖို့ကမခက်ခဲပါဘူး။ ဒီက
ဥက္ကဌလုက teng တက္ကသိုလ်ကနေဘွဲ့ရတာ...။
ပြီးတော့ ငါတို့ရဲ့အထက်လူကြီးလို့သတ်မှတ်ထားလို့လဲရပါတယ်"
စာရွက်တွေကိုင်ထားတဲ့ဆံပင်တိုတိုနဲ့မိန်းကလေးက
သူတို့နောက်ကိုလိုက်လာပြီးမျှော်လင့်ချက်အပြည့်နဲ့မိုးမျှော်တိုက်ကိုကြည့်ရင်းသံသယရှိသလိုနဲ့ပြောလာတယ်။
"ဒါပေမဲ့ အရင်က စုဆောင်းထားတဲ့အချက်အလက်တွေအရကျောင်းသားသမဂ္ဂက လုချန်ဟဲဆီကနေ
ငွေကြေးအထောက်အပံ့မယူဖူးမဲ့ပုံမပေါ်ဘူးနော်"။
