KOKUNUN İZİ

21.BÖLÜM~ Elinin İzi

Oylarınızı ve yorumlarınızı bekliyorum.
Şarkıyı açarak bölüme geçebilirsiniz keyifli okumalar...⭐

İşte karşımdaydı, beni gördüğü an duraksamış irileşmiş irisleriyle bana bakıyordu. Şoktan çıkarmış gibi kafasını iki yana sallayıp sakin adımlarla bana doğru yürüdü. Tam önümde durduğunda titreyen bedenime hakim olmaya çalışıyordum.

"Masal?"

Adım dudaklarından döküldüğünde ani gelen kusma isteğiyle elimi dudaklarıma kapatmamak için çok zor durmuştum. Yüzüme geçirdiğim buz gibi maskeyle ona bakıyordum.

"Selam."

"Sen... senin burada ne işin var."

"Ben çalışıyorum burada, anlaşılan sende işe başlamışsın, böyle güzel bir şirkete nasıl girmeyi başardın? Müdürün kızını falan mı ayarttın?"

Yüzümde mimik oynamadan kurduğum cümleler, yüzünde ki tüm mimiklerin oynamasını sağlamıştı.

"Haklısın, kötü bir okuldan mezun oldum ve başka hiçbir yer beni kabul etmedi bunu kabul ediyorum. Ama burası beni işe aldı demek ki potansiyelimin farkına vardılar. Lütfen kapatabilir miyiz bu konuyu artık."

Başımı tamam anlamında salladım işte başlıyoruz.

"Ben zaten geride bıraktım her şeyi. Unutalım artık."

Gözlerinde gördüğüm ışıltılar ve mutluluk beni tiksindirdi şimdi şuan yüzüne tükürüp kaçmak istiyordum.

"Nasıl yani... se- sen ama daha geçen sabah beni evden kovdun ben... anlamıyorum."

"Sen gittikten sonra çok düşündüm. Kendimi bunun için yıpratmamaya karar verdim. Sen yoluna ben yoluma."

"Ben... çok sevindim yani sinirinin geçmesine. Burada çalışmaya başladın değil mi? Bir şeye ihtiyacın var mı? Bana ne zaman istersen söyleyebilirsin. Çıkışta seni bırakabilir miyim evine?"

İşte o böyleydi. Bu kadar saf bu kadar aşağlık.

"Gerek yok benim işlerim var hoşça kal."

Tam yanından geçecekken beni kolumdan tutup kendine çekmişti. Ona değen yerlerimi kesip atmak istiyordum vücudumdan.

"Bir gün bana bir şans daha verebilir misin?"

Gülümsedim. Yanak kaslarım benden tiksinircesine gülümsedi. Kalbime bir zehir yayıldı. İfademi sarsmadan konuşmaya çalıştım.

"Kim bilir?"

Daha sonra elimi çekip asansöre ilerledim. Asansöre binmeyi sevmeyen ben o an asansoru sevdim. Çünkü ondan kaçmak için en kolay yoldu asansör. Kapılar kapanırken son gördüğüm onun gülümseyen yüzüydü. Beni o kadar tanıyamamıştı ki anlayamıyordu ne dediğimi. Kendince tanımıştı beni. O şu an kim biliri evet olarak algılamıştı lakin ben o kim bilir lafını kim bilir belki seni öldürürüm anlamında söylemiştim.

Dokunduğu elime baktım. Asansöre bindiğimde aceleyle rastgele bir kata basmıştım nereye gittiğimi bilmiyordum fakat acilen bir banyo bulmalıydım kusmak istiyordum. İndiğim kat bir sürü odanın olduğu bir kattı. İlerleyip bir lavabo bulmaya çalışırken arkamdan birinin seslenmesiyle o sese doğru döndüm.

"Merhaba yanlış kattasınız sanırım."

Genç, gri bir takımın içerisinde bir bey vardı karşımda. Benim yaşlarımda olduğunu tahmin ediyordum. Esmer bir adamdı iri gözleri biraz büyük burnu vardı fakat yüzüne orantılı duruyordu uzun boylu zayıf biriydi.