KOKUNUN İZİ

6.BÖLÜM~Plan

O yaşadığım tuhaf andan sonra kızı benimle bir kafede oturması için zor ikna etmiştim. Bir derdi vardı ve hiç iyi gözükmüyordu. Aklımda binlerce seneryo vardı ve normalde hiçbir şey olmamış gibi iş görüşmeme gidebilirken içimden bir ses kötü şeyler yaşamış olabilir, ona yardım etmelisin diye bas bas bağırıyordu. Cinsel istismara uğramış olabilirdi, başına çok farklı şeyler gelmiş olabilirdi ve o tam benim karşımda bayılmak üzere gibi dururken ben onu yalnız bırakıp gidememiştim. Zorla da olsa onu şirketin kafesine getirdiğimde bir şeyler yemesi için birkaç bisküvi ve tuzlu gıdalar almıştım.Kız hiç birisine dokunmazken sadece masaya odaklıydı.Masanın üstündeki olan elini tuttuğumda bakışları bana dönmüştü.

"İyi misin?"

Kafasını evet anlamında salladığında konuşmak istemediğini farketmiştim. Nesi olduğunu anlamam için sohbet eder gibi konuşmaya başladım.

"Kaç yaşındasın senin yaşlarında bir kardeşim var üniversiteye mi başladın yoksa liseye mi gidiyorsun?"

Yalan benim abim var hiç tanımadığım bir abim...

"Lise son."

"Ya hangi bölümü düşünüyorsun?"

"Okul öncesi öğretmenlik."

"Bence çocuklarla çok iyi anlaşırsın.Bugün mideni bozacak bir şeyler mi yedin?"

"Eve-..."

"Lütfen bana yalan söyleme çünkü anlayabiliyorum.Bak ben yalnızca bir yabancıyım, bir derdin varsa bana anlatıp rahatlayabilirsin sonra beni bir daha hiç görmeyeceksin zaten.Bazen tanımadığın insanlara derdini anlatmak rahatlatır."

Kızın gözleri oturduğumuzdan beri ilk defa gözlerime değerken o buz mavileri üzgün bakıyordu tereddütle araladı dudaklarını.

"Ben bilerek kusuyordum."

Bu sözleri duyduktan sonra içimde oluşan acıya engel olamamıştım. Bu kız sırf birkaç kilo fazlası var diye hiçbir şey yemeyip sürekli yediklerini de çıkarıyordu. Her gün tekrar ve tekrar aynı cehennemi yaşamak gibi.Neden bu kadar nefret doluydu? Kendine niye yapıyordu ki bunu.Aklımda olan düşünceleri tutamadan dilimden de dökülmüştü.

"Niye?"

"Çünkü çirkinim, bu bedenin içinde olmayı ben seçmedim, insanların bana o iğrenç gözle bakmaları beni deli ediyor sırf kiloluyum diye bir erkek tarafından reddedilmek şuramı yakıyor."

Deyip baş parmağıyla kalbini gösterdi.Öfkeliydi herkese herşeye ama en çokta kendine.Evet belki düşündüğüm diğer şeyler kadar kötü değildi, tecavüze uğramamıştı belki ama dışlanmıştı, hayattan nefret etmişti, kendinden nefret etmişti, eğer bu şekilde ilerlerse kendini öldürebilecek raddeye bile gelebilirdi.

Bu insanlar ne istiyorlardı ki bizden? Hepsi aslında kendi eksiklerini başkalarının eksiklerini aşağlayarak kapatmaya çalışıyorlardı.Ani bir cesaretle konuştum.

"Ben..ben yardım edeceğim sana."

Kızın gözleri şaşkınlıkla bana dönerken heycanla konuşmaya başlamıştım.

"Bak sen çok güzel bir kızsın, ilk önce kendini olduğun gibi sevmeni sağlamalıyız.Kimin ne dediği, ne yaptığı umrunda bile olmamalı çünkü sen kendine değer vermessen kimse vermez. Şimdi diyorsundur ne saçmalıyor bu kız diye. Bak ben diyetisyenim ve şimdi senden bir şey isteyeceğim. Ilk hastam olur musun?"

Neden bu sözleri söylediğimi bilmiyordum.Cidden içimden geldiği gibi konuşmuştum, küçüklükten beri diyetisyen olmak hayalimdi ve ben belkide bu kızı tekrardan mutlu edebilirdim, gülümsetebilirdim. Ama ilk önce kendisini sevdirebilirdim.