Herkese Merhaba,
Çok uzun zaman oldu; takvimler değişti, mevsimler geldi geçti, dünyanın çivisi çıktı, hastalıklar geldi, seller götürdü ama ben bir türlü gelmez oldum.
Öyle buralardaydım da size ses etmedim değil komple yoktum.
Cümlelerim beni terk edip gittiler. Ben de kepenkleri indirdim.
Elbetteki sebepleri var bu durumun, insan her şeyi paylaşamıyor işte.
Eski okuyucularım bilir burayı ne kadar sevdiğimi.
Velhasılıkelam Gümüşpala ve siz okuyucularım benim için çok kıymetlisiniz bir yıldan fazla süre sonra dönüp gelmemin tek sebebi budur.
Bir sonraki bölüm ne zaman gelir hiç bilmiyorum, en az sizin kadar hemen olsun istiyorum.
Sizleri seviyorum
Keyifli okumalar ♥️
Mezarlıktan çıkıp arabaya bindiklerinden beri Bahar başını Hamza Mahir'in omzuna yaslamış sessizce akıp giden yolu izliyordu.
Henüz yarım saat önce yaşadığı büyük sürprizi hazmetmesi epey zaman alacaktı besbelli. Yıllar sonra ilk defa bir mezar taşına da olsa anne diyebilme duygusunu tadan herkesi durgunlaştırırdı muhtemelen.
Özlem doluydu, burnunun ucu sızlıyordu genç kadının.
Çocukken bi bahane bulup annesine ağladığı zamanlar geçiyordu aklından, akan yol ile birlikte.
Diğer taraftan da mutluydu içi kıpır kıpırdı. Bir dahaki sefere kucağında çiçeklerle gelecekti annesine.
"İyi misin güzelim?"
Kocasının bariton sesiyle iç dünyasından gerçek dünyaya döndü genç kadın. Kafasını kaldırıp adamın soran gözlerine baktı sevgiyle.
"Mahir sence annemin hiç fotoğrafı var mıdır?" Hamza Mahir'in sorusunu es geçerek direkt aklındaki soruyu söyleyiverdi.
"Sen Zeliha hanıma sormadın mı bugüne kadar?"
Netice itibari ile ailenin özel hayatına en yakın kişi Zeliha hanımdı.
"Sordum ama yalnızca kundakta bebeği verip gitmiş Zeliha sultana babam olacak adam. Hiç eşya bile getirmeye zahmet etmemiş ki değil annemin fotoğrafı yani."
Bu konuyla ilgili Gümüşpala'nın kafasına yatmayan yerler vardı fakat Bahar'ı üzecek yada ikilemde bırakacak herhangi bir duruma sebep olmamak için susuyordu.
