Bahar sabah uyandığında yatakta yalnızdı.
Doğduğu günden beri tek kişilik yatakta uyanan kendisi değilmiş gibi tuhaf bir boşluk hissetmişti.
Bu durum iyi değildi.
Henüz bir gündür tanıdığı birine karşı his beslenemezdi öyle değil mi?
Bahar aklı fikri yerinde akıllı bir kızdı.
Her ne kadar asi tavırları, fevri çıkışları olsa da önünü ardını düşünür her zaman kafasında muhakeme ederek hareket ederdi fakat bu durumu neresinden tutarsa tutsun elinde kalıyordu.
Bu yaşına kadar kimsenin boyunduruğu altına girmemek için çalışıp çabalamıştı. İyi bir meslek sahibi olmuştu, güçlü bir karakter edinmişti.
Son yirmi dört saat içinde geldiği durum ise içler acısıydı.
İçinde bir yerlerde Hamza Mahir'in otoritesini hayatının merkezine koymak isteyen bir taraf peydah olmuştu.
Böylesine karanlık, kimbilir ne tür işlerle uğraşan bu adamdan kendine ne gibi bir hayır gelebilirdi ki?
Üstelik dünkü nefret dolu hali göz önüne alınacak olursa babasıyla alıp veremediği bir şeyler vardı ve kendisini koz olarak elinde tutuyordu belli ki.
Yani has yüzüne badem gözüne falan aşık olmamıştı bu adam.
Belli ki ona aşık olmak gibi bir hatada bulunursa karşılıksız bir aşkın kollarında harcanıp gidecekti güzelim duyguları.
İnsan kendisine bile bile bu kötülüğü nasıl yapardı?
Tamam, kabul etmek gerekirdi ki uzak mesafeden bunları düşünmek ve de söylemek çok akıllıcaydı fakat yakınındayken öyle feci bi çekim gücü vardı ki Bahar'ın tecrübesiz kalbi nasıl dayansındı?
Genç kız beline kadar örtülü olan yazlık pikeyi başına kadar çekti kaybolup, yok olmak istiyordu.
Biraz sonra sıcaktan bunalıp hışımla örtüyü kafasından çekip ayaklarıyla tepeledi.
Kendi kendine söylenerek odadaki banyonun yolunu tuttu.
"Aferin Bahar aferin kızım! Köy yanmııııış sen saçını tara vallahi bravo! Seni eter koklatıp bayıltmışlar mıı, Derdest edip kaçırmışlar mııı, Bu eve hapis mi etmişleer ooohh hiç önemli değil nasıl olsa kırk yıldır tanıyorsun ya buradaki herkesi telaş yapmaya ne gerek var? Hiç işte bendeki de akıl canıııım"
Durmaksızın konuşurken bir yandan da üstünü çıkarıp kendini duşa attı. Kısa sayılamayacak bir duşun ardından kapının ardındaki bornozu üzerine geçirip odaya girdi.
Yakalanma korkusuyla alelacele eşyalarını alıp tekrar banyoya koşturdu. Bornozun etek kısmı yerlerde süründüğü için ayağına dolandı ve neredeyse yere kapaklanıyordu ki son anda dengesini sağladı.
"E yuh ama misafir havlusu koydunuz hadi insan bu boyutlarda mı koyar hayır yani herkes hayvan gibi olmak zorunda mı?"
Üzerine yazlık kolsuz, kırmızı bir elbise geçiren Bahar havluya saçlarının suyunu aldırdıktan sonra aşağıya doğru yollandı.
Ev sessiz görünüyordu kimseler yok gibiydi.
Karnı acıktığı için doğruca mutfağın yolunu tuttu. Masada kahvaltı hazırdı, ocakta da çayın altı açıktı. Oturup kahvaltısını yaptı.
Tam mutfağı toparlayacağı sırada bahçe kapısından Hafize hanım göründü.
Gülümseyerek kendisine doğru geldi.
"Günaydın kızım"
