Önceki gece yaptıkları alışveriş çılgınlığından sonra yorgunluktan adeta bayılan Bahar, henüz uykusunun en tatlı yerinde kocaman yatakta döne döne uyuyordu ki telefon sesiyle irkilerek uyandı.
Daha önce Hamza Mahir'in telefonunun sesine bir kaç defa şahit olmuştu fakat bu ses farklıydı.
Günlerdir bu evin içinde tembelliğe alışan vücudu yataktan kalkmamak için direnirken telefon da aç beni diye feryat ediyordu adeta.
Kimin olduğuna anlam veremediği, işin aslı henüz beyni düşünme işlevini yerine getiremediği için pek de sorgulayamaz bir halde telefonu komidinin üzerinden aldı.
Markanın kendine ait tanıdık sesi öyle yüksek çıkıyordu ki ya telefonun sahibinin işitme problemi vardı ya da birilerinin Bahar'ın kulaklarıyla zoru.
Ekranda büyük harflerle 'KOCAM' yazıyordu.
Bu evde kocam kelimesiyle rehberine kayıt edebilecek iki kadın vardı. Kendisinin telefonu dahil her şeyine el konulduğuna göre, yok artık Hafize teyze bu yaştan sonra?
Bahar ısrarla bağıran telefona şaşkın şaşkın bakarken daha fazla dayanamayıp açtı.
"Efendim?"
Karşısındaki davudi ses konuşmaya başladığında hızlanan nabzından mütevellit Bahar'da uyku falan kalmamış, buharlaşıp gitmişti.
"Efendin tabii ya saat kaç olmuş kadın, kocandan sonra uyanmak ne demek?"
Bahar şimdi düşüp bayılacaktı.
Bir gün normal uyandırsaydı ya bu adam kendisini!
"Mahiir?"
Genç kız hala şaşkın şaşkın idrak etmeye çalışıyordu.
"Kim olacak yavrum başka?"
Kızın sabah sabah daha ayılamamış haliyle eğleniyordu adam.
"Kimin bu telefon kocam yazıyor?"
Anında hesap sormaya geçmişti.
Kendisine almış olabilir miydi?
Hadi canım!
"Zeki kızsın anlarsın sen"
Adam sabahın bir vakti beynini ambale ettiği yetmezmiş gibi açıktan alay ediyordu.
Yine de sesinin heyecanlı çıkmasına engel olamadan sordu.
"Yaaa bana telefon mu aldın yoksa?"
İlk defa telefon alınan bir çocuğun mutluluk ve heyecanından farklı değildi şu anda Bahar'ın sesi.
"Bak hala duruyor orda!"
Adamın yapmacık azarının üzerine koşarak odadan çıktı genç kız. Yine koşarak merdivenleri birer ikişer inerken kocasının salonda kahvaltı masasına oturduğunu gördü.
Ahşap merdivenlerin üzerinde çıplak ayaklarının çıkardığı sesle başını çevirmiş kendisine bakan adamla göz göze geldi.
Yüzünde kocaman gülümsemesiyle koşarak kocasına sarıldı.
Küçük bir kız çocuğu gibi hevesle adamın boynuna adeta yapışırken bir yandan da teşekkür ediyordu.
"Bana nasıl teşekkür etmen gerektiğini biliyorsun!"
Bahar kollarını Hamza Mahir'in boynundan çözerken diğer yandan da gözlerini kaçırmakla meşguldü.
"Ortalık yerde ayıp ama"
Adam kızı belinden tutup yanlamasana dizlerinin üzerine oturttu.
"Koynuma gir demedik zaten güzelim."
Eli kızın saçlarına gitmiş güzelim bukleleriyle oynuyordu.
"Sen iyice arsız oldun sevgilim!"
