ML Story (iM eLove)

24

Tahimik naming binabaybay ang daan pauwi. It's dark and the cold wind of the serene night gently brushing my face. I let the window open so I can breathe properly. Feeling ko kasi masusuffocate ako sa loob kahit nakabukas naman ang aircon.

I'm suddenly feeling heavy. Nakapatong ang siko ko sa bintana and my knuckles supported my temple. Buong byahi rin ako nakatingin sa labas.

Napapansin ko ang panaka nakang sulyap sa akin ni Bryan subalit hindi niya rin ako kinakausap, letting me to absorb what he said earlier.

Actually, I don't know if I have the right to feel this way. I'm disappointed and..sad. Maybe this past month I am unconsciously expecting more of what we have right now, na hindi dapat kasi.

I never expect him to be gone so soon. I even included him to my future plan. A picture of him attending my special days, holidays and my...graduation. I'm even excited and looking forward on that day. I expected him to be there when I take my board exam. What the hell! I am gone so far. I'm expecting so much where in fact he never said any promises to me.

Kaya wala siyang kasalanan. Ako yong umasa. He's not responsible of what I'm feeling now, and explaining himself too.

Inisip kong mabuti kung bakit ako asang asa. Pero wala akong maisip na ipinangako at assurance galing sa kanya maliban sa mga kinikilos niya. He never said he likes me. In the end, it's just me who's the one to blame.

Asan na yung statement na lagi kong inaapply sa sarili ko na 'Don't assume unless otherwise stated'na galing accounting?

Naramdaman ko ang paggapang ng palad ni Bryan sa kamay ko na nakapatong sa hita ko para agawin ang attention ko. Nagmatigas akong wag siyang lingunin dahil sa nagbabadyang luha sa mga mata ko.

Ramdam ko rin ang lungkot niya, pero lugmok ako. Do I love him? I don't know. Maybe yes. Hindi naman ako masasaktan ngayon kung hindi.

Mas lalo akong nalungkot sa naisip.

"Bri" marahan niyang tawag. "Bri wag namang ganito o" nagsusumamo niyang saad, marahan niyang pinipisil ang kamay ko.

Yan yun e! Yan yung nagpapaasa sa akin. Yung mga kilos niya. Yung lambing sa mga salita niya at yung mga tingin niyang para akong babasaging kristal.

"I don't have plan-" he's trying to explain but I cut him off.

"It's okay, Bryan. Let's just go home fast I'm sleepy." binawi ko ang kamay ko sa kanya at pumikit para hindi niya ako madistorbo.

He sighed and cursed under his breath. Hindi ko namalayan na tuluyan akong nakatulog at nagising sa marahang haplos sa pisngi ko. His breath was gently brushing to my face indicating his closeness to me.

"I'm sorry love. I need to do this. Para rin sa atin to balang araw, sana maintindihan mo. I love you" malambing nitong bulong.

I'm shocked, h-he loves me? Naramdaman ko ang bilis ng tibok ng puso ko at para itong lumundag sa tiyan ko at doon nagwala. Pinigilan kong hindi kumilos, ayaw ko munang magdilat dahil hindi ko alam ang irereak ko.

Nalusaw ang tuwa ko ng magunita ang pag alis nito. He loves me but he's leaving. Ayaw ko man, wala akong magagawa. It's his dream and future we are talking here.

What if I'll tell him I love him too. Was that enough to make him stay. Sa huli, bumabalik parin sa isip ko na buhay at kinabukasan niya ang pinag uusapan dito. Anong laban ng pagmamahalan namin? Kung ako rin ang nasa kalagayan niya uunahin ko rin ang kinabukasan ko sa walang hindi siguradong pag ibig.

He continues caressing my cheek. "Bri, wake up. We're here" he tapped my cheek lightly.

"Hmm" I pretended to moan. I slowly opened my eyes. Unti unti siyang lumayo. Umayos ako ng upo, partly waiting for him to say something but it took us awhile sitting silently. Napagtanto kung wala siyang balak isatinig ang isaasahan kung marinig.

Napabuntong hininga ako bago napagpasyahang lumabas.

"I'll get inside, I'm tired" napipilitan kung paalam.

"Okay!" bulong nito.

Napantig ang tenga ko sa narining. Hindi ganyan yung inaasahan ko, he should have stopped me or walk me inside. Hindi yung parang hinihintay niya lang akong bumaba sa kotse niya para makaalis siya.

Nakakainis! Padabog kong sinarado ang kotse niya at walang lingong nagmartsa papasok.

I opened my room and dived on my bed, letting my face fall on my pillow as I let my tears freed from my eyes. I want to let out my emotions..even just for tonight.

Narinig ko ang sunod sunod na tunog ng cellphone ko sa bag ko pero hindi ko yung binalingan pansin. I was too tired of pouring out my heavy heart. Hindi ko alam kong ilang oras na rin akong nakasubsob at umiiyak. Hihikain pa yata ako.

Nagising ako kinabukasan sa tunog ng cellphone ko. Masakit ang ulo ko at mahapdi ang mata ko. Nakatulugan ko ang pag iyak kagabi.

Tamad kung kinapa ang phone ko sa bag ang tiningnan, namatay rin ang tawag. Twenty three missed calls and a few text from Bryan. Kagabi pa siguro yung iba. I opened his messages.

Bryan:

I'm home, are you sleeping?

Bryan:

I'm sorry :(

Bryan:

I don't want to but I have to. I'm really sorry Bri.

Marami pang sorry ang natanggap kong message galing sa kanya. I was about to lock my phone but another text came in.

Bryan:

I know you're mad! I am letting you to decide on us for our remaining days together. Anything that would make you feel better, I'll understand. Good morning!

He'll let me decide? Bakit ako? Bakit hindi siya. Ayaw niyang gumawa ng paraan kung paanu ba dapat yung maging huling araw namin.

Bryan:

Please, don't get me wrong. I know what you're thinking. Kung ako lang gusto kasama ka lagi. Pero maiiintindihan ko kung ayaw mo. Ayokong pilitin kang makasama ako kasi yun yung gusto ko. That's why I'm letting you to decide. And I'll respect that. Even when it'll eventually hurt me.

Napapikit ako ng mariin at ngumiti ng mapait. You will let me decide and I decided to...end everything now.

-----------------------------------------------------------------🖋