40

81 52 8
                                        


I woke up late the next morning. Hindi ko alam kong anong oras akong natulog kanina. Paulit ulit nagrereplay sa utak ang sinabi ni Bryan. Kahit alam kong hindi para sa akin yun but I never expected that it'll affect me. Gayunpaman ay tinulungan ko parin siyang makaakyat at ipasok sa kabilang kwarto kahit gusto ko na siyang itulak sa hagdan sa sobrang inis.




Dali dali akong naligo at nagbihis. I just put a powder and lipgloss on my face and picked my bag in my table. Hindi na ako nag abalang mag almusal o tingnan kong nakaalis na ba ang kasama ko sa bahay. I locked the door and run towards the elevator.




Pagdating ko sa building ng NZAJ ay patakbo rin akong pumasok. I smiled a little to the guard who greeted me. Patakbo akong pumasok sa pasarang elevator. Nakahinga ako ng maluwag ng maabutan ko ito. I took a deep breathe and hardly closed my eyes. This is the first time that I came late in my work.




"You're late!" napamulat ako ng mabilis ng marinig ko ang pamilyar na baritonong boses sa gilid ko. I silently rolled my eyes.




It's because of you, brute! Sikmat ko kay Bryan sa isip ko.



"Good morning Sir" Instead I greeted him with a forced my in my face. He raised his eyebrow and looked at me with amusement.




"I've known this company for not tolerating contumacious and incompetent employees Miss Perez. One of the top rules of this company is to come to work on time. Very simple and clear yet..." he never continue his words but he looked at me with the clear evidence of disappointment in his eyes as he shook his head like I'm always disobeying the company's rules.




Parang tinusok ng balaraw ang puso ko sa nakikita kong ekspresyon sa mukha niya. He threw those hurtful words in my face without a glint of guilt in his eyes. His seriousness and uncaring eyes hurt me.





I have never been told by someone contumacious and incompetent before. Kahit bago lang ako sa kompanya noon, I worked hard para kahit papanu ay hindi ako mapag iwanan ng mga kasamahan ko sa trabaho. Alam kong mataas ang expectation ng kompanya pagdating sa mga empleyado and it's always a pressure to those inexperienced and freshers employees just like me to cope up with those old ones.




And coming from the person ,who once his opinion matters to me, was a big blow to my face. Nangilid ang luha ko.




"I-I'm sorry S-Sir" nanginginig kong paumanhin bago iniwas ang tingin sa mapanuring tingin ni Bryan. Nagpasalamat ako ng bumukas ang elevator sa floor namin. I felt like my chest was being clasped by a strong hands that I couldn't breathe properly inside the elevator with him.





"I don't need your sorry. I need a proficiency and capabilities of my future imployees. So as early as this, I will cut the horns of those undisciplined employees. I'm just concerned to my future company Miss Perez" narinig kong pahabol niya bago sumara ang pinto ng elevator sa likod ko.




Nang hindi ko na makayanan ay tumakbo ako sa CR malapit sa department namin. I locked the cubicle and let go of the tears that been knocking to come out since earlier.




I never thought Bryan turned to be this cruel and cold-hearted. I remembered him to be the sweetest person. I am wrong for being late I know, but I guess I was treated unfairly. His words.... it was too much.




Parang hindi ko matanggap ang bagong Bryan ngayon, kahit alam kung wala na akong karapatang panghimasukan kung ano man ang bgaong buhay niya ngayon. He's way different from my Bryan before, the person I loved. Gusto kong hilingin na sana magkaibang tao sila. But it's impossible.





Napapikit ako ng mariin at kinalma ang sarili ko. Hindi ko alintana na sobrang late na ako sa trabaho. It also crossed my mind to go home but I remembered I have a report to finish. Inaasan ngayon na matapos ko para maipasa kay Sir Tuazon.





As expected Mr. Tuazon called me in his office. He reprimanded me for being late and asked me the status of the report he gave me yesterday.





"It's not yet finished Sir but I can make it before lunch" I assured him. Alam kong mamayang hapon niya pa yun kailangan kaya napanatag akong matatapos ko ito kahit late na ako.





"Okay Miss Perez, aasahan ko yan. Thank you"





Magalang akong nagpaalam kay Mr. Tuazon na lumabaa at bumalik sa cubicle ko. Napasulyap ang ibang kasama ko sa trabaho pero hindi na nagkomento pa kahit alam kong may gusto silang punain. That's good because I'm not in the mood to explain why I am late. Sumasakit rin yung ulo ko sanhi ng pagpupuyat ko kagabi at pag iyak ko kanina.




Matamlay kong binuksan ang computer ko. Habang naghihintay ay namataan kong umilaw ang phone ko na nasa mesa. I opened it.




Aries:

I'm back. Let's lunch together. I'll pick you up.





Huminga ako ng malalim at nag reply ng 'okay'. I think I need someone to talk too, atleast to divert my attention. Pinilit kong magpukos para taposin ang report na kailangan ni Mr. Tuazon kahit kumikirot ang ulo ko. Ilang beses ko ring inuulit dahil nawawala ako ng pukos. Shit! I should have took my absence earlier. Kung hindi lang talaga sa report na to.




Bwesit na Bryan, sana pala hinayaan ko nalang siyang matulog sa sofa kagabi. Pagkatapos kong magpakahirap sa pag alalay sakanya paakyat sa kabilang kwarto kung anu ano lang yung maririnig ko sa kanya! I even bothered to change his shirt for him to be comfortable to receive an offensive words from him. Tsk.




"Psst. Okay ka lang?" lumingon ako sa katabing cubicle ko at ngumiti ng tipid kay Ate Mitch. Compared to my other colleagues Mitchelle Sison was way better. She's approachable and quite friendly. Alam kong baguhan parin ang turing ng iba sa akin, which was true. Among us ako ang pinakabago and the worst thing was they looked at their selves superior and better than the newbies. Medyo close kami ni Ate Mitch dahil likas na sa kanya ang pagiging palakaibigan, she's almost friends  of everyone, I guess. Hindi ko nga lang alam kung totoo o hindi. Magaling rin si Ate Mitch at matalino.




"Okay lang ako te" nakangiti kong sagot. Nagthumbs up lang siya sa akin bago ibinalik ang tingin sa trabaho niya.





Good thing, I am able to finish the report at a stipulated time. Maya maya ay bumaba narin ako dahil naghihintay na si Aries sa parking. Nakangiti niya akon sinalubong habang nakasandal sa kotse niya. He looks handsome in his office attire with his shades on. He took off his shades and stood properly. Naramdam ko naman ang pagpitik ng ulo ko. Minamigraine na naman ako panigurado. Inalalayan ako ni Aries.




"Okay ka lang B?" nag aalalang tanong niya. Hinagod niya ang likod ko habang nakaalalay sa akin. Tumango ako.





"Okay lang ako. Umaatake na naman yung migraine ko" paliwanag ko sa kanya. Ngumiti rin ako para hindi na siya mag alala.




"Sure ka? Wag na kaya tayong tumuloy. Idiretso na kita sa bahay mo para makapagpahinga ka na. Wag ka na rin munang pumasok baka lumala-"





"Okay lang ako Aries, migraine lang to. Pain reliever lang katapat nito" natatawa kung pagputol sa kanya. He really looked worried. He sighed and nodded his head.





Napalingon kaming pareho ng marinig namin ang marahas na pagsarado ng pinto ng kotse, kasunod noon ay ang pagharurot ng kotseng nakapark ilang metro sa kung saan ang kotse ni Aries.





Nagkatinginan kami ni Aries at parehong nagkibit balikat. Baka may emergency yung driver.



-----------------------------------------------------------------🖋

ML Story (iM eLove)Hikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin