SUN { Season 1 }

SUN { 60 }

ေကာင္းကင္မွ နက္ျပာေရာင္သည္
ၾကည့္ေနရင္းပင္ ပို၍ ေမွာင္မိုက္လာ၏။
         
လမ္း တစ္ဖက္စီမွ သစ္ပင္ႀကီးမ်ားက ေလ တိုက္ခတ္ရာမွ ျဖစ္ေပၚလာေသာ လႈပ္ရွားမႈျဖင့္ ကျပ ေဖ်ာ္ေျဖေနၾကသလို ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔က ကား၏ အဟုန္ကို တုႏွိုင္း မမီစြာ ေနာက္ဖ်ားဆီ၌ ဝိုးတိုးဝါးတား က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ အျမန္ လမ္းမေပၚတြင္ မီးပြင့္ကေလးေတြ ေ႐ြ႕လ်ားေနၾကသည္။ ကား၏ မီးေရာင္မ်ားသာ ျဖစ္သည္။
    
ညမိုးခ်ဳပ္ခ်ိန္တြင္ အျမန္ လမ္းမႀကီးေပၚ ကား စီးရတာကို ေဝယံ အနည္းငယ္ ေၾကာက္႐ြံ႕တတ္သည္။ ထိုသို႔ ေၾကာက္႐ြံ႕မိတာကို သူ ဖြင့္ေျပာမျပသည့္တိုင္ေအာင္ ေနသူရိန္မင္းခန႔္ကေတာ့ အၿမဲလိုလို သတိထားမိၿမဲ ျဖစ္သည္။ ေဝယံ၏ အျပဳအမူ၊ လႈပ္ရွားမႈ၊ စကားေျပာဟန္၊ မ်က္လုံး အၾကည့္တို႔ကို အကဲခတ္႐ုံႏွင့္တင္ ေၾကာက္ေနသလား၊ အေနခက္ေနသလား ဆိုတာကို တိတိက်က် သိနိုင္သူ ျဖစ္၏။
   
ထိုအခ်ိန္မ်ိဳးဆို ေနသူရိန္မင္းခန႔္က သူ အေၾကာက္ေျပေအာင္ ကား ေမာင္းေနရင္းမွ လက္ တစ္ဖက္ကို ဆုပ္ကိုင္ေပးထားေလ့ ရွိသည္။
    
"ဒါလင္ ကားကို ဂ႐ုတစိုက္ ေမာင္းပါေနာ္"
    
"လက္ တစ္ဖက္တည္းနဲ႕ ကား လက္ကိုင္ဘီးကို ကြၽန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္း ထိန္းနိုင္ပါတယ္၊ ယံ မယုံဘူးလား"
    
"ယုံပါတယ္၊ ယုံပါတယ္"
    
ေနသူရိန္မင္းခန႔္ ၿပဳံးသည္။
    
"ဒါေပမယ့္ စိတ္ခ်ရေအာင္ လက္ ႏွစ္ဖက္နဲ႕ ကိုင္ေမာင္းပါ"
    
"စိုးရိမ္စရာ မရွိပါဘူး၊ ကြၽန္ေတာ္ ကားေမာင္း ကြၽမ္းက်င္ပါတယ္၊ ဒီနိုင္ငံမွာ ကားေမာင္းလာတာ ပထမဆုံး အႀကိမ္မွ မဟုတ္ဘဲ၊ ကြၽန္ေတာ္ ေမာင္းတဲ့ ကားေပၚ ထိုင္လိုက္ရတာ ယံ့အတြက္ အိမ္မွာ ေနရသလို လုံၿခဳံပါတယ္"
    
ေနသူရိန္မင္းခန႔္ကို အမွတ္တမဲ့ ေဝယံ ေစာင္းငဲ့ ၾကည့္လိုက္မိသည္။
    
"ဘာေၾကာင့္ဆို ဂ႐ုစိုက္ျခင္းေတြနဲ႕ ကာကြယ္ေပးထားလို႔ေလ"
    
သို႔ရာတြင္ သူ ေၾကာက္ေနတာကို ေနသူရိန္မင္းခန႔္ သိေနတာမို႔ ငဲ့ညွာသည့္အေနျဖင့္ လက္ကိုင္ဘီးကို လက္ ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ေသခ်ာစြာ ကိုင္ေမာင္းေပးခဲ့သည္။
    
"ေက်နပ္ၿပီလား ေဘဘီ"
    
ေဝယံ သေဘာက်စြာ ၿပဳံးလ်က္ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။