SUN { Season 1 }

SUN { 11 }

ဒီဇင္ဘာလ၏ ေဟမႏၲ ေလညင္းတြင္ ႏူးညံ့ သိမ္ေမြ႕စြာ ျပန႔္လြင့္လာေသာ ဘုရား ရွိခိုးသံ တိုးတိုး။ ထိုအသံဟာ ညစဥ္ ပုံ ေျပာျပခဲ့ဖူးေသာ ပုံေျပာ ဆရာထံမွလား။ သို႔တည္းမဟုတ္ ေန႕စဥ္ စာအုပ္ေပါင္း မ်ားစြာကို ဖတ္ျပခဲ့ဖူးေသာ အသံရွင္ထံမွလား။
    
ရင္းႏွီးခဲ့ေသာ အသံဟာ တိတ္ဆိတ္စြာ လွပသည့္ ညွို႔ယူမႈကို သူ႕အား ပထမဆုံး ခံစားေစသည္။ ျမတ္နိုးရသူ၏ ဘုရား ရွိခိုးသံႏွင့္ အတူ နိုးထရေသာ မနက္ခင္းမ်ားဟာ သူ႕အတြက္ သိပ္ကို က်က္သေရ ရွိလွသည္။

"နိုးၿပီလား . ."

ပါးျပင္မွာ ရစ္ဝဲလာေသာ လက္ေခ်ာင္းသြယ္မ်ားသည္ မ်က္ခမ္းစပ္က မွဲ႕နက္ေလးကို ထိခတ္သြားၿပီးေနာက္ အလိုအေလ်ာက္ ရပ္တန႔္သြားၾကသည္။

"ယံ"

"သူရိန္ . . နိုးရင္လည္း ထေတာ့ကြာ"

ထေတာ့ကြာ ဟု ေျပာလိုက္မွ ေခါင္းအုံးထဲ မ်က္ႏွာ တိုးကာ ပိုလို႔ပင္ အိပ္ေနေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္ဆို ေဝယံက အလိုက္သိရသည္။ ေနသူရိန္မင္းခန႔္က သူ ဒီလို မလုပ္မခ်င္း ထမွာ မဟုတ္။

အိပ္ရာေပၚ အလိုက္သင့္ ေထာက္ထားေသာ လက္တို႔က ေနသူရိန္မင္းခန႔္ ပါးျပင္ ရွိရာဆီ ျဖည္းညင္းစြာ တိုးကပ္သြားသည္။
    
ေလာက တစ္ခုလုံး တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္ေနသည္။ သစ္႐ြက္ လႈပ္ခတ္သံကေလးပင္ မၾကားရ။ ေက်းဌက္တို႔၏ ေအာ္ျမည္သံကေလးပင္ မၾကားရ။ ေလတိုးသံေလးေတာင္မွ မၾကားရ။ နံနက္ခင္း ေလထုႏွင့္ ထိေတြ႕ခဲ့ရ၍ ေအးစက္ေနေသာ သူ၏ ႏႈတ္ခမ္းေလးဟာ ေႏြးေထြးသြားၿပီကို ေဝယံ သိေနသည္။

တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ တူညီေသာ အရသာကို သိရွိလိုက္ရ၏။ အထပ္ထပ္အခါခါ ခံစားခဲ့ရဖူးေသာ အထိအေတြ႕က ခ်ိဳျမစြာ ရစ္မူးဖြယ္ ေကာင္းလြန္း၏။ လွပစြာ ရစ္ေႏွာင္ထားေသာ အာ႐ုံေၾကာင့္ ေဝယံ မ်က္လုံးမ်ားကို မွိတ္ထားမိသည္။ သူ႕အတြက္ ေနသူရိန္မင္းခန႔္၏ မ်က္ခြံေလးေတြက ႏွင္းဆီနီ၏ ပြင့္ဖတ္ကေလးမ်ားထက္ေတာင္ ႏူးညံ့ ေႏြးေထြးေနေသးသည္။   

ေမႊးလည္း ေမႊးလ်က္ . . .
ေႏြးလည္း ေႏြးေသာ ထိတို႔မႈကေလး။
    
ေနသူရိန္မင္းခန႔္ ႏႈတ္ခမ္းမ်ား လွစ္ခနဲ တြန႔္ေကြးသြားမွန္း ေဝယံ သိရွိလိုက္ရ၏။ ေနမင္းႀကီးသည္ အိပ္ရာမွ နိုးတိုင္း မ်က္လုံးေလးေတြကို အရင္ဆုံး နမ္းေပးမွ ထတတ္သည္။ ေလး ႏွစ္ အတြင္းမွာ သိသိသာသာ ေျပာင္းလဲလာေသာ အက်င့္ တစ္ခု ျဖစ္သည္။
    
"ေက်နပ္ၿပီမလား၊ ထေတာ့"