SUN { Season 1 }

SUN { 25 }

အခ်ိန္ ဘယ္ေလာက္ ရွိေနသလဲ သတိမထားမိေတာ့။
ဤေနရာတြင္ မတ္တတ္ရပ္ေနခဲ့မိတာ အေတာ္ ၾကာၿပီ။

ေရကူးကန္ မ်က္ႏွာျပင္၌ ဂယက္ဝိုင္းကေလးမ်ား လႈပ္ခတ္ေနသည္။ ေလ အေဝွ႕ဒဏ္ျဖင့္ ငုဝါပင္မ်ား ယိမ္းသြားသည္။ ပန္းခ်ဳံပင္ကေလးမ်ား ငိုက္ခနဲ၊ ငိုက္ခနဲ။ မ်က္စိတစ္ဆုံး နက္ရွိုင္း က်ယ္ျပန႔္ေသာ ေကာင္းကင္ျပင္တြင္ ၾကယ္ မရွိ။ မိုးက ခပ္စိပ္စိပ္ ႐ြာေနသည္။

ဇူလိုင္ တစ္ဆယ့္ကိုး ရက္ . . . ။
    
ည ရွစ္ နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္တြင္ မိုးမ်ား ၾကာျမင့္စြာ ႐ြာေနျခင္းဟာ ဘယ္သူ႕အတြက္မွ အံ့ၾသ ဆန္းၾကယ္စရာ မေကာင္း။ ထို႔အတူ ေရကူးကန္ ေရွ႕တည့္တည့္၌ ၾကာျမင့္စြာ မတ္တတ္ရပ္ေနေသာ လူငယ္ တစ္ေယာက္၏ မ်က္လုံး အစုံတြင္ မ်က္ရည္မ်ား စုအိုင္ လိမ့္ဆင္းက်ေနခဲ့ပါက ဘယ္သူမွ ဂ႐ုစိုက္မိမွာ မဟုတ္။

ယေန႕က ေနသူရိန္မင္းခန႔္၏ ေမြးေန႕ ျဖစ္သည္။

ဤအိမ္ႀကီးတြင္ လာေရာက္ အလည္လာၾကေသာ ေနသူရိန္မင္းခန႔္၏ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ သီးသန႔္ ဖိတ္ၾကားထားသည့္ ဧည့္သည္မ်ား၊ ခ်စ္စဖြယ္ ေကာင္းေအာင္ ျပင္ဆင္ထားေသာ မိန္းကေလးမ်ား။ အားလုံးသည္ သူတို႔၏ ေရာင္စုံ ကမာၻထဲမွာ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ တည္ရွိေနၾကသည္။

ဝမ္းနည္း ထိရွျခင္း ဟူေသာ အထီးက်န္ ကမာၻထဲတြင္ တစ္ကိုယ္တည္း ေရာက္ေနသူက ေဝယံပဲ ျဖစ္သည္။ နစ္ေမ်ာေနေသာ အေတြးမ်ားကို ဝင္ေရာက္ ေႏွာင့္ယွက္မည့္ သူ မရွိ။ နာက်င္ေနေသာ ႏွလုံးသားကို ေထြးေပြ႕ ႏွစ္သိမ့္မည့္ သူ မရွိ။ တစ္ကိုယ္တည္း အသည္းခိုက္စြာ ရပ္ေငးေနရသည္။

ေနသူရိန္မင္းခန႔္

ေနမင္းႀကီးကို တမ္းတလိုက္သည့္အခါ ေဝယံ မ်က္ဝန္းက မ်က္ရည္မ်ားျဖင့္ ႐ုတ္တရက္ ေဝဝါးလာျပန္သည္။ လြန္ခဲ့သည့္ မိနစ္ပိုင္းက ျဖစ္ရပ္မ်ားအား ျပန္လည္ အေတြး ေရာက္မိေတာ့ သူႏွင့္ ေနသူရိန္မင္းခန႔္ အၾကား တံတိုင္း တစ္ခု ထပ္မံ ျခားေနမွန္း ေဝယံ သိလိုက္ရသည္။ ေနာက္ထပ္ ျဖစ္ေပၚလာသည့္ တံတိုင္း တစ္ခု။

ေသခ်ာေပါက္ပါပဲ။

ညပိုင္း ခုနစ္ နာရီ ေလးဆယ့္ရွစ္ မိနစ္။