SUN { Season 1 }

SUN { 76 }

ည ေကာင္းကင္က ေရာင္စဥ္ ႏွစ္သြယ္ သန္းေန၏။
     
ပုံမွန္ႏွင့္ မတူစြာ အထက္ပိုင္းတြင္ ပိန္းပိတ္ထူေအာင္ နက္ေမွာင္ေနၿပီး မိုးကုပ္စက္ဝိုင္း အေျခတြင္ နက္ျပာေရာင္ သန္းေနသည္။ ထိုေရာင္စဥ္ ႏွစ္သြယ္ ထိစပ္ေသာ နယ္နိမိတ္ အစြန္းမွာေတာ့ ဆန္းၾကယ္စြာပဲ အေရာင္ ေဖ်ာ့ေနၿပီး အျဖဴေရာင္ အလင္းတန္း မွိန္မွိန္မ်ား မထင္မရွား ျဖာထြက္ေနသည္။

ဝရန္တာတြင္ မတ္တတ္ရပ္ၿပီး မႏၲေလးၿမိဳ႕၏ ည ျမင္ကြင္းကို ေဝယံ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ညခ်မ္းေလက တျဖဴးျဖဴး တိုက္ခတ္လ်က္။ ေဆာင္း ဝင္လာၿပီ ျဖစ္၍ ခႏၶာကိုယ္ကို ျဖတ္တိုက္သြားေသာ ေလညင္းတို႔တြင္ ခ်မ္းစိမ့္ေသာ အေအးဓာတ္ကေလးမ်ား ပါဝင္ေနသည္။ ေဝယံ ေလပူ တစ္ခ်က္ မႈတ္ထုတ္ကာ ခႏၶာကိုယ္ကို က်ဳံ႕ၿပီး လက္ ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ လက္ေမာင္းမ်ားကို ခပ္ဖြဖြ ပြတ္သပ္မိသည္။ ေအးစက္ေနရာမွ အနည္းငယ္ ေႏြးေထြးသြားသေယာင္ေယာင္ ရွိသည္။

ဝရန္တာမွ ၾကည့္ပါက မႏၲေလးၿမိဳ႕၏ ည အလွကို ေကာင္းစြာ ျမင္ရသည္။ သို႔ေသာ္ နက္ေမွာင္ေသာ ေကာင္းကင္ယံတြင္ ၾကယ္ မရွိ။ လ မရွိ။ အလင္း တစ္စက္မွ မရွိဘဲ ေမွာင္မည္းေနသည္။ သို႔ရာတြင္ မဟူရာ အေမွာင္လို ပိန္းပိတ္ထူေအာင္ အလင္း မဲ့ေနျခင္းမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္။ တိုက္ခန္း၊ အထပ္ ျမင့္သည့္ အေဆာက္အဦးတို႔ဆီမွ လာေသာ အလင္းမ်ားက လင္းလက္မႈကို ပံ့ပိုးေပးထားသည္။

ေျမျပင္မွ ထိန္ထိန္ညီးစြာ ေတာက္ပေနေသာ အလင္းတို႔က ေကာင္းကင္ယံကို သြား၍ ထင္ဟပ္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မိုးသားမ်ားကပါ ကိုယ္ပိုင္ အေရာင္အဝါ ရွိသလို လင္းလက္ေနၾကသည္။ ၿခဳံငုံရပါက မႏၲေလးၿမိဳ႕၏ ညခ်မ္းက အလင္း တစ္ဝက္၊ အေမွာင္ တစ္ဝက္ျဖင့္ ထူးထူးျခားျခား လွပေနကာ ေမွာ္ပညာျဖင့္ ဖန္တီးထားေသာ ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္လို ဆန္းျပားေနသည္။

အလင္း တစ္ဝက္၊ အေမွာင္ တစ္ဝက္။

အေကာင္း တစ္ဝက္၊ အဆိုး တစ္ဝက္။

လြန္ခဲ့သည့္ နာရီပိုင္းက မိဘ ႏွစ္ပါးႏွင့္ ဆုံၿပီး ညစာ စားျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ညစာ စားပြဲတြင္ ေဒၚစႏၵာခင္၏ ထိန္းကြပ္မႈျဖင့္ ဦးေဝယံဟိန္းႏွင့္ ေနသူရိန္မင္းခန႔္တို႔ အၾကား ဘယ္လို ျပႆနာမ်ိဳးမွ မရွိခဲ့။ သို႔ရာတြင္ ဂူ တစ္ဂူထဲ ျခေသၤ့ ႏွစ္ေကာင္ ေအာင္းေနျခင္း ျဖစ္၍ ျပႆနာက တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ ျဖစ္လာမွာ ေသခ်ာသည္။