အပိုင္း ၅
နားမလည္ခဲ့ျခင္းမ်ားစြာ
မႏၲေလးရဲ႕ နာမည္ႀကီးအထက္တန္းေက်ာင္းျဖစ္တဲ့အထက ၁၆ ဆိုတဲ့ အစိမ္းေရာင္ ဆိုင္းဘုတ္ႀကီး။
လူခ်မ္းသာ သားသမီးေတြခ်ည္း စုေနၾကတဲ့ ဒီေက်ာင္းက စည္းကမ္းအႀကီးဆုံးေက်ာင္း လူေတာ္လူၫႊန႔္ေတြ ထြက္တဲ့ေက်ာင္းဆိုၿပီး တၿမိဳ႕လုံးမွာ ဂုဏ္သတင္းအေမႊးဆုံးေပါ့။ ေကာင္းေပ့ၫႊန႔္ေပ့ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းအသုံးအေဆာင္ေတြ၊ ေဈးႀကီးတဲ့ က်ဴရွင္ဝိုင္းေတြ၊ ပိုက္ဆံကို ေရလိုသုံးနိုင္တဲ့ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြ။
သစ္လြင္ေတာက္ပေနတဲ့ ေပ်ာ္စရာ အနာဂတ္ေတြ စုစည္းပုံေဖာ္တဲ့ ဒီခမ္းနားတဲ့ေနရာက အရင္ကေရာ အခုေရာ ဘယ္ေနရာမွ သူနဲ႕ မသက္ဆိုင္သလို။ ဒီထဲမွာရွိတဲ့ကေလးေတြနဲ႕ သူက တျခားစီရယ္။ ကိုး ဆိုတဲ့ေကာင္က မိဘမဲ့ ေမြးစားသား အဆိုးအေပတေယာက္ေလ။ မသတီစရာအျဖစ္အပ်က္ေတြနဲ႕ အၿမဲတမ္း စိတ္အလိုမက် ရန္လိုေနတတ္တဲ့ ေကာင္ေလးတေယာက္ကို ဘယ္သူကမွ အေပါင္းအသင္း မလုပ္ခ်င္ၾကတာလည္း မဆန္းပါဘူး။
ရန္ပြဲေတြ၊ ေက်ာင္းလစ္တာေတြ၊ ဆရာဆရာမေတြနဲ႕ ကေတာက္ကဆျဖစ္လို႔ ႐ုံးခန္းေရာက္ရတာေတြ၊ ေနာက္ဆုံး..
သတိလက္လြတ္နဲ႕ အတိတ္ေတြကို ေငးေမာၾကည့္ေနတုန္း သူ႕ပုခုံးထက္မွာ ခပ္ဖြဖြဆို႐ုံ အထိအေတြ႕ေလး။
“ ကိုး.. ဘာလုပ္ေနတာလဲ.. သြားမယ္ေလ..”
ရွပ္ေကာ္လံအက်ီ အၤျဖဴေလးနဲ႕ ႐ႊင္လန္းတက္ႂကြေနတဲ့ ကိုေသာ္တာရဲ႕ ရင္းႏွီးေႏြးေထြးမႈေလးေၾကာင့္ အတိတ္ေတြထဲနစ္ဝင္ေနရာကေန ျပန္႐ုန္းထြက္လာျပန္တယ္။ ဒါေတြဟာ တကယ္ပဲ သူနဲ႕ထိုက္တန္ရဲ႕လား။
“ ကြၽန္ေတာ္ နည္းနည္းေတာ့ ေၾကာက္ေနသလိုပဲ..”
“ ဘာေၾကာက္စရာရွိလဲ.. အကိုတေယာက္လုံးရွိေနတဲ့ဟာကို.. ဘယ္သူေတြအနိုင္က်င့္က်င့္ အကို႔ကို လာေျပာ.. အကို ျပန္ခ်ေပးမယ္.. မင္းတေယာက္တည္း ငုံ႕ခံေနစရာမလိုဘူး ၾကားလား..”
ပုခုံးကို က်စ္ေနေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ လက္ေခ်ာင္းသြယ္ေတြရဲ႕ေအာက္.. သူ႕ရင္ထဲမွာ ႏွစ္ဘဝစာလုံး ကိန္းဝပ္ေနတဲ့ သိမ္ငယ္ရျခင္းေတြဟာ လႊင့္ေပ်ာက္လို႔သြားခဲ့ၿပီ။
