လမင္းသခင္ရဲ႕ခ်စ္ျခင္းအလကၤာ
အပိုင္း ( ၂၇ )
အိမ္မက္ေယာင္သူ
ေသာ္တာႏိုင္တေယာက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ကိုးအား ေက်ာေပးျပီး ကုတင္ေျခရင္းေထာင့္စြန္းမွာ တင္ပလႊဲ ထိုင္ေနသည္။ အေနအထားက တည္ျငိမ္သလို ထင္ရေပမယ့္ အမွန္စင္စစ္ေတာ့ သူ႔ရင္ထဲ၀ယ္ ဘင္ခရာတတပ္လံုး သံျပိဳင္တီးမႈတ္ေနသည့္ႏွယ္။ တအုန္းအုန္း၊ တဒုန္းဒုန္းျမည္သံမ်ားဟာ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ေနေသာ ကိုးရဲ့အခန္းေလထုအား ဖ်က္စီးခ်င္ေနသေယာင္။
ဘယ္လိုပင္ ျငိမ္ေအာင္ ထိန္းေသာ္လည္း ႏွလံုးသားဟာ သခင့္စကားကို နားမေထာင္ေတာ့ပဲ ပုန္ကန္ထၾကြေနတယ္။
ရင္ခုန္ရင္ အခ်စ္တ့ဲ။
ျဖစ္သင့္လား.. လိင္တူေကာင္ေလးတေယာက္ဆီမွာမွ အခ်စ္ဆိုတ့ဲ စကားလံုးနဲ႔ စတင္ရင္းႏွီးရသတ့ဲ။ ရွက္လြန္းလို႔.. ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ေျမၾကီးထဲ ခြဲ၀င္ျပီး ဟိုးငရဲျပည္ေအာက္ဆံုးမွာ သြားပုန္းလိုက္ခ်င္တယ္။
ဦးေႏွာက္က လက္မခံႏိုင္ဘူးလို႔ အတြင္တြင္ ျငင္းဆန္ေနခ့ဲပါေသာ္လည္း သူ႔ႏွလံုးသားကေတာ့ ကိုးအေၾကာင္း ေတြးလိုက္တာနဲ႔ကို အခ်စ္မွန္ကန္ေၾကာင္း ၀န္ခံေနတယ္။ အထူးသျဖင့္.. ကိုးဆီက “ ကြ်န္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကိုခ်စ္တယ္.. ကိုေသာ္တာ..” ဆိုတ့ဲစကားကို ျပန္ၾကားေယာင္မိတိုင္းမွာေပါ့။
ခ်စ္တယ္တ့ဲ။ ကိုးက သူ႔ကိုခ်စ္တယ္လို႔ သံုးခါတိတိ ေျပာျပခ့ဲတာ။
သံုးခါထပ္ဆင့္ ရိုက္သြင္းလိုက္ခ့ဲျခင္းဟာ သူ႔ရင္ထဲ တန္းခနဲ ၀င္ေရာက္ထိမွန္ထားတ့ဲ ျမွားေတြလိုပဲ။ ကိုးရဲ့ ျပဳစားႏိုင္မႈေတြလား။ ဒါမွမဟုတ္ သူကပဲ မဆြတ္ခင္က ေၾကြခ်င္ႏွင့္ခ့ဲတာလား မသိေတာ့ဘူးရယ္။ အရင္က ေရွာင္ေနခ့ဲသမွ်၊ ေတြေ၀ေနခ့ဲသမွ်ေတြကို ယတိျပတ္ ျဖတ္ျပီး ကိုးနဲ႔ ေဆြးေႏြးၾကည့္ခ်င္လာတယ္။ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္လံုးနဲ႔ သက္ဆိုင္တ့ဲ အေျခအေနတခုကို ေရာက္လာတ့ဲအျပင္ ဒီရင္ခုန္စိတ္လႈပ္ရွားေနျခင္းေတြက ေသခ်ာေပါက္ အခ်စ္တခုျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလားဆိုတာကို ျပတ္ျပတ္သားသား သိခ်င္ေနမိတယ္။
အေတြးမ်ားႏွင့္အတူ သက္ျပင္းေမာကို ခပ္တိုးတိုး က်ိတ္ရွိဳက္ရေတာ့သည္။
