လမင္းသခင္ရဲ႕ခ်စ္ျခင္းအလကၤာ
အပိုင္း ( ၂၃ )
တိုက္ခတ္ေလေသာ မုန္တိုင္း
ေသာ္တာနိုင့္ခမ်ာ မ်က္ႏွာတျပင္လုံးနဲ႕ နား႐ြက္ဖ်ားေတြ နီရဲတက္လာၿပီး အိုးကို မ,မ နိုင္ဟန္နဲ႕ လက္လႊတ္ခ်လိဳက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္ေနဆဲ ကိုးကို တခ်က္ၾကည့္ကာ အိမ္ထဲသို႔ ေျပးဝင္သြားေလေတာ့သည္။
တဒိန္းဒိန္း ခုန္ေနေသာ ရင္ခုန္သံမ်ားအား ကိုး မၾကားနိုင္ေအာင္ ေဝးနိုင္သမွ် ေဝးေဝးေျပးခ်င္မိသည္။
ဒါ တခုခု မွားယြင္းေနေလၿပီ။ ဘယ္လိုကေန ဘယ္လိုျဖစ္လို႔.. ဒီေကာင္ေလးအေပၚ သူ ရင္ခုန္ေနရတာတဲ့လဲ။ ေနပူပူကို ခႏၶာကိုယ္နဲ႕ ကာရပ္ေပးခဲ့လို႔လား။ ခ်ိဳခ်ဥ္ခြံေတြ စုသိမ္းထားတဲ့ စုဗူးေၾကာင့္လား။
ဒါမွမဟုတ္.. နားမလည္နိုင္တဲ့ ကိစၥေတြနဲ႕ ေကာင္ေလးတေယာက္မို႔ သူ႕စိတ္ထဲ အရင္ကတည္းက စိတ္ဝင္စားခဲ့မိတာမ်ားလား။
ရင္ခုန္ျခင္းသာ မွန္ကန္ပါက.. သူက ေဂး တေယာက္ ျဖစ္လာမွာလား။
အခန္းျပတင္းေပါက္ကေနတဆင့္ တိုးဝင္လာတဲ့ ေလႏုေအးေအးေလးကေတာင္ သူ႕ပူေလာင္မႈေတြကို မၿငိမ္းသတ္နိုင္ပါ။
ဒါ ဘယ္လိုလုပ္ျဖစ္နိုင္မွာလဲ.. ဒီအခ်ိန္ထိ တိမ္းေစာင္းျခင္းမရွိစြာ ေျဖာင့္တန္းေနခဲ့တဲ့ လိင္ခံစားခ်က္ေတြက ဘယ္လိုလုပ္ သူ႕ထက္ တႏွစ္ငယ္တဲ့ ဒီေကာင္ေလးတေယာက္ေၾကာင့္ ေကြးသြားရမွာတဲ့လဲ။
သူမ်ားေတြက ေသြးမေတာ္ သားမစပ္ရင္ ညီမဟုတ္ဘူး၊ အလုပ္သမားပဲလို႔ ေျပာခဲ့ၾကတုန္းကေတာင္.. သူ ကာကြယ္ေပးခဲ့ေသးတာေလ။ သူ႕စိတ္ထဲမွာ ကိုးကို ညီေလးလို႔ သတ္မွတ္ခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား။ သူစိမ္းတေယာက္ဆိုေပမယ့္ ညီေလးလို႔ သတ္မွတ္ထားရင္ ကိုးက သူ႕ညီေလးပဲ။
ဒါကို စည္းေက်ာ္ၿပီး သဘာဝကိုေဖာက္ျပန္လို႔ ဘယ္လိုလုပ္ရမွာတဲ့တုန္း။ ဒီလိုမဟုတ္က ဟုတ္ကေတြ ျဖစ္ေနရင္ သူ လူမွဟုတ္ပါဦးမလား။
ေသာ္တာနိုင္တေယာက္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဆုံးမလိုက္ကာ ေခါင္းကိုခါယမ္းလိုက္မိသည္။
