လမင္းသခင္ရဲ႕ခ်စ္ျခင္းအလကၤာ
အပိုင္း ၆ - ကြၽန္ေတာ္ဟာ အျပစ္သားမို႔
ေသာ္တာနိုင္က သူ႕ေဘးမွာ သူငယ္ခ်င္းတၿပဳံလိုက္ႀကီးနဲ႕ စကားေတြေဖာင္ဖြဲ႕သီၿပီး ေက်ာင္းဝန္းထဲက ထြက္လာခ်ိန္.. ေက်ာင္းဝန္းေရွ႕ စိန္ပန္းပင္ႀကီးေအာက္မွာ တေယာက္တည္းရပ္ေနတဲ့ ကိုးခမ်ာ ေသာ္တာနိုင့္ကို ေငးၾကည့္ေနရွာေလသည္။
ဘာနဲ႕တူသလဲဆိုရင္ေလ.. တဖ်တ္ဖ်တ္ ေတာက္ပေနတဲ့ၾကယ္ေလးေတြ ဝန္းရံခတဲ့ လမင္းႀကီးကို ေမာ့ၾကည့္ေနရသလိုပါပဲ။ အရင္ကလည္း ေမာ့ၾကည့္ခဲ့ရတယ္။ အခုလည္း ေမာ့ၾကည့္ေနရတုန္းပဲ။ ေျပာင္းလဲခဲ့သည္က ေနာင္တတရားတခုပင္။
ေနာက္ဆုံး သူငယ္ခ်င္းေတြ အခ်င္းခ်င္းႏႈတ္ဆက္လို႔အၿပီး လာႀကိဳၾကတဲ့ မိဘေတြဆီပါသြားၾကေတာ့မွ.. ေသာ္တာနိုင္က ကိုးကို လွည့္ပတ္ရွာေတာ့တယ္။
ကိုးကိုမျမင္ေတာ့ စိတ္ပူသြားတဲ့အရိပ္အေယာင္ေလးက ေသာ္တာနိုင့္မ်က္ႏွာမွာ ထင္းခနဲ။ ဟိုဟိုဒီဒီ ေဝ့၀ဲ ရွာေနတဲ့ မ်က္ဝန္းေလးေတြကလည္း ပ်ာသလူးခတ္ေနေလရဲ႕။ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မို႔ စုၿပဳံတိုုးေဝွ႕ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြၾကား ေသာ္တာနိုင္တေယာက္ ညီငယ္ေပ်ာက္ရွာပုံေတာ္ဖြင့္ေနေလသည္မွာ ေယာက္ယက္ခတ္နိုင္လြန္းသည္။
ဒါကို အစအဆုံး ျမင္ေနရတဲ့ ကိုးမွာေတာ့.. မ်က္ရည္ေတြဝဲတက္လာတဲ့အထိ ရင္ထဲမွာ သိမ့္ခနဲ။
ၾကည့္ပါဦး.. ခင္ဗ်ားမွာလည္း ဒီကေကာင္ကို စိတ္ပူေနလိုက္တာ အရင္လိုပါပဲလား အကိုရာ..
သူ႕ျဖစ္တည္မႈေလးက အကို႔စိတ္ထဲ ဒီလို ပိစိေညွာင့္ေတာက္ေလး ေနရာယူနိုင္ရင္ကို အခါခါ ျပန္ေသရက်ိဳးနပ္တယ္။
" အကို.. ကိုေသာ္တာ.."
အကိုက ေက်ာင္းဝန္းထဲျပန္ဝင္ရွာဖို႔ ဟန္ျပင္ေနၿပီမို႔ သူ လွမ္းေအာ္ေခၚလိုက္ရေတာ့တယ္။
သူ႕ကိုျမင္သြားေတာ့မွ အူယားဖားယားနဲ႕ ေျပးလာၿပီး..
" ကိုးရာ.. မင္းကလည္း ေနာက္တယ္.. အကိုက မင္း အတန္းထဲ ဝင္ရွာေသးတယ္.. မင္း မရွိတာနဲ႕ ေက်ာင္းဝန္းေရွ႕မွာေတာ့ အကို႔ကို ေစာင့္ေနမွာပဲဆိုၿပီး ထြက္လာတာ.. မင္းကို မေတြ႕ေတာ့ လန႔္သြားတာပဲ.."
