လမင္းသခင္ရဲ႕ခ်စ္ျခင္းအလကၤာ
အပိုင္း ( ၁၈ ) ဒီလမ္းကိုပဲ ထပ္ေလွ်ာက္မယ္
အကို.. ႀကဳံရာဆုံရာ လူ႕ေလာကႀကီးထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္ နားမလည္နိုင္တဲ့ကိစၥေတြကလည္း အမ်ားသားဗ်။
လူသားတေယာက္ရယ္လို႔ အကုန္တန္းတူညီတူ တပုံစံတည္း ေမြးဖြားလာရတာေတာင္ ဘာလို႔မ်ား ကြၽန္ေတာ္က နိုင့္ထက္စီးနင္း အျပဳမူခံရတာလဲ။ မိဘကို ေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္မရွိတဲ့ သားသမီးတေယာက္ရဲ႕ ဘဝ၊ ကိုယ့္ကံၾကမၼာကို ကိုယ့္လက္နဲ႕ဖန္တီးခြင့္မရွိတဲ့ဘဝ။ ဒါေတြဟာ ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ အသားက်ေနပါၿပီ။
ဒီလိုဆိုရင္ေတာင္ အထြန႔္ေလးတက္ပါရေစ။
ေဟာဒီကြၽန္ေတာ့္တကိုယ္ရည္တကာယ ျဖစ္တည္မႈေလးတခုကိုေတာင္ ဘာလို႔ ကြၽန္ေတာ္ မပိုင္ရတာလဲ အကို။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ မတရားခံရတာပါလို႔ ဘာလို႔မ်ား တိုင္ၾကားစီရင္ပိုင္ခြင့္ မရွိရတာလဲ။
သိပ္လြယ္.. သိပ္ကိုလြယ္တယ္။ ကံၾကမၼာကို သေဘာတူညီခ်က္မပါပဲ ေျမအိုးတခုထဲ ထည့္ေရာင္းစားခံရသတဲ့။
ကိုးက မိဘမဲ့ေလးမို႔၊ ကိုးက အားကိုးစရာလူမရွိလို႔။ အဖူးအၫႊန႔္ေတြ တလူလူတက္ေနတဲ့ မိေကာင္းဖခင္ သားရတနာေလးတေယာက္ရဲ႕ မေကာင္းတဲ့ကံေတြကို ကိုယ္စား ခါးစည္းဒဏ္ခံ.. နင့္ထိုက္နဲ႕နင့္ကံ.. တဲ့။
ဒီေျမအိုးေလးထဲ ပါသြားတာ.. ကြၽန္ေတာ့္ကံတရားေတြတင္ မဟုတ္ဘူး။ စိတ္ႏွလုံးသားနဲ႕ အနာဂတ္တခုလုံး။
မငိုပါနဲ႕ အကို.. ခင္ဗ်ားက အသာႀကီးပါ။
ကုတင္ေပၚမွာ ငူငူငိုင္ငိုင္ႀကီး ထိုင္ကာ မ်က္ရည္ေတြစီးက်ေနတဲ့ အကို႔ကို စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႕ တြန္းလွဲပစ္လိုက္သည္။ အားမရွိတဲ့ ဒီလက္ေမာင္းေလးေတြ၊ ဒီေျခေထာက္ေလးေတြက ဘယ္လိုလုပ္ သူ႕အားအင္ေတြကို နိုင္ေအာင္ ႐ုန္းကန္နိုင္မွာတဲ့လဲ။
သူ႕ရင္ခြင္က်ယ္ႀကီးေအာက္မွာ လြန႔္လူးေနတဲ့ အကို႔ကို သူ သိပ္တပ္မက္တာပဲ။
ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ တဏွာအာသာဆႏၵဆိုတာ ေျခာက္ေသြ႕ေနတဲ့ သစ္ငုတ္တိုႀကီးလို။ ဘယ္သူ ဘယ္လိုနိုးဆြ နိုးဆြ.. ရွင္သန္မလာခဲ့ဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မစြမ္းေဆာင္နိုင္တဲ့ေယာက်ာ္းလိုေတာင္ ထင္ခဲ့မိတဲ့အထိ.. မီးေသလြန္းတယ္။ အာ့ေဟာက္တို႔ သြားတတ္တဲ့ ျပည့္တန္ဆာေနရာမ်ိဳးေတြလည္း လိုက္သြားဖူးတယ္။ အေလွာင္ရယ္ခံရ႐ုံနဲ႕ပဲ ကြၽန္ေတာ္ ျပန္လာရတာမ်ားပါတယ္။
