សំណាញ់ស្នេហ៍ព្រាននារី ᥫ᭡[ចប់]

Episode03:រោគចិត្ត

<ចាប់ដោះរបស់ឯង> ជុងហ្គុក

<លោ..លោកប្រធាន?> ថេយ៉ុងផ្ដើមរដាក់រដុបសារជាថ្មី នៅពេលដែលលឺសម្ដីរបស់ជុងហ្គុកចង់ចាប់របស់គេ។ សម្ដីរបស់នាយលើកណាក៏មិនដែលធ្វើឲគេមិនភ្ញាក់ផ្អើលនោះដែរ។

<ហឹម!..ភ្ញាក់ផ្អើលអី? រឺឯងមិនធ្លាប់ឲអ្នកណាចាប់ទេ?> ឃើញថេយ៍ដូចជាមិនចង់ នាយលើកចិញ្ចើមម្ខាងសួរឈរជ្រែកចង្កេះយ៉ាងសង្ហារ និយាយមកធូរៗ។

<ខ្ញុំសូមទៅធ្វើការហើយ!> ដោយឃើញថាជុងហ្គុកនាយបុិននិយាយអត់ប្រយោជន៍ គេក៏ខ្ចិលតបត ម្យ៉ាងចង់ភាសខ្លួនចេញផង។ ថេយ៍ស្រដីរួចឱនមុខគេចពីក្រសែរភ្នែកនាយបន្តិចមុននឹងដើរហួសតែ..
   ផាច់!!~
  មួយដៃចេញពីដៃគ្រើមៗរបស់លោកប្រធាន ទះទៅលើគូទដ៏ទន់ៗរបស់រាងតូច!

<..លោកប្រធាន!!~> ថេយ៍រហ័សងាកមកវិញបង្ហាញការមិនពេញចិត្តសម្លក់ទៅកាន់ជុងហ្គុក។ ជាស្អីនឹងគ្នាម្ដេចមកលេងអ្វីបែបនឹង? ទះមិនដឹងអីឈឺណា៎!

<ស្អែកបើមកយឺតទៀត 2ដៃ!> គេមិនចាប់អារម្មណ៍ បែរជាញញឹមខិល បើកទ្វារចេញពីបន្ទប់បាត់។ ទុកឲរាងតូចឈរហួសចិត្តម្នាក់ឯង។

<ប្រសៃប្រសាទទេដឹងនេះ?> គេរង៉ូវៗក្នុងមាត់ទាំងមិនយល់។
     _____
  #មួយសបា្តហ៍ក្រោយ
       ពេលរសៀល!!
មួយសប្តាហ៍ដែលកន្លងផុតទៅនេះ ថេយ៉ុងតឹងចិត្តជាមួយជុងហ្គុកស្ទើរតែប្រេះបែកឱរ៉ាទៅហើយ! មនុស្សស្អីទេ ពិតជាមិនធ្លាប់ជួបប្រទះ! ដៃគេដល់សាហាវណាស់ ចង់តែមកប៉ះលិចប៉ះកើតមិនឈប់! ខ្លួនគេផ្ទាល់មកធ្វើការមិនមែនទេ! ដូចមកធ្វើសង្គ្រាមការពារខ្លួនពីនាយច្រើនជាង។

<លោកប្រធាន! កន្លែងនេះតើត្រូវដាក់បែបនេះមែនទេ?> ថេយ៍តុធ្វើការនៅមិនឆ្ងាយពីជុងហ្គុកប៉ុន្មានទេ។ គេឆ្ងល់ចង់សួរនាយលើកក្រដាសចង្អុលបង្ហាញអក្សរ! ព្រោះបើងើបទៅរកច្បាស់ជាញ៉ោះទៀតហើយ ទើបតែបានស្ងប់ប៉ុន្មានម៉ោងមុននេះទេ។ ហេតុថាចរឹករបស់ថេយ៉ុងគេមិនចូលចិត្តមនុស្ស ដៃដល់បែបនេះឡើយ អាចនិយាយបានថាស្អប់។

<ឯងទៅទិញកែវយ៉ឺតឲយើងមក! ដាក់ឡើងចម្ងាយមេឃអ្នកណាមើលឃើញ?>