សំណាញ់ស្នេហ៍ព្រាននារី ᥫ᭡[ចប់]

Episode 46

<លោកប្ដីឈប់ស្រឡាញ់អូនហើយមែន?> រាងតូចសម្លឹងមុខនាយម៉ង់ៗសម្ដែងទឹកមុខដូចកូនខ្លាខ្លានបៅចំពោះមុខអ្នកជាស្វាមី បើមិនចិត្តទន់ទៀតចប់ហើយ។

<ហឺយ!~ ស្រឡាញ់> សួរថាមិនឆ្លើយកើតទេ? ប្រាកដណាស់បើហ៊ានតែមិនឆ្លើយវែងឆ្ងាយអីឡូវហើយ, ម្យ៉ាងនាយក៏ស្រឡាញ់មែន><

<ហិ! អូនក៏ស្រឡាញ់លោកប្ដីដែរ ស្រឡាញ់ខ្លាំងទៀតហើយ> រាងតូចមិនចាំយូររហ័សចូលទៅយកចិត្ត លើកដៃត្រដាងឡើងចូលទៅអោបនាយជាប់ស្អិត។

<ស្រឡាញ់ពេកបានថ្នមដូចបាល់> ចង់សម្ដៅដល់នាយខ្លួនឯង។

<ឲអូនសូមទោស លោកប្ដីឈប់ខឹងថេយ៍ទៅណា៎ សន្យាមិនធ្វើទៀតទេ ចាំអូនថើបឲបាត់ខឹង! មោះ!..ជុប៌ៗ!~> ថេយ៉ុងឈរទល់មុខនាយងើយសម្លឹងអ្នកជាស្វាមី ស្របនឹងលើកដៃទាំងគូទៅក្រសោបថ្ពាល់របស់គេ ជំទឺតជើងថើបតាមសម្ដី! បុិនលួងមិនណយដែរទេតើ។

<ថើបតែមួយមុខមិនស្កៀបជើងធ្មេញទេ>
<ចុះចង់បានអី?>

<ធ្វើអីថេយ៍ដឹងខ្លួនឯងហើយ> នាយស្រដីតែប៉ុន្នេះក៏ងាកមុខចេញមើលអ្វីផ្សេង។ អ្នកខាងនោះកាលបើបែបនេះហាក់មិនយល់ជាខ្លាំង ប៉ុន្តែ..ប៉ុន្តែបើសម្លឹងមើលឲយូរទៅមុខនឹងច្បាស់ជា..

<ធ្វើអី?> គេមិនដឹងនៅតែមិនដឹង មិនមែនគ្រូទាយចិត្តនាយដឹងឯណា។
   វឹប!!~

<ធ្វើអ្វីដែលពួកយើងខានយូរ> ដោយឃើញគេមិនយល់ទៅហើយ នាយចូលទៅក្រសោបចង្កេះគេយកមកអោបជាប់ខ្លួន មុននឹងដាក់មុខទៅយ៉ាងគៀក ពោលឡើងដោយខ្យល់ដង្ហើមក្ដៅៗ។

<ចុះបងអត់ទៅធ្វើការទេ?> ថេយ៉ុងញញឹមថ្ពាល់ក្រហមចំពោះមុខនាយ នាពេលដែលបានដឹងពីគោលគំនិតរបស់គេ។

<សម្រេចលើប្រពន្ធចង់ឲបងទៅទេ?>
<ហឹស!..មិនបាច់ទេ!~>
<ល្អណាស់..ចាប់ផ្ដើមហើយណា៎?>

<អឹម!~~> គ្រាន់តែគេងក់ក្បាលថាយល់ព្រមភ្លាម អ្នកខាងនេះមិនចាំយូរ ហក់ទៅបង្គ្រប់បបូរមាត់តូចច្រមិចយ៉ាងទាន់ហន់ ដូចដាច់ដាបពីជាតិណា៎មកមិនដឹង។ ដោយខានបែបនេះយូរ ម្យ៉ាងធ្វើវាជាមួយមនុស្សខ្លួនស្រឡាញ់ទៀតនោះ គេផ្ដោះផ្ដង់បានយ៉ាងល្អឥតខ្ចោះ។ អណ្ដាតអ្នកជារាងក្រាស់កំពុងរុលចូលទៅក្នុងដើម្បីទៅក្រេបទឹកឃ្មុំចេញពីក្រអូមមាត់របស់អ្នកម្ខាងទៀតយ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់។

<ជុប៌ៗ!~> សម្លេងមនុស្សពីរនាក់ជញ្ជួកមាត់គ្នាលឺសូរជីបជុបពេញផ្ទៃបន្ទប់ មិនជំពាក់អ្នកណាមួយរៀល។ រាងតូចលើកដៃស្រាក.ករបស់នាយទទួលស្វាគមន៍អ្នកម្ខាងទៀតដោយបើកចំហ! កាលបើបែបនេះដៃរវាមដូចមឹករបស់ជុងហ្គុក ក៏លូកទៅស្ទាបអង្អែលសព្វសាច់ប្រាណមិនចន្លោះ! ចង្កេះអង្រ្គង! វាពិតជាទាក់ទាញចិត្តនាយ។ គួបផ្សំនឹងក្លិនខ្លួនក្រអូបប្រហើររបស់អ្នកជាប្រពន្ធផាត់មកប៉ះច្រមុះទៀតនោះ ក៏បណ្ដាលឲគេដកមាត់ចេញ ឆ្មុលទៅថើបថើរនៅចន្លោះ.កស្រង់ក្លិនវិញម្ដង។

<Erss..លោកប្ដី! ឈឺណាស់> ហេតុថាសាច់ទ្រូងត្រូវអ្នកខាងនោះ ច្របាច់មិនថ្នមដៃក៏បណ្ដាលឲគេផ្លាត់សម្លេងឡើងមក។ ប៉ុន្តែនាយមិនបានទៅខ្វល់ទេ មានតែខ្លាំងដៃថែម។

<..ហឹម! មិនថាកន្លងមកប៉ុន្មានឆ្នាំ ថេយ៍នៅតែឲបងឈ្លួកវង្វេងបែបនេះ> នាយលែងចេញពីការថែលថើប មកឈរត្រង់ខ្លួន ពោលឡើងដោយដកដង្ហើមញាប់សម្លឹងទៅកាន់អ្នកម្ខាងទៀត កែវភ្នែកពោរពេញដោយតណ្ហា។ គេចូលទៅប្រឡេសឡេវអាវរបស់រាងតូចម្ដងមួយគ្រាប់ៗរហូតអស់ពីខ្លួន ស្របនឹងបីកាយតូចស្រាលដូចសំឡីសម្ដៅទៅគ្រែ។

<បងមិនថ្នមទេណា៎ប្រាប់ឲហើយ..អឹម*!~>
   |កាត់|

  ( ដាច់បាត់ហើយ Readersចូលទៅអានក្នុងFbទៅ) អ្នកសរសេរខ្ចិល🌚