Organize İşler

-5-

Medya da Işıl var ahali !!

"Alt tarafı iki gün yoktum, kırk sekiz saat ! Hepinizin dengeleri şaşmış ! Baran, gece yarılarında eve gelmek ne demek oluyor oğlum ? Bu kız evde yalnız başına, sen sabah karşı mı geliyorsun ? Ya sen, hergele Yiğit ! İçip gelmeler, son model araban ile hız limitlerini aşmalar ! Yazıklar olsun ! Hele siz, bir de anne baba olucaksınız ! Hiç mi haberiniz yok bu çocuklardan ! Anca altında araba fink atmayı bil sen gelin ! Hele sen Faruk, sana diyecek tek bir sözüm yok ! Anca pıs, otur sen !"

Anenem eve adımımı attığımdan beri yaldır yaldır, sözünü kimseden esirgemeden yenilen haltları peşi sıra sıralıyordu. Herkes öyle bir psikolojinin içerisindeydi ki, ben bile hiç suçumun olmamasına rağmen başım öne eğik azar yiyordum.

"Bitti, bundan sonra sizin saltanatınız bitti ! Şu dakikadan itibaren kimse benim sözümden dışarı çıkmayacak ! Anlaşıldı mı ?"

Ananem bastonunu öfkeyle yere vururken, hepimiz korkuyla hoplayıverdik. Vallahi bu kadın hepimizi çiğ çiğ yerdi. Bu kadında cumhurbaşkanı olucak potansiyel vardı da fırsat verilmiyordu valla.

Hepimiz, hep bir ağızdan ananemi onaylarken, birden hiç beklemediğim birinden sırtıma keskin bir darbe aldım.

"Anane, orantısız güç kullanıyorsun ! Tamam biz bi haltlar yedik, haklısın ama senin bu torunun olucak Arya varya arkadaşıyla buluşup, taa saat kaçta geldi eve ona hiç azar yok !"

Ulan Baran ! Ulan şerefsiz, dingil ! Ben sana bunu ödetmez miyim ? Ben senin burnundan fitil fitil getirmez miyim ? Sen kardeş değil kalleşsin lan ! At kafalı hıyar !

Abi müsveddeme nefretle bakıp, ananemden gelicek azarı bekledim fakat hiçte umduğum tepkiyi almamıştım. Ananeciğim, tatlış tatlış yanıma gelerek saçlarımı okşamıştı.

"Kaç senedir ikinizle uğraşmaktan arkadaş mı edinebildi yavrucağım ! Gezicek, görüşücek tabii arkadaşlarıyla. Güzel kızım sen şu arkadaşını bir gün çağır da tanışalım. " Ananem, pammık elleriyle yüzümü okşarken,abime alttan alttan sinsi sinsi baktım.

Oh olsun sana Baran şerefsizi, beni ispiyonlamak neymiş gördün di mi ! Ulan sen kimsin ki ananemin bana kızmasını sağlıcan. Heheyt ben varya, bir numaralı torunum !

"Tabi ananeciğim, ben Işıl'ı ders çalışmaya çağırırım. Sizde o sıra da tanışırsınız, çok tatlı bir kız. Kesin çok seversiniz." Abime nispet yaparcasına, ananeme biraz daha yaklaşırken sinsi gülümsememi yüzümden silmedim.

Ailemi seviyordum, tabii şu an Baran hariç olarak seviyordum ama olsun genel olarak seviyordum. Yaşadığım her kötü olayı bana unutturacak potansiyele sahiptiler. Onlar olmasaydı ne anne ve babamın ölümünü atlatabilirdim, ne de bu akşam başıma gelenleri. Onların var olduğunu bilmek bile bana huzur veriyordu.

Allah'ım sen onlara çok çok güzel ömürler ver, amin.

Akşamın geri kalanında, ananem uykusunun geldiğini söyleyerek bizi evlerimize şutlamıştı. Yiğit ise her zaman ki gibi kendi evine gitmeyerek bize inmişti. Eh o da haklıydı, diğer iki eve nazaran herkesin en rahat takıldığı yer bizim evdi. Arada amcam bile yengem ve ananemden sıkılıp bize gelirdi.

Üçümüz, en aşağı inip eve girerken ben yorgunluktan ölür bir şekilde kendimi yatağa attım. Abimle benden özür dileyene kadar konuşmayacaktım. Resmen beni satmıştı, domuz ! Yiğit'le de uğraşacak gücüm yoktu, kim bilir yine hangi kızları tavlamaya çalışıyordu.

Pijamalarımı giyinip, bu sefer tam olarak yatağa girerken gözlerimi yumdum ve bugün başıma gelenleri düşünmemeye çalışarak rahatsız bir uykula daldım.