Organize İşler

-21-

Okunma sayısı 400 küsür olmuş,ben hayatımda toplasan 400 kişi tanımamışımdır he ! ❤️

Bugün bir bölüm daha yayınlamayı düşünüyorum ;;););))

Herkese keyifli okumalar !

Kafamı sinirle sıraya koyarken, dört bir yandan linç yemek düşündüğümden daha fenaydı.

Baran'la sürekli kavga ediyorduk. Bana bu konuda saygı duymak  istemediğinden bahsedip duruyordu. Ben de daha fazla dayanamayarak evi terk etmiştim ve artık apartmanın en üst katından ananemle yaşıyordum.

Ne asilik ama değil mi ?

Baran'ın bu öfkeli tavılarının aksine Yiğit beni görmezden geliyordu. Baya ben yokmuşum gibi davranıyordu ki bundan nefret ettiğimi bildiği için yapıyordu. Pes edeceğimi düşünüyordu ama bu sefer basit bir "bana neden çikolata bırakmadın" kavgası yaşamıyorduk. İş ciddiydi ve beni görmezden gelme oynuna kanıp geri adım atmayacaktım.

Tabii Baran ve Yiğit'ten beklediğim tepkilerin aksine Ayşecik canımı fazlasıyla yakmıştı. Bana bencil olduğumu söylerken ne düşünüyordu bilmiyorum ama hiç haketmediğim bir hakarete uğramak beni öyle öfkelendirmişti ki bende hiç düşünmeden onun canını yakmıştım. Üstelik garip bir şekilde bana dedikleri yüzünden değil, benim ona söylediklerim yüzünden üzülmüş olabilme ihtimali canımı yakıyordu.

Hadi ama bu kadar kısa sürede benim için bu kadar değerli olamazdı ! Haksızlıktı.

"Arya, biraz konuşabilir miyiz ?" Kafamı gömdüğüm sıradan, tanıdık ses tonu ile kalktım ve baygın gözlerle Işıl'a baktım. 

İpleri kopardığım gece onu ortalıklarda hiç görmemiştim ama olan bitenden haberi olduğu kesindi. Sonuçta o da bir Vadi Çocuğuydu değil mi ?

"Ne konuşmak istiyorsun ? Çok önemli değilse beni yorma." Linç yemekten bitap düşmüş ruh halimi ve düşünmekten içine kaçmış beynim ile birlikte oldukça bitkindim. Boş şeyler için kendimi yoramazdım.

"Benim için önemli. Lütfen sadece beş dakika." Işıl'ın yeni tarzına şöyle bir bakarken, gözlerinde ki o tanıdık ifadenin kaybolmadığını görmek garip hissettirmişti.

Evet Işıl ile uzun yıllardır arkadaş değildik. Çok şey paylaşmamıştık ama yine de hayatımda önemli bir yere sahipti. Yani ben öyle hissediyordum. Sanki bundan beş yıl sonra da on beş yıl sonra da Işıl olucaktı. Belki de bu yüzden benden bir şeyler saklaması beni kırmıştı.

Sırayı ittirip ayaklandığımda yanımda uyuyan Aytaç kıpırdanmış ama uyanmamıştı. Hoş zaten bir de ona hesap vermekle uğraşamazdım.

Işıl, ona bir şans vermem ile heyecanlanırken gülümseyerek önümden ilerlemeye başladı ve birlikte okulumuzun toz tutmuş kütüphanesine gittik.

"Buranın yerini bilmen beni şaşırttı." Bana oldukça tanıdık olan mekanda masaların birinin üzerine otururken Işıl'a baktım.

"Sen benimle küsünce, ben de kendimi derslere verdim." Işıl masum küçük kız çocuğu bakışlarını bana çevirirken yumuşamamak için kendimi zorladım.

Eğer bana sarılırsa onu pataklardım.

"Dışardan pek öyle görünmüyordun. Yiğit, Fırat ve Günalp seni yeterince eğlendirmedi mi ?" Ayaklarımı boşlukta gelişi güzel sallarken, bakışlarımı Işıl hariç her yerde gezdirdim.

"Onlarla dedikodu yapıp, magazin dergisi okuyamıyorum." Işıl bu durumdan oldukça bıkmış bir halde konuşurken gülmemek için dudaklarımı dişledim.

"Ben, seninle magazin dergisi okumuyordum." Kollarımı göğsümde birleştiripi Sarışın'a bakarken derin bir nefes aldım.

"Hiç değilse okuduklarımı anlatmama izin veriyordun." Işıl'ın mırıltılı çıkan sesiyle, yüzüme düşen saç tutamını geri ittirdim ve ciddileştim.

"Beni, Yiğitlerle olan problemlerini anlatmak için buraya çağırmadığını umuyorum ?" Kaşlarımı kaldırıp beklentiyle ona bakarken, cadaloz kızımızı ilk defa böyle süt dökmüş kedi gibi görüyordum.

Ayakkabısını ucuyla yere vuruyor ve manikürlü tırnaklarıyla oynuyordu. Üstelik iki yandan balık sırtı ördüğü sarı saçları ile her an ağlayacakmış gibi olan bal rengi gözleri ona karşı olan sert tavrımın bozulmasını kolaylaştırıyordu.

"Arya, ben gerçekten özür dilerim. Sana defalarca kez anlatmak istedim ama Baran abi bu konuda çok sertti. İş seni korumak olunca abin ve Yiğit gerçekten birer canavara dönüşüyor. İkisi de senin iyiliğini düşündükleri için sakladılar. Bense ne kadar seninle takılmak istesem de biliyorsun ağzımda bakla ıslanmıyor. Yanlışlıkla bir şey söyler ve her şeyi mahvederim diye korktum. Aile işlerinize karışmak isteyeceğim son şey olur, yemin ederim. Seni ve seninle olan arkadaşlığımızı çok özledim. Lütfen daha fazla böyle soğuk davranma."

Işıl'ın masum suratı, içten sözleri ve samimi tavırları onu affetmem için bana adeta yalvarıyordu fakat yapamazdım. Evet, onu çoktan affetmiştim ama bunu ona söyleyemezdim. Durumlar zaten karışıktı birde onunla takılıp, kendi tarafıma çekemezdim. Uymam gereken bir plan vardı.

Şu an her ne kadar onun varlığına deli gibi ihtiyaç duysam da yapamazdım işte. Eğer benimle takılırsa olacaklar belliydi. Onu dışlarlardı. Artık içine dahil olduğum grupla takılması yasaktı. Bir de onun çevresindekiler tarafından kırılmasına neden olamazdım. Zaten işleri yeterince berbat etmiştim.

"Anlıyorum Işıl ama artık çok geç. Ben sizden biri değilim. İşler göründüğünden çok daha fazla karışacak. Yiğit sessizliğini bozucak, Baran gerçekten sinirlenecek ve inan bana bunun ortasında kalmak istemezsin." Işıl'ı kütüphanede bırakıp hızlı adımlarla kızlar tuvaletine adımladım.

Her şey şimdi ki halinden çok daha fazla karmaşık bir hal alacaktı. Daha çok kavgalar edecektik ve birbirimizi daha çok acıtıcaktık ama yine de tüm bunlara hazır değildim. Biliyor olmak, hazır olucağım anlamına gelmiyordu ama bir amacım vardı. Ondan şaşmamalıydım.

Boş olan tuvalette çantalarımızı koymak için yapılmış çıkıntıya kollarımı dayayıp aynada kendime baktım.

Ayşecik'i çok kırmıştım. Belki de ona hiç hak etmediği şeyleri söylemiştim ama ben de üzülmüştüm işte. Beni neden üzmüştü ki ?

Lise sona giden birinin böyle dertleri olmamalıydı bence. Araba yarışlarına katılan abisiyle uğraşmamalıydı ya da intihar eden ailesini sürekli düşünmemeliydi. Yetişemediğim fizik konularına takılmalıydım. Bir türlü anlayamadığım geometri beni yormalıydı ama yok ! Arya Çınar nerde absürt bir şey var gider onu bulurdu.

Evren, beni neden sevmiyorsun ?