Si Isabelle ay isang magandang dilag na umay na umay na sa trabaho niya bilang tagabunot ng uban kina Aling Maria. Gusto niya ring gumala, pumunta sa bayan katulad ng kaibigan niyang si Barbara. Kaso ang nanay niyang oso ay kontra-bulate at ayaw siy...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Makulay.
Kakaiba.
Natameme ako pagpasok namin sa bahay. Wala akong masabi.
Kung gaano ang kinapangit sa labas, na 'yong akala mo ay para lang may masabing tirahan, pero walang-wala sa loob.
Binugad agad ako ng malaking aranya na gawa sa krystal. Gawa sa ginto ang palawit at mala-platito nitong lagayan ng kandila. Siguro mga dalawampung kandila ang nakasindi sa tatlong andana na nagbigay liwanag sa sala.
"Maupo ka, hija," sabi ng hunyango na babae ang boses. Hinatid din ako ni Frankie sa isang magarang sofa. Nahigpitan ko tuloy ng hawak ang kamay niya nang akma niya akong bitawan. Baka kasi kainin ako ng mga 'to habang wala siya.
Pero bakit parang nanunukso ang mga mata nitong dalawang hunyango? Lumapad pa lalo ang ngisi, kaloka naman. Nahiya tuloy ang kamay ko, mabilis ko 'tong tinago sa likod.
Naupo na rin ako nang lumakad patungo sa kusina ang dalawang hunyango. Si Frankie naman ay sumunod sa dalawa matapos niyang pinatayo sa gilid ng hagdanan ang bitbit nitong armas.
At dahil solo ko na ang sala ay tsaka ko inusisa ang mga gamit. Pinasadahan ng mga daliri ko ang nakaukit na ulap sa esmeralda nilang sofa. Pati ang pang-isahang upuan ay gawa din sa esmeralda.
Inusisa ko na rin ang lamesita nila na gawa sa rubi. Dahil nakapwesto ito sa may bintana ay natatamaan ito ng sikat ng araw. Sumasayaw sa bestida ko ang pulang ilaw na galing dito.
Ang sarap sigurong tumira dito. Nakakainggit. Ang swerte naman ni Barbara.
At isa pa, mukhang mabait naman sila. Namataan ko silang nag-uusap sa kusina na ilang hakbang lang ang layo mula sa sala. Si Frankie ay komportable na nakikinig kay Ginoong Hunyango─minsan tumatango at minsan tumatawa. Ngayon ko pa lang siya nakitang maaliwalas ang hitsura.
Mahinhin naman ang tawa ni Ginang Hunyango sa tuwing nagbibiro ang ginoo. Para silang pamilya na nagkakasayahan habang may ginagawa rin. Nakakainggit naman.
Sana ganito rin kami sa bahay. Sana 'yong andyan si Nanay, tapos andyan din si Tatay, at si Kuya. Tapos nagtatawanan din kami na tulad nila.
Bakit ba kasi sa malayo ang trabaho nina Tatay, at Kuya? Sana umuwi naman sila nang sabay. Sana maulit naman 'yong dati na kompleto kami kapag kumakain.
Nilamon ako ng inggit at hindi ko napansin na nasa harapan ko na pala si Ginang Hunyango. Nakangisi siya habang bitbit ang isang platera ng pagkain.
"Kain ka, hija. Masarap 'yan." Alok ng ginang habang nilatag ito sa lamesita. Pati boses ay kasintalas din ng kuko niya.
Tumingin ako sa pagkain, napangisi nang wala sa oras.
"Opo, mukha nga pong masarap." Nilaparan ko pa ang pagngisi.
At nangalay ang pisngi ko.
Hindi naman siguro halatang peke. Pa'no ba naman kasi 'to? Nakakahiyang tumanggi.
