Si Isabelle ay isang magandang dilag na umay na umay na sa trabaho niya bilang tagabunot ng uban kina Aling Maria. Gusto niya ring gumala, pumunta sa bayan katulad ng kaibigan niyang si Barbara. Kaso ang nanay niyang oso ay kontra-bulate at ayaw siy...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Dahan-dahan kong hinigop ang lumalamig nang tsaa habang pinagmamasdan ang sumasayaw na anino ng kandelabra na nakapatong sa lamesa.
Bumigay na nga yata ang utak ko, ayaw nang mag-isip. Kaya kung saan-saan na lang tuloy natuon ang pansin. Dagdagan pa nitong letse kong dibdib, masyadong maligalig. Nagdududa na tuloy ako rito sa tsaa, talaga bang pampakalma 'to?
Tutuloy na kasi kami bukas.
Pero hanggang ngayon ay hindi ko pa rin magawang tanungin si Tatay ang tungkol sa kanila. Takot akong simulan. Hindi ko alam kung kaya ko nga bang tanggapin. Parang umiiwas din kasi siya na mapag-usapan. Kaso lang, kailangan ko na ring malaman at nang tumahimik na 'tong utak ko.
"'Ga─"
Lumipat ang mata ko sa pintuan. Kakapasok lang ni Tatay at bahagyang siyang yumuko. Sumabog at nagkalat ang pinong alikabok na pinapagpag niya sa buhok, at sa makapal nitong suot.
Binigyan ko ng tipid na ngiti si Tatay nang mapatingin siya sa 'kin. Umusog din ako nang konti para makaupo siya.
Tumango si Tatay at tumabi rin sa 'kin. Pinatong niya ang siko sa tuhod at napako ang mata sa sahig.
Ilang beses nang dumaan ang langaw, ilang beses na rin na may dumaosdos sa natunaw na kandila─at 'yong isa ay malapit nang maupos, pero wala pa sa 'min ang gumalaw.
"Hindi ko maintindihan, 'tay." Ako na ang bumasag sa katahimikan. Bumaling ang mata ko sa tasa na kalahati na lang ang laman. Pinag-iisipan ko rin kung uubusin ko pa 'to.
"Kahit ngayon lang, 'tay, bago kami umalis. Sabihin mo naman sa 'kin kung ano talaga kayo. Gusto ko lang maliwanagan."
Nakahinga ako nang maluwag at nailabas ko rin. Sumandal ako sa sofa at hinanda ang sarili kung anuman ang sasabihin niya. Siguro ayos lang din kahit hindi na niya sagutin.
Hindi na ako nagulat nang sumandal din si Tatay sa sofa. Pero ang pagsandal niya na bagsak ang katawan, katulad no'ng nauupos na kandila sa tansong kandelabra.
"Nahihirapan din kami, 'ga."
Nilingon ko si Tatay na ang mata ay nasa kisame.
"Katulad mo, nahihirapan din kami."
"Ano pong ibig n'yong sabihin?"
Bumuntong-hininga si Tatay na nakapako pa rin ang mata sa kisame. Wala nga talaga siyang balak na tingnan ako sa mata.
"Issa, lahat kami ay mandirigma."
Nahigpitan ko ang hawak ko sa tasa. Mas nagulat pa ako sa pagtawag niya sa pangalan ko na ngayon niya pa lang ginawa, kaysa sa sinabi niyang mandirigma. Siguro nga na simula ngayon ay lagi ko nang ihahanda ang sarili sa mga bigla-biglang ganito.
"Wala kaming hitsura, walang pakiramdam," pagpatuloy ni Tatay.
"Wala kaming pangalan. Nabuhay kami para pumatay lang." Naiusog ko tuloy ang pwet ko sa pinakagilid ng sofa. Pati braso ko naidikit ko sa harang ng upuan.
